వీడ్కోలు...

ప్రతి నిత్యం పొడిచే పొద్దుకి
తారీఖునద్దలేను..

ప్రతి రోజూ కుంగే పొద్దుకి
సమయమద్దలేను...

అనునిత్యం కుంగిపోయే
నెలవంకకు క్షణాలనర్పించలేను...

దిన దినమూ ప్రజ్వరిల్లే
వెన్నెలకు కాలాన్నందివ్వలేను...

నిస్సహాయతను
నెగ్గలేని నన్ను ముద్దిడే
నిన్ను వదులుకోనూలేను...

ప్రియసఖీ
వీడి వంక చూడకు...

(సారీ Nanda Kishore)

పరవశం..

ఒక్క సారిగా యింత కాంతి
కళ్ళు రెండూ చీకట్లు కమ్మినట్టు...

ఓ అల ఏదో ముఖంపై చరిచి
అలసట మాయం చేసినట్టు...

దేహమంతా గులాబీ రేకుల
పరిమళం పూసినట్టు...

ఏదో మత్తు మెదడంతా
ఆవరించి నడకమరిచినట్టు...

ఎక్కడివక్కడ శిలలా
ఆగి పోయి నేనొక్కడినే మిగిలినట్టు...

నీ వేలి చివర మండుతున్న మర్మం
ఏదో లోలోపలకి దూసుకుపోయినట్టు...

నువ్వొచ్చావన్న స్పృహ లోకి
యిప్పుడిప్పుడే వస్తున్నా....

కొంగు నడుముకు చుట్టవే చెల్లెమ్మా...

నీవు చనిపోయావన్న వార్త నాలో బాధ కలిగించలేదు...

బతికుండీ నిత్యం చచ్చే కన్నా ఇదే నయం...

నీ చావు నాలో దుఃఖాగ్రహాన్ని రగిలించింది...

నిత్యం జరుగుతున్న ఈ రాక్షస క్రీడ నీ చావుతో అంతం కాలేదు...

వార్త కాని నట్టింట్లో జరుగుతున్న మానభంగాలెన్నో...

ఎదుగుతున్న బాల్యంపై జరుగుతున్న దాడులెన్నో...

అది గృహమో, స్కూలో, కార్ఖానో, కార్యాలయమో ఏదైనా...

ఓట్ల తాబేదార్లు నీ అత్యాచారాన్ని కూడా మొసలి కన్నీరుతో సరుకుగా మాయజేస్తున్నారు...

స్త్రీత్వాన్ని సరుకు చేసిన్నాడే నడి రోడ్డుపై వీళ్ళ నిర్లజ్జతనం బయల్పడింది...

కాట్ వాక్ ల వెంట చొంగ కార్చే వారంతా ఈరోజు కన్నీరొలకబోస్తున్నారు...

ఈ గ్లిజరిన్ కన్నీళ్ళు మాకొద్దు....

కొంగు నడుముకు చుట్టవే చెల్లెమ్మా...

కొడవళ్ళు చేపట్టవే చెల్లెమ్మా...

కళ్ళే...

ఇప్పుడు కళ్ళే శిశ్నాలుగా
తిరుగుతున్నాడు వీడు..

మృగాడు అని రాయొద్దు..
పాపం అమాయక జంతువులేం చేసాయి..

యుగాలైనా మారని వీడు
తల్లిని కూడా వాంచతో ఎక్స్ రే తీస్తాడు..

మాంసం ముద్దలుంటే చాలు వీడి కళ్ళకి
చొచ్చుకు పోతాడు...

కడుపునిండా కోరిక నిండిన వీడికి
ఆ కళ్ళను పెరికేయడమొక్కటే సరైనది...

పాత వాసన..

 
ఇప్పుడంతా ఏదో పాత వాసన వెంటాడుతోంది..

చీకటి మిగిలిన గదిలోకి తొంగిచూసే ఓ లేలేత చిగురుతావి...

పైన పూసిన వెండి రేకలాంటి వెలుగు కోసం ఆత్రంగా...

వసివాడని పసితనపు స్పర్శకోసం వెదుకులాట...

పక్షి ఈక ఒకటి ఎగురుతూ వచ్చి తాకిన అనుభూతి...

చనుబాల ధార ఏదో లోలోపల ఇంకినట్టు...

దేహాకాశం

 ఒక్కో రాతిరి మంచుతనంతో
శిల్పమౌతూ కరిగిపోతూ...

గుండె లోపల గని ఏదో
తవ్వుకుపోయినట్టు వెలితిగా...

దూరం దూరంగా వెలుగుతు
ఆరుతున్న వీధి దీపంలా...

మసక బారిన వెన్నెలతో
దేహాకాశం చిన్నబోతూ...

సంధ్యవేళ గుంపునుండి వేరై
ఒంటరైన పక్షిలా ఎగురుతూ...

బాట పక్కనే పెళ పెళమంటూ
ఎగసిపడుతున్న చితి మంటలా...

సొరంగమేదో తవ్వబడని
జైలు గదిలా...

నీరెండిన దిగులు బావిలా
దాహ తీరంలో...

భుజంపై ఒంటరితనం
చిరుగుల దుప్పటిలా వేలాడుతూ...

దేహ పర్వతం..

 

దేహమంతా కప్పుకున్న తోలు దుప్పటి తెలుపో నలుపో
లోలోన కాగుతున్న నెత్తురు ఎరుపుదనం ఉడుకుతూ...

కాసింత విశ్రమించే క్షణం లేక కనురెప్పల కత్తిరింపుతో
ఆగిన కాలానికి యింక సెలవిస్తూ...

పరచుకున్న అక్షరాలు అగ్ని శిఖల చివర వెలుగుతూ
కాగితం కమురుదనాన్ని పరచుకుంటూ మాయమౌతున్న ముఖం...

ఓ అబ్ స్ట్రాక్ట్ రేఖా చిత్రంలా కలవని వలయాల మధ్య
నుదుట మీది గీతలు ఏకమవుతూ సుషుప్తిలోకి జారుకుంటూ...

సగం మెలకువలో కదలని దేహ పర్వతం
శ్వాశ కోతకు గురవుతూ తరుగుతూ...

గాలి గోపురం..

ఓ చిన్న పొరపాటో తడబాటో
ముక్కలై గుచ్చుకుంటుంది....


తీరం చేరనీయని
ఆవేదన మిగులుతుంది....


ఉబకని కన్నీరు ఎద సంద్రంలో
తుఫాను సృష్టిస్తుంది....


నిలిచిన గాలి గోపురం
ఒక్కసారిగా ఒరిగి పోతుంది....


దిగులుతనం దీపపు సమ్మె క్రింద
నీడలా మిగులుతుంది....


కాలికింద నేల ఊబిలా
లోలోపలికి ఇంకిపోతుంది....


చినిగిన తెరచాపను అంటిన
కలల రెపరెపల రంగుల కాగితం...

ఎద తడపని వాన చినుకు
ఇగిరి పోయి బీడవుతుంది....


మళ్ళీ నీ చిరునవ్వే కదా
నాలో వెన్నెల కురిపించేది నేస్తం...

దీప కాంతి..

నువ్వొక్క పరిచయానివేనా?
నువ్వొక్క పలకరింపువేనా??

అలా వచ్చి ఇలా వెల్లిపోయే
ఉదయపు వాన తుంపరవా?

అలా మెరిసి ఇలా మాయమయ్యే
మెరుపు విల్లువా?

అలా గాలిని కోస్తూ సుదూరాన
వినపడే వెదురు గానానివా?

అలా చల్లగా మేనును తాకి
యిలా మరలిపొయె సమీరానివా?

కాదు నేస్తం!
కలలా కరిగిపొయే కాలానివి కాదు...

నా ఎద ప్రమిదలో నిత్యం వెలిగే
దీప కాంతివి నీవు...

(నా ఎదను తట్టిలేపిన ఓ మైత్రి బంధానికి ఏడాది పూర్తయిన వేళ ఈ అక్షర మాల)

నిప్పు రేఖలు...

 దేహాత్మలను దహించే అగ్ని 

నీ కళ్ళలో వుందని ఇప్పుడే తెలిసింది
కాస్తా ఆరకుండా అలా జ్వలించనీ...

ఎగసి పడే ఆ నిప్పు రేకల చివర
అలా నిలిచి నిలిచి దహించి పోనీ...

మాటల నివురు కఫన్ కప్పుకోకుండా
ఈ ఏడు పొరలు దాటి లోలోన
ఆపాద మస్తకం దహించి పోనీ...

