కాలమంతా...

ఇప్పుడంతా రాలిపోవడమే
కాలమంతా...

కంటినీరింకిపోవడమే
కనులకింత ఓదార్పుకదా...

ఆకు నుండి జారిపడుతున్న
చివరి బొట్టు దోసిలిలో