కరువుదీరా ఈ కమురు వాసనను
శ్వాసించనీ...

పరిమళమేదీ అంటక మండుతున్న
నిప్పు నాళిక చివర దహించి పోనీ...

మనసు ఐమూలలన్నీ మంటలలముకొని
యుగాల మసిబారినతనాన్ని ధహించనీ...

రాజుకున్న దేహపు కాష్టం
కదలబారకుండా దహించనీ....

రా రా రష్యా రా రా..

రష్యా రష్యా రష్యా

అవును చాలా కాలమైంది నీ పేరు విని
ఎందుకో నువ్వో మాసిపోయిన జ్ఞాపకం  కాదని
నీ పేరు వింటే యిప్పటికీ నాలో అదే ఉద్వేగం...ఉత్తేజం...

సోవియట్ రిపబ్లిక్!
తలెత్తి చూస్తే ఓ అరుణ పతాక రెపరెపలు...

ధరిత్రి నిండా అరుణార్ణవం...

గుండెనిండా నిబ్బరం
పాదాలు నేలకు గట్టిగా ఆనుకొని నిలబడే నిబ్బరత్వం...

అటూ ఇటూ లక్షలాది చేతుల మానవ హారం నా చుట్టూ వున్నట్టు...

నిన్నొక మాయ పొర కమ్మి మాకు
దూరమయ్యావన్న బాధ...

కానీ నువ్వెప్పుడూ ఓడి పోని బోల్షివిక్ వే
నీ కలష్నికోవ్ ఎప్పుడు గర్జిస్తూనే వుంటుంది...

నువ్వొక ఆదర్శం
నువ్వొక ఆశయం
నువ్వొక స్వప్నం

నువ్వొక అమర వీరుని చిరునవ్వువి
నువ్వొక గోగు పూవు ఎరుపుదనానివి
నువ్వొక మందుపాతరలోని రజానివి...

రాజుకుంటూనే వుంటావు
మరల మరల నీ పేరు తలుస్తూనే వుంటాం...

సమ సమాజ నిర్మాణ పునాదికి
నువ్వొక ఊపిరిలూదే ఉత్ప్రేరకానివి...

రా రా రష్యా రా రా...
మరల మరల ఈ పల్లెలోకి పట్నంలోకి అడవిలోకి కొండ కోనల్లోకి నదీ నదాలు సముద్రాంతర్భాగంలోకి..

నువ్వొక తీరని దాహం
నువ్వొక తీరని మోహం...

ఉప్పెనలా ఉరుములా మెరుపులా
రా రా రష్యా రా రా...

(అక్టోబర్ సోవియట్ రష్యా విప్లవానికి జేజేలు పలుకుతూ...)

ఇనుపతనం..

 అలా కాలం మంచు పట్టి
గడ్డకట్టి పలకలా మారి...

ఏదో శాపానికి గురైనట్టు
ఆవహించిన ఇనుపతనం...

ఒకరికొకరు ఒదిగి
ఒడిసిపట్టుకున్నా కరగనితనం...

రాజుకున్న రాక్షసి బొగ్గు
నివురు గప్పి తెల్లబోయినట్టు...

ఆకు సవ్వడి లేక
ఆగిన గాలి కెరటం...

చవితి చంద్రునిలా
వెన్నెల మసకబారి...

గురుతులన్నీ నెమలీకకంటిన
బియ్యపు గింజలా...

గుండె బరువును భుజం
మార్చుకునే చెలిమి కోసం...

ఒలికిపోతూ...

ఎక్కడో ఒక మలుపు దగ్గర
ఆగిపోవడమేనా??

మొదలుపెట్టిన గీత అలా
ఓ అసంపూర్ణ రేఖా చిత్రంగా!

కుంచెనంటిన రంగు చివరంటా
అలా ఆరిపోతూ!!

గొంతుపెగలని రాగమేదో
సుళ్ళు తిరుగుతూ లోలోపల!!

హృదయంలో అలంకరించిన 

చిత్రం పగిలిన అద్దంలో!!

పొగ మారిన నా ప్రతిబింబం
నీ కన్నీటి చుక్కలో ఒలికిపోతూ!!

ఒక్క క్షణం...

అవును
ఒక్కోటి
అలా విడిచి వెళ్ళాలనుంటుంది...

మూసిన ద్వారాలన్నీ

భళ్ళున తెరుస్తూ....

గానుగెద్దులా కళ్ళకు గంతలు కట్టుకొని
ఈ నూనె బావి చుట్టూ తిరుగుతూ
ఇదే జీవితమంటూ నిలబడేకంటే...

ఎవడన్నాడు
ఇది బాధ్యతా రాహిత్యమని??

ఎవరికి వారే ఒక గాలిపటంలా
ఎగరాల్సిన చోట
అంతా తోక కత్తిరించినట్టు
ఎటూ ఎగరలేనితనంతో...

తరగని దూర తీరాల వెంబడి
ఇసుక తిన్నెల మూపురాలను కూలుస్తూ...

గుండె నిండా
స్వేచ్చా గాలులు శ్వాశిస్తూ...

చెలమ ఊటల దోసిలి పడుతూ
దాహం తీరా ఆస్వాదిస్తూ....

గొంతెత్తి దిగ్ధిగంతాలను ఏకం చేస్తూ
నాభిని చీల్చుకుంటూ వచ్చే
ఆదిమ రాగాన్ని ఆలాపిస్తూ....

దాగి వున్న
అనేకాలను ఏకంచేస్తూ
ధవళ వర్ణ కాంతులను
విరజిమ్ముతూ...

నింగి నుండి
ఉల్కలా భగ బగ మండుతూ...

ఒక్క క్షణం
ఒకే ఒక్క క్షణమైనా జీవించనీ....

తత్వమసి..

  నీతో మాటాడుతున్న
సమయమంతా
నా హృదయం

సున్నితత్వాన్ని
పొందుతోంది...

ఏమైనా
నీవు నాలో
ప్రవహించే
జీవనదివి...

దేహంలోని
ప్రతి పాయా
నీ ప్రవాహంతో
పునీతమవుతూ
ఉత్తేజితమవుతోంది...

ఈ
నదినిలా
నాలో యింకనీ
ఇగరనీ...

మరల మరల
వర్షిస్తూ
చిగురు తొడగనీ..

రేణువులు

రెండు పిడికిళ్ళ నిండా తీసుకున్న ఇసుక
వేళ్ళ సందుల గుండా కరిగిపోతూ....

ఎంత తీసుకున్నా
దాచుకోలేనితనంతో ఓడిపోతూ....

కాలాన్ని అలా పట్టుకోలేనితనం
వెక్కిరిస్తూ నీముందు యిలా...

ఎంత వేడుకున్నా నీవు
నవ్వని ఆ క్షణాలు నాకెందుకు??

రాతిరంతా మూగతనంతో
గొంతుతో పాటు దేహమూ కాలిపోనీ...

యిన్నిన్ని కోల్పోయిన ఇసుక రేణువులు
మరల నీ వేలి చివర మెరుస్తూ దరి చేర్చవా??

సముద్రానికెదురుగా...

సముద్రానికెదురుగా నేను
నాకెదురుగా తను...

ఒక్కో అలా ఎగసిపడుతూ
తీరం దాటనితనంతో మరలుతూ...

మౌన ఘోష చుట్టూ ఆవరించుకున్న
తరగని ఇసుక తీరం...

లోలోతుల ఇంకని ఆశల నురుగు
అలల అంచుల తాకుతూ...

కదలుతూనే వున్నట్టున్న
జడభరితం...

తుఫానులెన్నొచ్చినా
తన పరిథి దాటనితనం...

ఆకాశన్నంటుతున్నా
అందని జాబిలి...

నాకెదురుగా తను
సముద్రానికెదురుగా నేను...

ఆకాశ నేత్రమై...

నువ్వలా సడి లేకుండా వస్తావని
కనురెప్పల వాకిలి తెరచి వుంచా...

అత్తరులా దేహమంతా
పరిమళిస్తావని...

వెన్నెలంత చల్లదనాన్ని
నుదుట చుంబిస్తావని...

వెచ్చని కలవరింతవై
కరుణిస్తావని...

కలల యామినిలా
దరి చేరుతావని...

ఆత్మ బంధమేదో
సంకెల వేయగా....

కన్నీటి నదిని
ఎదురీది....

యుగాల నిరీక్షణ
అంతం చేయగా...

దేహమంతా ఆకాశ నేత్రమై
వేచి చూస్తున్నా.....

పెలుసుతనం...

దుఃఖం

కనుగుడ్డు పగిలిపోయేట్టు రోదిస్తున్నా
తీరని ధుఃఖ హృదయం...

దేహమంతా అలముకున్న

కమురు చాయలు...

రేయంత చీకటి కమ్ముకున్న
హృదయాకాశం...

ఒక్కసారిగా తెరచాప చినిగి
నడి సంద్రంలో నిట్ట నిలువునా కూలిపోయినట్టు...

రాకడ లేని గుమ్మం
వెల వెలబోయిన పసుపుతనంతో....

చిగురు వేయని మొక్క
ఎండి బీటలు వారిన నేల...

చినుకు పడని మేఘం
ఆవిర్లుగా సుళ్ళు తిరుగుతూ....

జబ్బ సత్తువ కొద్దీ విసిరినా
వొట్టి బోయిన వలలా....

గదినిండా నిట్టూర్పుల
జ్వర పీడనం...

ఈ ఖాళీతనం గుల్లతనం
పెళుసు బారుతూ రాలిపోతూ...

సడి...

 రాతిరి పూసుకున్న నలుపుతనంలో
నీ కనుల వెలుగు రేఖ...

ఒకింత గుండె సడిని

తరుముతూ కన్నార్పనీయలేదు... 

నీలాటి రేవులో మునిగిన పాదాలను

ముద్దాడిన చేప పిల్ల...

నీటిలో ప్రతిబింబమైన వెన్నెల
నీ మోముపై...

గల గల మాటాడుతూ
నువ్వు వదలిన ఊసుల పడవ...

నీ కనురెప్ప తెరచాపతో
సాగిన ఊహల పయనం...
 
అలల అంచున వీచిన గాలి
చల్లదనం తాకుతూ...

నీ వేలి చివర వెలిగిన
జ్వాల నన్నంటుతూ...

సగం కమ్మిన మబ్బు చాటుకు
చేరిన జాబిలి...

ముద్రలు..

అలా ఇసుక తడి లోతులో
నీ పాద ముద్రలు...

గుండె అరలో మిగిలిన
నీ జ్ఞాపకాల ముద్రికలు...

అలల కోతకు చెరగని
తీపి గురుతులు...

యింకా పరిమళిస్తూనే వున్న
నీ జడ సాంబ్రాణి ధూపం...

రిబ్బను చివర వేలాడుతున్న
మందార పుష్పం...

నీ చుట్టూ ఓ వెలుగు
మంత్రపు వలయం....

నేనిలా
ఒంటరిగా యిలా యిసుక
రేణువులను ముద్దాడుతూ....

పునీతమవ్వాలని..

నాన్న భుజాలపై నుండి చూసిన ప్రపంచం
నేడు చిన్నబోయింది...

ఆసరాగా నిలిచిన పాదు కొయ్య విరిగి
నేల రాలినట్టు...

నాన్న కనులలోంచి దొంగిలించబడ్డ కాంతి
నా చుట్టూ చీకట్లను ముసిరింది...

యిదంతా ఓ వలయమని
నిన్నా రేపుల మాయయని
నవ్వుతూ నాన్న చెప్పిన మాట
యాదికొచ్చినప్పుడంతా ఎద కోతకు గురవుతుంది....

నాన్నా మరొక్క సారి
యిటు తిరగవూ!!

నీ పాదాలు తాకి పునీతమవ్వాలని...

నిర్జన వంతెన....

ఈ నిర్జన వంతెన అంచున
ఒక్కో దారప్పోగునూ పేనుతూ
అక్షరాల అల్లికలల్లుతూ
పదాల మధ్య బందపు కండెను జార్చుతూ
ఒలికి పోకుండా పట్టుకొనే ఒడుపు కోసం నిలబడి వున్నా....

ఏదీ అంటనితనమేదో యిలా ఒంటరిగా
మిగిల్చి పాదాలను రాతి తాళ్ళతో బంధించి
దేహాన్ని ఇలా వదిలేసి పోయింది....

మనసు మూగతనాన్ని నింపుకొని
గ్లాసు నిండుగా ఒంపినా గొంతుదిగని మత్తు....

యుద్ధానంతర నిశ్శబ్ధపు నీరవం
చుట్టూరా పొగల సుళ్ళుగా  అల్లుకొని
అస్తమయ వెలుగులో కాసింత రంగునిచ్చి
కనులలోయలో ఒరిగిపోతు....

దూరంగా జరుగుతున్న మేఘాల రాపిడికి
అక్కడక్కడా మెరుస్తూ ఓ వాన చినుకు
కన్రెప్పపై జారిపడి వెచ్చగా గొంతులో దిగుతూ
గుండె మూలల ఖాళీని కాసింత కప్పే కఫనవుతూ....

దేనికదే ఒక అసంపూర్ణత్వం కలగలిసి
నలుపు తెలుపుల చిత్రంగా గోడనతుక్కొని
కలవని గీతల వలయంలా మారుతూ
వెక్కిరిస్తూ ఎదురుగా అలా నిలబడుతూ....

ఎక్కడో ఓ సన్నని నాదం విరిగిన వెదురు పొద మీంచి
గాలిని కోస్తూ శబ్ధావరణాన్ని సృష్టిస్తూన్న
వాతావరణంలో గాయాన్ని సలపరమెట్టిస్తూ.....

అభినందన ముద్ర...

 

రేయంతా నీ ధ్యాసలో గడిపి
గుండె ఊసులన్నీ నీ మదిలో వేసి
నీ పెదవి మౌనాన్ని ఓ అభినందన ముద్రతో మేల్కొలిపి
నా ఆశ తీరగా నిను అల్లుకొని
నీ మెడవంపున చిగురించిన
కోరిక నరాన్ని పంటితో పట్టి చక్కిలిగిలి పెట్టి
వలపునంతా వడపోస్తూ
స్వరరాగమెట్టు ఎక్కుతూ దిగుతూ
అల్లరి వల్లరి పల్లవిగా నీ గొంతులో పలుక చేరరాగా

పో
రా,,, 
అంటూనే
గుండెలో ఒదిగిపోయిన
నీ పాపిట చుంబన సింధూరమై
మధుర ఉదయ గీతికనాలపించనా.....

అంటు....

నువ్వు ముక్కలుగా నరికి పారేసాననుకున్నావు
కానీ అంటుకట్టే మా చేతుల్లో మళ్ళీ మళ్ళీ ప్రాణం పోసుకుంటునే వుంది...

ఒక్కో గాయానికి వరుసగా పసరు మందేదో
కట్టు కట్టినట్టు తెగిన చోటల్లా చిగురు వేస్తూనే వుంది...

గొంతును చీలుస్తూ దిగబడ్డ చోట
మరల పాట కడుతూనే వున్నాం....

నువ్వు విరిచి పారేసాననుకున్న పాదాలన్నీ
నేడు కదంతొక్కుతూ దండయాత్రకై కదలబారుతున్నాయి....

(లక్ష్మీపేట బాధిత దళితులతో కలసి నడచిన వేళ...)

సమ్మెతనం!!!

 ఒక్కోసారి ఎక్కడికక్కడ సమ్మెతనం
సమ్మెటలా గుండెపై బరువుగా....

దగ్గరయినది దూరంగా నెట్టేస్తున్నట్టు
సుడిగాలేదో చుట్ట చుట్టుకుపోయి పారబోసినట్టు....

నేలనానిన పాదాలు ఎక్కడివక్కడే
ఊబిలో కూరుకు పోతున్నట్టు కదలనితనం....

రాతిరేదో దిగాలుగా కమ్ముకొని
ఇన్ని నిప్పు ఉసుళ్ళు నెత్తిన కుమ్మరించినట్టు....

పగలంతా ఓ పక్కకు ఒరిగిపోయిన
ద్వీపంలా మునగీ మునిగనట్టు ఊపిరిసలపనితనం....

ఆకు చివురును వేలాడిన
సాలీడు తీగనంటుకున్న కీటకంలా త్రిశంకు స్వర్గంలో....

గాలి ఆడనితనంతో దేహమంతా
చెమట కమ్ముకొని కొలిమి తిత్తి చివురులా...

నీ రాక కోసం ఈ ఎడారినంటిన ఎదలో
ఓ మాట చినుకరింపు కోసం....

శిల్పతనం....

నిదుర రాని నీ కనురెప్పల వాకిట
కలల తేరులో వేచి చూస్తున్నా...

మనసున నిండిన నీ రూపం
హృదయాకాశంలో వెన్నెల పరువం...

తాకని నీ వేలి చివరి జ్వాల
గుండె అంచుల రాగదీపం....

దారం కూర్చని సన్నజాజులు
నీ మెడ వంపులో ముత్యాల హారం....

దేహమంతా ఎగసిపడే అగ్నిపర్వత
సానువులా నీముందు....

హిమాలయమంత నిబ్బరంగా
నిశ్చలంగా నీవు....

కదలని ఈ శిల్పతనం
కరగిపోదా నీ చిరునవ్వు కానుకగా...

గోడ గొంతుక...

అప్పుడలా...

గోడ పక్కగా నడుస్తూ వెల్తున్నప్పుడు
కనుల ముందు వార్తా పత్రికనో పాఠశాలనో నడయాడేది....

గోడ ఎక్కడో ఒరిగి పోయిన వీరుని చివరి పిలుపు
ఎర్రగా చెక్కి లోలోపల మంటను రగిల్చేది.....

గోడలన్నీ నినాదాల గేయాల బాణీ కడుతూ
తొలి పొద్దు పొడుపున వేకువ గీతాలయ్యేవి....

గోడ యుద్ధ నగారా మోగించే వాయిద్యమై
సరిహద్దులను చెరిపే గొంతుకయ్యేది...

గోడ తెల్లవారి వాడి కంట్లో సూదిలా దిగబడి
గుండెల్లో గుబులు పుట్టించేది....

గోడ అమ్మ పిలుపై కన్న పేగు తీపిని
తట్టి లేపి ఉలిక్కిపడేది....

వేలి చివరలన్నీ రంగు కుంచెలయి
వేల గొంతుకల పిలుపులయ్యేవి....

రెమ్మో కొమ్మో చివరికి బీడీ కూడా కుంచె అవతారమెత్తి 

చిట్లిన వేలి చివరి రక్తపు బొట్టు నినాదమయ్యేది....

ఎర్ర టోపీ వాడికి మస్కా కొట్టి
గోడ చలి రాతిరి వెచ్చని టీ గొంతులో పోసేది....

ఒక్కోసారి వీపును చీరిన లాఠీ
గొంతులో గట్టిగా ఓ మూల్గుతో తిట్టై నవ్వేది....

గోడ ఆత్మీయ మిత్రునిలా
ఆలింగనం చేసుకొని సేదదీర్చే రావి చెట్టయ్యేది....

నేడు...

ఏ గోడ చూసినా బలత్కారంగా నగ్నంగా సిగ్గులేనితనంతో
నిలబడి కనురెప్పలకు మేకులు దిగ్గొడుతోంది.....

గోడలన్నీ వాడి సరకుల బ్యానర్లై నిర్లజ్జగా
అమ్మతనాన్ని సరుకు జేసే సంతలా కూలబడుతున్నాయి....

గోడలకన్నీ మళ్ళీ గొంతునిచ్చి నినదించే
వేకువ కోసం ఆత్రంగా ఆర్తిగా...

ఏమవుతావో!!

నాకేమవుతావో నువ్వని
చిలిపిగా అడిగితే ఏమని బదులీయను...

నాలో సగమైనావని
నా ఊపిరిలో భాగమైనావని
నా కనులలో కాపురమున్నావని
నా ఎదలో కొలువైనావని
నా మనసునిండా నువ్వే వున్నావని చెప్పనా?

నీ ఎడబాటు భరించలేనంత బేలగా మారానన్నది
నీ గుండెకు తెలియదా చెలీ...

మన పరిచయం చిగురించిన నాటి నుండి
ఓయ్ అన్న నీ పిలుపు గుండెలో అల్లరి చేస్తుంది...

ప్రియతమా!
నీ ఊసుల ఊహల ఊయలలూగు ప్రతి క్షణం నాకు పరవశమే...

మౌనం..

ప్రియమైన మౌనమా
నువ్వింత శిలాకారమా...

నిశ్శబ్ధం నిరామయతనం
సమాధితనం కాదా....

ఒంటరితనం వెంటాడే
ఖాళీతనంకంటే కరకుతనముందా....

సవ్వడి చేయని మువ్వ
గాలినికోస్తూ పగుల్లబారుతూ...

గడ్డకట్టిన కాలం అంచున
మంచుబారుతూ...

రెక్కరాలిన పువ్వొకటి
నొసటిపై మృధువుగా తాకుతూ...

ఈ నిషాద నీరవ నిశ్శబ్ధాన్ని
చీలుస్తూ తెగిపడిన తీగ...

గొంతుకడ్డంపడ్డ వాగ్థానం
ఉరిముడి పడుతూ ఊపిరిసలపనితనం..

చిల్లర మాయం

అలికిడి వినపడకుండా
పిల్లి కాళ్ళ పంజాతో
నడి బజార్లోకి సరకు సరఫరా...

నీ జేబు చీల్చుకుంటూ
వాడి చెయ్యెప్పుడో చొరబడింది
ఖాళీ తనం నిన్నింక వెక్కిరిస్తుంది
కుక్క నోట్లో బొమికలా....

నీ బెటరాఫ్ పుస్తెలమ్మినా
తీరని బాకీతో నడి వీధిలో
నీ నెత్తిపై రూపాయి బిళ్ళ పెట్టి
అర్థ రూపాయికి పాట....

పొయి మీద పాలు పొంగక ముందే
ఆరి పోయిన గ్యాస్ బండ
కోటా పూర్తయి వెక్కిరించింది...

చిల్లర కొట్టు చిట్టెమ్మ
వాకిట్లో నుదుటిపై పాలిపోయిన
పసుపు బొట్టుతో నోట్లో తులసాకు....

ఒక్కోటీ అదృశ్యమవుతూ
ఏదీ మిగలనితనంతో
నీకు నీవే ఓ హాలోమెన్ లా
చివరాఖరకు ఆత్మను కోల్పోయి....

నువ్వింక మేల్కొనక పోతే
నీ కంటి రెప్పలను కత్తిరించి
కలలను కూడా LED తెరకు అతికిస్తారు...

సొంతమంటూ ఏదీ లేనితనం
నిన్ను ఓ బ్రాండ్ అంబాసిడర్
చేతిలో ఖాళీ కోక్ డబ్బాలా పీల్చి విసిరేస్తుంది....

దేహమంతా తొడగబడ్డ
విదేశీ కండోమ్ ను చీల్చుకు రారా
కాలం నిన్ను అనకొండలా మింగి ఉమ్మివేయక ముందే....

వాడు...

వాడు నవ్వడు
వాడు ఏడ్వడు
వాడు కదలబారే ఓ వానపాములా కనిపించే అనకొండ....

వాడి గాజు కళ్ళ చాటున
ఓ మహా విస్ఫోటనం దాగుంది...

వాడు కోట్లాది ప్రజల
ఆకలి మంటల మూలవిరాట్టు....

వాడికొక్కటే కోరిక
ఈ గొంతులన్నిటిపై డేగ కాళ్ళను గుచ్చాలని....

వాడికొకటే ధ్యాస
ఇక్కడి అమ్మ పాలను సంతలో అమ్మేయాలని....

వాడికి వున్నదొకటే లేపన శక్తి
పడిపోయిన మార్కెట్ మాయా రేఖల పురోగమనం....

వాడి మొఖాన అంటిన బొగ్గు మసిని
అందరి జీవితాలపై మండించి ఆనందించే కౄర రక్కసి...

వాడొక నిశ్శభ్ద డ్రాక్యులా
జనం మూలుగులను నొప్పి తెలీకుండా పీల్చేసే జలగ సిరంజీ....

వాడు అమ్మ గర్భంలో దాగిన పిండాన్ని
నోట కరచుకు పోయే తోడేళ్ళ గుంపు నాయకుడు

వాడు రణస్థలం నుండి కూడంకుళం దాకా అణు విస్ఫోటణం
చేయ చూస్తున్న రాకాసి డేగ ముక్కున వేలాడే శవం....

వాడొక ప్రేతాత్మ
వాడి అంత్యక్రియలనాడే ఈ దేశానికి కళ్యాణం....

'మట్టితనం' కవిత ఆంగ్లానువాదం..

Soil-ness (మట్టితనం)

Come to us
opening heart's windows, walking,
come and join with us, the muddy men

Fill your nostrils with this smell of soil
that your ancientness buried in remote nerves
shall be woken

Touch my telluric hand with dearest respect
that your static-ness will burst
into many pieces of sand

Let us share our shoulders and carry the weight
so the pain of your mother, while pregnant
can be known

Let us raise our throat and cry together
that the inner pain will be blessed

Be with us, with the muddy people
the desert of loneliness will be vaporized
and a river licks your feet

Spill all your colors and
dip your paint brush into this ground color
that the humaneness within will burn bright

Stretch your body like hand
that the the fragrance of humanity spreads

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Original~ Kumar Varma Kayanikorothu

Translation~ Ro Hith

(నాకు ఫేస్ బుక్ లో మిత్రుడైన రోహిత్ అనువదించారు..ఆయనకు ధన్యవాదాలు తెలుపుకుంటూ)

ఓదార్పు సంతకం...

అలసినప్పుడు
గాలి తిమ్మెరలా తాకుతావు...

దాహం వేసినప్పుడు
అమృతపు చినుకువై కురుస్తావు...

ఒంటరితనం ఆక్రమించినప్పుడు
భుజంపై చేయివౌతావు....

అడుగు పడని నడకలో
జతగా పాదం కలుపుతావు....

గొంతు పెగలని పాటలో
రాగమై పల్లవిస్తావు....

వర్షించే కను రెప్పలపై
ఓదార్పు సంతకమౌతావు....

నలుపు తెలుపు కలల తెరపై
రంగునద్ది జీవం పోస్తావు....

నేస్తమా చివరి ఊపిరిదాకా
ఈ తడి ఆరనీయకు....

కనబడుట లేదు....

అవును నువ్వు కనబడక
ఇలా గోడ మీద బొమ్మవయ్యావు....

నీ కన్న పేగు ఎన్ని పస్తులుందో!

నీ తండ్రి చేతిలో పని పడక గుండె నరం కోత పెడుతుంది....

నీ ఇంటి గుమ్మం
కన్నీరు కారుస్తూ తెరచుకున్న కంటి రెప్పయింది...

బాబూ!
నీ చిరునామా లేని నడక ఎందాక?

ఏ నిరాశ మబ్బు నిన్ను కమ్ముకొని
నిర్వేదపు సుడిగాలి నీ రెక్క పట్టుకు ఈడ్చుకు పోయిందో...

కనడని నీ రూపం
యిలా గోడపై చిత్రమై నా కలంలో కన్నీటి సిరా అయింది...

రారమ్మంటున్న
నీ ఆత్మీయుల పిలుపు నీ ఎదకి చేరాలని ఆశిస్తూ....

( ఇలా గోడమీద కనబడుటలేదు అన్న ఫోటో చూసినప్పుడంతా మనసులో కలిగే భావం)

నిశ్శబ్ధాలాపన..

ఒక్కో అక్షరమూ దేనికదే విడివడి
అంటిన రక్తపు మరకల జిగురును వదిలించుకుంటుంటే...

మగ్గంపై నేస్తున్న నార వస్త్రంలా
ఒక్కో దారప్పోగూ దేనికదే చిక్కుముడిలా...

అద్దుతున్న ఏ రంగూ
కుంచెనుండి కాగితంపై ఒలకక....

ఒడ్డున కాలికంటుతున్న ఇసుక రేణువుల్లా
దేనికదే శిలలా కరగనితనంతో...

దోసిలి సందులలోంచి ఒక్కో నీటి బొట్టూ
జారిపోతూ తడి ఇగిరిపోతూ....

గాలి వీయనితనమేదో
గుండె అరలలో ఉక్కపోతను ఆరబెడుతూ...

మూగబోయిన గొంతు నుండి సన్నని జీరలా
ఓ రాగం తనలో తానే ఇంకిపోతూ నిశ్శబ్ధాన్ని ఆలపిస్తూ...

దేహపు విల్లు...

తప్పొప్పుల తడిక చాటున దాగి
లోలోపల అగ్ని పర్వతాన్ని
ఉఫ్ మంటూ ఊదేసే వృధా ప్రయత్నమెందుకు....

మనసు నిండా నిండిన భావాన్ని
వ్యక్త పరచడానికి సాకులు వెతుక్కోక
మూసిన కున్రెప్పలను తెరచి చూడు
కనుల నిండా ఇంద్ర ధనస్సులే....

కలల్లో కలవరిస్తూ పలవరిస్తూ
మనసు ఐ మూలల దాగిన
కోరికల బుసలను తలపై మోదుతూ
చంపేయడమెందుకు??

రానీయనీ లోలోపలకి
ఎంత ఆస్వాదించ గలిగితే
అంత జీవితాన్ని ఆమూలాగ్రం
పిడికిట పట్టి గుండెల్లో పొదువుకోవాలి.....

నీ చూపు మేరా పరచుకున్న పచ్చదనాన్ని
వెచ్చని సూర్య కిరణాల ప్రతిఫలనంలో
మెరుస్తున్న ఆ లేలేత అందాలను
కంటి వెనకాల వెండి తెరపై బంధించి చూడు....

దేహాన్ని విల్లులా సారించి
నీ కోరికల బాణాన్ని సంధించు
అణువణువు ఆస్వాదించు
నేడున్న క్షణం మరుక్షణం మాయమవుతున్న
కాలబలం నిన్ను వెంటాడక ముందే....

కుళ్ళి కృశించి నశించే కంటే
అగ్నిశిఖలా కాలుతూ మెరుస్తూ
ఆకాశమంతా ప్రకాశిస్తూ
క్షణకాలమైనా బతికి చూడు....

గుండె నిండా ఊపిరి తీసుకొని
అడుగు వేయి
చీత్కరించిన లోకమే
నీకు దాసోహమవుతుంది....

గోరంత రంగుని....

ఖాళీతనాన్ని నింపుకున్న కళ్ళు
చూపు తిప్పనివ్వక
కాసింత రంగునొలకబోసాయి....


అప్పుడప్పుడూ ఇలా
కొంత రంగునద్దుకోవడం
కొత్త ఊపిరినిస్తుంది కదా...


రా..
ఇలా కుంచెనంటిన
వెచ్చదనాన్ని
గోరంతైనా గుండెనింపుకుందాం...

( ఈ ఆర్ట్ చూడగానే కలిగిన భావం)

మువ్వల సవ్వడి...

నీ మనసు
నీ వేలి చివర మెరుస్తోంది...

అలా తాకగానే
గుండెలో పరిమళిస్తూ....

రారమ్మని నీ పిలుపు
నీ ఊపిరి స్వరంలో వినిపిస్తోంది...

ప్రియా!
అలిగిన వేళ
నీ అరిపాదంపై నా కన్రెప్పల
స్పర్శతో చక్కిలిగిలి కానా??

రహస్యాలన్నీ పాతరేసి
మనసు ఐమూలల దాగిన
భావ ప్రకంపనలను పంచుకో చెలీ...

నీ పాపిట తాకిన
నా పెదవినంటిన సింధూరం
నీ కళ్ళలో జ్వలిస్తూ
వెచ్చని ఆవిరిలూదుతోంది....

నా గత జన్మల బాకీనంత తీర్చగ
నా గుండె లయలో ఆలాపన కావా??

రాగ రంజితమైన వేళ
వెన్నెల స్నానమాడుతూ
నీ కాలి మువ్వల సవ్వడినవుతా....

డర్టీ పిక్చర్...

కాళ్ళకు కలల చక్రాలు తగిలించుకొని
మోహపు దుప్పటి కప్పుకొని
నింగిలో తారలా మెరవాలని
మెరీనా వైపు ఎఱంచు నల్ల పరికిణీతో పరుగులిడి
నీటిని వీడిన చేపలా
కంగారుగా వచ్చి
వెండి తెరపై దేహపు కళ్ళను పరిచి
ఎందరికో నిద్ర లేని రాత్రుళ్ళు పంచి
నీ నవ్వు నడుము వంపు వయాగ్రాలా మింగిన
ఈ లోకం నిన్ను దహిస్తూ శాపగ్రస్తురాలైంది...

నిద్రకు వెలియై మనసు మంచు గడ్డ కట్టి
అసూయపు కత్తులతో వెన్నంతా గాట్లుపడి
ఒక్కదానివే కుప్పలా పడి
నేలలో ఇరిగిపోయిన నీ ఉచ్వాశ నిశ్వాశల వేడికి
వీడ్కోలు కనీటి వీడ్కోలు ఓ అప్రియ నేస్తమా...

(నిన్న డర్టీ పిక్చర్ చూసి కళ్ళు చెమర్చి యిలా సజీవ నటి సిల్క్ స్మితకు నీరాజనాలతో....జయహో విద్యాబాలన్)

నిప్పు ఊట..

నా ఆలోచనలెవరో దొంగిలిస్తున్నారు
ఒక్కొక్కటిగా....

తెరచిన కిటికీ గుండా ఓ మబ్బు తెరలా
లోలోన కురుస్తూ....

లోలోపల తడి గుండె మంటకు
ఆవిరవుతూ ఎండకాస్తూ....

రాతిరంతా ఓ మాట నిప్పు ఊటలా
భగ్గుమంటూ...

కప్పుకున్న కలల దుప్పటి
కమురు వాసనేస్తూ....

గుండెల కుంపటి మంట
కనురెప్పలను ఆరబెడుతూ....

దాచుకున్న నెమలీక ఒక్కోటీ
బూడిదౌతూ....

నాకు నేనుగా అల్లుకున్న కతల
పుటలు జ్వలిస్తూ....

ఆలోచనల కొలిమి తిత్తి ఎగదోస్తున్న
నిప్పురవ్వల చిగుళ్ళు నర్తిస్తూ....

కుంచెకంటిన రంగు చిత్రానికి
మంటనద్దుతూ....

కమ్ముకుంటున్న కారు మబ్బుల చినుకు
నిట్టూర్పుల ఆవిరౌతూ....

నా చుట్టూ చితి మంటల
ఊలలు నాదమౌతూ నన్నావహిస్తూ...

మట్టి తత్వం...

రా...
నడుస్తూ గుండె తలుపులు తెరుస్తూ
మట్టి మనుషుల మధ్యకు రా...

మట్టి వాసనను ముక్కు పుటాలనిండా పీల్చు
నీ ఆదిమతనం బయల్పడుతుంది...

మట్టి చేతిని ఆత్మీయంగా తాకి చూడు
నీ రాతితనం బద్ధలవుతుంది....

భుజం భుజం కలిపి భారాన్ని పంచుకో
నవమాసాల బరువు గుర్తుకొస్తుంది...

గొంతు విప్పి బిగ్గరగా మాట కలుపు
హృదయాంతరాళంలోని గాయం సలుపుతుంది...

మట్టి మనుషులతో నడయాడు
ఒంటరితనపు ఎడారి దూరమై నది నీ కాళ్ళను స్పృశిస్తుంది...

రంగులన్నీ పారబోసి మట్టి తనాన్ని అద్దుకో
మనిషితనం వెలుగు నింపుతుంది...

దేహమంతా చేయి చేసి చాచు
మట్టితనం నీలోని మానవతా పరిమళాన్ని విరజిమ్ముతుంది

వెలుతురు పిట్టలు...

అలా ఓ చాప చుట్టలో ఎర్రటి ముద్దలా
నువ్వొచ్చి వెలుగుతున్నప్పుడు....

అంతా గుమిగూడి నీ పేరు చుట్టూ
ఓ గేయాన్ని ఆలపిస్తున్నప్పుడు...

అమ్మ తన కంటి ధారను రెప్పల మాటున
ఉగ్గబట్టి నీ కనుపాపలు ముద్దాడుతున్నప్పుడు...

నీ ఒంటి గాయాలను తడుముతు వేళ్ళ చివరి అంచుల
నాన్న వెన్నపూసవుతున్నప్పుడు...

ఆమె దు:ఖాన్ని గొంతులో సుళ్ళుతిరుగుతుండగా
నేలపై నీ పేరును ముగ్గు వేస్తున్నప్పుడు...

గోధూళి వేళ లేగ దూడ మూగగా
తల్లి పొదుగును చేరక దిగులుపడుతున్నప్పుడు...

తూర్పు వాకిట కాకులన్నీ గుంపుగా
నీ చావు అబద్ధమని చాటుతున్నప్పుడు...

వెలుతురు పిట్టలు నీ గుండెలపై
ఎర్ర వస్త్రం అలంకరిస్తున్నప్పుడు....

నెత్తురు చిమ్మిన ముఖంతో సూరీడు రేపటి ఉదయాన్ని
వాగ్ధానం చేస్తూ నేల తల్లి ఒడిలో వాలిపోతూ.....

సగం కాలిన నెలవంక..

ఆకాశమంత అందనంత ఎత్తులో
నీవు...

నేలబారున అగాథపు అంచుల లోయలో
నేను...

దేహమంతా పూసుకున్న నీ ఊహల పరిమళంతో
నేను...

ఒక్క మాట కూడా రాని మౌన ప్రమాణంతో
నీవు...

రాని అతిథిలా సుదూర తీరాన ఒంటరి నావపై
నీవు...

కాలమంతా కరిగిపోతూన్న మంచు గడ్డపై
నేను...

శిశిరాన మునిమాపు వేల మబ్బుల తెరల మాటున దాగిన వెన్నెలలా
నీవు...

ఎడారి అంచుల కాష్టపు కారు మేఘాల మాటున సగం కాలిన నెలవంకలా
నేను...

వాగ్ధానం..

నీవు చేత పట్టిన ఎర్ర జెండా
నేల నాలుగు చెరగులా
పచ్చదనాన్ని పూత వేస్తుంది...

నీ ముఖాన ఈ చిర్నవ్వు

లోకమంతా వెలుగు దివ్వె కావాలి...

కాలి కింది నేల
కార్పొరేట్ సొంతమవుతున్నప్పుడు
చేతపట్టిన ఈ అరడుగు ఎర్ర గుడ్డ
వాడిని పరుగు పెట్టిస్తుంది...

క్రొన్నెత్తురుతో తడిసిన
ఈ జెండా రేపటి తరానికి
భవిష్యత్తును వాగ్ధానం చేస్తుంది...

ఆటోగ్రాఫ్...

వడిగా విడిపోతున్న వలయాల మధ్య
ఓ కిరణంలా దూసుకుపోతూ నువ్వు....

ఒక్కో సంకెలా తెగిపడుతున్న వేళ
ఓ గజ్జెల మోతలా తాండవిస్తూ నువ్వు....

రెప రెపలాడుతున్న జెండా గుడ్డలా
ఒకే రంగులో అలరిస్తూ నువ్వు....

రహస్యాలన్నీ ఉల్లిపొరలా వీడిపోతున్నప్పుడు
డప్పుల మోతలా మోగుతూ నువ్వు....

అచ్చెరభ శరభా అంటూ ఊరేగింపు సాగుతున్న వేళ
చంద్రప్రభలా ప్రభవిస్తూ నువ్వు....

యిన్ని దీపకాంతుల వరుసల మధ్యగా
ఓ తారాజువ్వలా మండుతూ వెలుగుజిమ్ముతూ నువ్వు.....

ఆశయాల అరచేతుల కలయికలో
గట్టిగా బిగించిన పిడికిలిలా నువ్వూ నేను.....

చివరి చిరునవ్వు సంతకంతో
నీవందించిన ఆటోగ్రాఫ్ చెరగని ముద్రతో నేనిలా....

నిలబడుతూనే వుంటాం...

ఇప్పుడిప్పుడే తల ఎత్తి నిలబడే
నా ప్రయత్నాన్ని హత్య చేసేందుకు నీ కుతంత్రం...

నీ ముందు తలపాగా చుట్టి
నిలబడినందుకు నా గుండెల్లో బల్లెం పోటు...

నీ కళ్ళలోకి కళ్ళు పెట్టి చూసినందుకు
నా కంట్లో కారం చల్లి కనుగుడ్డు పెరికించావు...

నీవాక్రమించుకున్న నేలలో జానెడు జాగాలో
దుక్కి దున్నినందుకు నా గొంతులో గునపం పోటు...

బానిస బతుకు వద్దనుకుని గట్టిగా
ఓ అడుగు ముందుకు వేసినందుకు నా కాళ్ళపై రోకలి పోటు...

నీ ముందు తెల్లని చొక్క తొడిగినందుకు
నా చర్మమంతా ఒలిచి రక్తం పులుముకున్నావు....

పచ్చని చీర కట్టిన నేరానికి
నా ఆలి ముఖంపై నీ ముళ్ళ పాదం ముద్ర....

మా వాటా మాకు కావాలన్నందుకు
నీ కళ్ళలో నిప్పులు పోసుకొని మా బతుకులార్పజూసావు...

తరాలుగా మా ప్రశ్నలకు బదులివ్వలేక
కారంచేడు చుండూరు పదిరికుప్పం వేంపెంట లక్ష్మీపేటలు....

యిలా శ్మశానాలు సృష్టిస్తూ భయపెట్టాలని చూస్తున్నావు!
అయినా సరే ప్రతిసారీ మేము లేచి నిలబడుతూనే వుంటాం....

(లక్ష్మీపేట దళిత మృత వీరుల స్మృతిలో)

ఎడారితనం...

రాయలేక పోవడం కూడా
అక్షరాల ఆత్మీయతను తెలుపుతుంది...

ఆకు రాలిన కాలంలో
పచ్చదనం గొప్పదనంలా...

గొంతెండిన వేళ
నీటి చుక్క దొరకనితనంలా...

చెప్పుల్లేని ఎండాకాలంలో
తారంటుతున్న పాదం మంటలా...

దుప్పటి దొరకని
చలిరాత్రి నిప్పు రాజేయలేనితనంలా...

కాలుతున్న కడుపులో
ఓ ముద్ద వేయలేనితనంలా...

చుట్టూ అక్షరాలన్నీ ఒక్కోటీ
వెక్కిరిస్తూ ఉలికి అందని శిలలా....

కుంచెకంటని రంగు
కాగితంపై అటూ ఇటూ అలుక్కుపోయినట్టుగా...

గొంతు దాటని రాగం
లోలోన సుళ్ళు తిరుగుతూ ఊపిరాడనితనంలా....

ఏదీ రాయలేనితనం పాడలేనితనం
దృశ్యీకరించలేనితనం ఎడారితనం కదా...

సూరీడు ముఖాన నెత్తురి మరక..

ఈ తెల్లవారే సూరీడు

ముఖాన మీ నెత్తురి మరక...

గాయపడ్డ అడవి
గర్భశోకంతో నెత్తురు మడుగైంది...

ఒక్కొక్కరు ఒకే కలను కంటూ
ఒరిగి పోతూ పిడికిలెత్తుతూ...

చుట్టూరా కమ్ముకున్న వేట గాళ్ళ
మధ్య పోరాడుతూ మందుగుండవుతూ...

వారి కలలను చిదిమేయాలని
గుండెలపైనే కాదు మెదళ్ళనూ చీలుస్తూ గుళ్ళ వర్షం...

నవ్వుతూ వాడి ఓటమిని
చూస్తూ ఎరుపెక్కిన తూరుపు తీరం...

ఆశయాలను అంతం చేయాలన్న
వాడి కలను చిద్రం చేస్తూ తూటా దెబ్బతిన్న లేగ దూడ రంకెవేస్తూ....

దేహమంతా కప్పుకున్న నెత్తుటి వస్త్రాన్ని
జెండాగా ఎగురవేస్తూ అడవి తల్లి దిక్కులు పిక్కటిల్లెలా నినదిస్తూ...

(1998 ఆగస్టు 9 న ఒరిస్సా రాష్ట్రంలోని కోపర్ డంగ్ అటవీ ప్రాంతంలో జరిగిన ఎదురుకాల్పులలో్ అమరులైన 13 మంది ప్రజావీరుల స్మృతిలో. తొలిసారిగా రాజ్యం హెలికాప్టర్ నుండి కాల్పులు జరిపిన దారుణ సంఘటన.)

మళ్ళీ కలుసుకుందాం...

నువ్వలా నాకంటే ఎప్పుడూ త్వరగా తొందరగా వేగంగా
నడుచుకుంటూ వెళ్ళీపోతూ తిరిగి నవ్వుతూ చూస్తుంటే
నా ఆయాసానికి నాకే నవ్వొచ్చేది....

కానీ నీ నడక అలా ఆ చందమామ దాకా సాగిపోయిందని
ఇప్పుడే తెలిసి ఒక్కసారిగా ఏదో మబ్బు ముఖాన
యింత మసి రాసిపోయినట్టై గుండే చుట్టూ వరద గూడు కట్టింది నేస్తం...

నువ్వు ఒరే అనక నేనేదో పెద్ద వాడిలా
చేస్తున్న నౌకరీకి గౌరవించి పిలిస్తే ఒక్కటిచ్చుకొని అలా కాదురా
మునుపు లాగే ఆప్యాయంగా పిలవరా అన్న
నా మాటకు నీ గుండెకత్తుకున్న జ్నాపకం నేడు నా కళ్ళలో ధారగా కురుస్తోంది....

స్కూలులో పంచుకున్న కూరల రుచి
ఇంకా నాలుకపై అలానే వుందిరా...

భుజంపై మనిద్దరి పుస్తకాల సంచీ బరువు
ఇంకా వేలాడుతూనే వుందిరా...

ఖాళీ అయిన నా పెన్నులో
నీవు నింపిన సిరా చుక్కలు యింకా మిగిలే వున్నాయిరా...

నాతో ఒక్క మాటైనా చెప్పకుండా
అలా ఉరుకులు పరుగులు పెడుతూ ఒంటరిగా పయనమయ్యావా మురళీ...

నాకోసం నీ పక్కనే ఒకింత చోటు వుంచు నేస్తం
మళ్ళీ కలుసుకుందాం ఓ బూందీ పొట్లంతో....

(ఈ రోజు స్నేహితుల దినం సందేశం తన మొబైల్ కు పంపించగా నా బాల్య మిత్రుడు మురళీ కొడుకు ఫోన్ చేసి తను చనిపోయి ఏడు నెలలయ్యింది అని చెప్పడం నాకు అశనిపాతమయ్యింది. అనారోగ్యంతో వున్నాడని తెలిసి పలకరిస్తే బాగయ్యిందిరా అని చెప్పాక మరల తనతో కాంటాక్ట్ లేక ఈ విషాదం ఇప్పుడే తెలిసింది.. ఈ రోజు ఈ వార్త ఇలా పంచుకోవాల్సి రావడం బాధాకరం)

ఊరు...

ఈ ఊరు విడిచి వెళ్ళ బుద్ది కాదెందుకో..

అవును పురిటి వాసనేసినప్పటినుండీ
అలవాటైన ఈ నేల ఈ గాలి ప్రతి శ్వాశలోను
ఇంకి దేహమంతా పరిమళిస్తూంది....

ఇవే ముఖాలు ఇవే మాటలు
అవే యాస అవే జీవితాలు
అవే అనుబంధాలు అవే స్నేహాలు
అవే కోపాలు అవే తాపాలు
అవే కొమ్మలు అవే కొండలు
అవే నదులు అవే రహదారులు
అదే రుచి అదే కమ్మదనం
అదే అమ్మతనం
అలా అంటుకు పోయిందెందుకో...

తెగని ఈ బంధం
ఎడబాటుకు ఓర్వలేదెందుకో
ఈ నెమ్మదితనం ఈ అమాయకత్వం
అలా గుండె చుట్టూ వెలుతురు గూడు కట్టుకున్నది...

ఏదో వలస పక్షిలా అద్దె రెక్కలతో ఎగిరి
ఆ నగరపు జనారణ్యంలో ఒక్కసారి
తిరిగి వచ్చినా ఇమడలేనితనం...

ఏదో పరాయితనం వెంటాడుతూ
పరుగులు పెట్టిస్తున్న ఆ పయనం
నిలవనీయదు ఆ కాంక్రీటు జంగల్ మధ్యన....

ఈ కాకి పిలుపు లేని ఉదయం తెల్లారనీయదు...
ఇక్కడి ఆవు అంబా అంటూ ఆప్యాయంగా
నాలుక చాపుతూ లేగ దూడను సాకేతనం అగుపడక
పాకెట్లలో బందీకానితనం పరుగులు పెట్టిస్తుంది....

ఇక్కడి వేప పుల్ల తీయదనం
పెదవుల చివరంటా రుచిస్తూ స్పృశిస్తూంది...

ఆకలి దప్పు;లు సహజంగా స్వీకరించే గుణం
ఎందుకో అడుగు బయటపడనీయదు...

ఈ నేలతో పేగు బంధం విడదీయరానిదిగా
ఏదో ఋషిత్వాన్ని ఆపాదిస్తూ
ముందరి కాళ్ళకు బంధం వేస్తూంది....

ఈ అమ్మతనం దూరం కానీయకు...

స్వప్నానికావల...

ఆది అంతం మధ్య
ఊగిసలాట నా హృదయ విలాసం...

అక్షరాలన్నీ అనుభూతుల దారంతో కుట్టుకుంటూ
ఓ వీలునామా నా కవిత్వం...

ఆ మధ్యన ఓ చిగురాకు నునులేతదనాన్నిఅద్ది
ఇంత లేలేత వర్ణాన్ని పొదిగి
అప్పుడే అరవిచ్చుకున్న శిశువు కనుదోయిలా
కాగితంపై ఒలికిపోతూ...

పంచుకున్నది విషాదమైనా ఆనందార్ణవమైనా
ఓ నిటారు కొమ్మలా స్వేచ్చగా
లేలేత సూర్య కిరణంలా
ఓ గాలి తిమ్మెరలా
కొండరాతిమీంచి జారిపడే జలపాతంలా
సహజంగా సహానుభూతిగా
ఓ మెత్తని ముఖమల్ స్పర్శలాంటి కరచాలనంలా
హృదయాన్ని తాకాలన్నదే నా స్వప్నం...

పచ్చని వెలుగు పావడా

ఒక్కో వరి నాటుతో పుడమి తల్లికి
పచ్చని చీర నేత...

కనులముందు పరచుకున్న
పచ్చని వెలుగు పావడా...

ధరణి నిండుగా
మారిన పసుపు సంద్రంలా...

నేల తల్లి ఒడిలో
ఆకు పచ్చ చందమామ పులకరింత...

గోడ మీది పూలు...

ఈ నాచు పట్టిన గోడ పక్కగా
తడిచిన పూలను కోసి గుత్తుగా
నీ చేతిలో వుంచి
కళ్ళలో వెలుగు చూసిన గురుతు...

ఆ తడి ఇంకా ఆరనే లేదు
ఈ గోడపై ఎండిన నాచు పెళ్ళలు పెళ్ళలుగా
రాలి ఏవో అస్పష్ట ఆకారాలు
నలుపు తెలుపుల రంగు మాధ్యమంలో...

ఆ వెలుగు జిలుగు
ఈ కంటి రెప్పలు దాటి బయట మెరియనే లేదు
సంధ్య కాంతిని పులుముకుంటూ
కొండ వాలులోకి జారిపోతూ....

ఆ చేతి మృధుత్వం
అలా నరనరాన ప్రవహిస్తూ వానలో కరిగిపోనూ లేదు
గోధూళిని దోసిలిలో నింపుతూ
మస్తిష్కంలో రంగుటద్దంపై అలికినట్టూ...

ఆ అడుగుల సవ్వడి
అలా అలల వెల్లువలా ఒడ్డుకు చేరనూ లేదు
రాళ్ళ గవ్వల ఒరిపిడిని రాగంజేస్తూ
మనసులో అసంపూర్ణ గేయమైనట్టూ...

ఆ గాయపు గురుతులేవో
కలల దేహంపై ఎర్రగా చారలుదేరుతూ
స్వేదమింకిన నేల బీటలు వారుతూ
కణకణ మండే ఉచ్వాశ నిశ్వాశలైనట్టూ....

చివరిగా ఆ గోడపై ఓ చిగురు తొడిగిన
మొక్క పచ్చగా పైకెగబాకుతూ
వేకువ వెలుగు రేఖల వెచ్చదనమౌతూ
గుండె అలికిడికి గురుతుగా పూస్తున్నట్టూ...

ముఖమల్ మూట...

నువ్వొస్తావని
ఆశగా కళ్ళలో వత్తులేసుకొని ఎదురు చూసా.....

మాటాడాలనుకున్నవన్నీ
గుండె గదిలో ముఖమల్ మూట కట్టి దాచుకున్నా....

నీతో కలిపి తిందామని
అటుకుల మిక్చర్ దాచి వుంచా...

ఇంతలోనే వచ్చావన్న
కబురుతో గాలి పరిమళించింది....

నువ్వు వత్తిగిలి అలా రాస్తూన్న
అక్షరాల తడి స్పర్శిస్తూనే వున్నా....

ఎదురెదురుగా నవ్వుతున్న నీ కళ్ళలోకి చూస్తూ
ఏళ్ళుగా వేళ్ళూనుకున్న కబుర్ల బాకీ తీర్చుకుందామనుకున్నా..

మళ్ళీ మనం కలుస్తున్నామని
అమ్మ నీకోసం దాచిన నాన్న యిచ్చిన విభూది పొట్లం అలానే మిగిలిపోయింది...

నువ్వు మళ్ళీ నీ రెక్కల గుర్రమెక్కి
మంత్రనగరికి మాయమవుతావని తెలిసి మూగబోయా...

మళ్ళీ నువ్వొచ్చేసరికి ఈ ఎండిన నదీపాయ వెంబడి
నేనిలా మిగిలి వుంటానా??

(మా ఊరు రాకుండానే మరలి పోతున్నానని అఫ్సర్ సార్ అన్నప్పుడు ఇలా మనసెందుకో బాధ పడింది. ఎవరి పనులలో వారు కరిగిపోతున్నామన్న ఆవేదన. సరే అనుకుంటూ ఓ దీర్ఘ శ్వాశ మిగిల్చినతనం నుండి యిలా తన ముందు)

దోసిలిలో...

నువ్వేం చేస్తున్నావ్?
ఏం లేదు అలా నడుస్తూన్నా...

ఊరికే నడుస్తున్నావా?
అవును...

నీ దోసిలిలో గులాబీ రేకులు?
దారంతా జ్ఞాపకాలను ఏరుకుంటు వెళుతున్నా...

గాయం..

అలా విసురుగా ఓ గాలి కెరటం
ముఖంపై చరిచి
కాసింత సేదదీరమంది...

వేల అడుగుల ప్రయాణంలో
ఈ మజిలీ మరల
ఊపిరి తీసుకోనిస్తుంది...

పొద్దంతా తిరిగిన సూరీడు అలసి
పడమటింట యింత ఎరుపు
రంగు పులమగా ఆకాశం సిగ్గుపడ్డది...

పారే సెలయేటి ఒరిపిడి
రాతి పాలభాగంపై
యింత నునుపుదనం అద్దింది...

రాలిన పూలతో రహదారంతా
రక్తమోడుతూ
ఆర్తనాదమౌతోంది...

ఒకదానికొకటి అతకని అక్షరాలతో
అసంపూర్ణంగా విరిగిపోతూ
భావం దుఃఖ రాగమయింది...

రాయలేనితనంతో కవి గుండె
ఎండి పోయిన
కట్టెల వంతెనయ్యింది......

కాసింత ఈ గాయానికి
నీ వేదో మంత్రమూది
నెమలీకతో పలాస్త్రీ పూయవా?

కాలమంతా...

ఇప్పుడంతా రాలిపోవడమే
కాలమంతా...

కంటినీరింకిపోవడమే
కనులకింత ఓదార్పుకదా...

ఆకు నుండి జారిపడుతున్న
చివరి బొట్టు దోసిలిలో...

కళ్ళకద్దుకోనూ లేక
తడి ఇంకిపోతూ...

చివరిగా తిరిగిన ఆ మలుపు
వంతెన విడిపోయిన చోట...

కాసేపలా సంధ్య ఎరుపు
పూసుకుంటూ తెల్లబడ్డ వెన్నెల...

ఈ చల్లదనం
మృత్యు స్పర్శలా తాకుతూ....

వదలిన కాగిత్తప్పడవల్నిండా
ఇన్నిన్ని జ్నాపకాలు మునుగుతూ...

కాలమిక్కడ ఓ కాలమిస్టులా
పెన్సిల్తో ఆకాశంపై నలుపు చేస్తూ...

నేలపై ఇన్నిన్ని
బలి పీఠాలను నిర్మిస్తూ....

గోరీలన్నీ ఒకే పేరుతో చెక్కి
ఓ గడ్డి పూవుతో అలంకరిస్తూ...

నీవైన నేను...

ఇంతకు ముందులా లేను కదా!!

నాకై నేను ఓ వ్యాపకంగా వున్నవాడిని
నేడు నేనన్నదే మరిచి నీవయ్యానని...

నింగినంటిన నేల బాసలు
కురిపించే వాన మబ్బునై తొలకరి వేళ
నీ ముంగిట ముత్యపు చినుకునై నేల రాలనా...

చిగురాకుల తొడిమనంటిన నీటి బిందువు
నీ చేతి వేలి స్పర్శతో కాంతివంతమై
నీ కనులలో ప్రతిఫలించి
నా గుండె గూటిలో దివ్వెవుకావా...

సఖీ
ప్రియతమా
యిలా ఏమని పిలిచినా
యింకా ఏదో మరో వేణు నాదమేదో
స్వరమై నీ చెవిలో మ్రోగాలని
అది నా గొంతులో పల్లవించాలని...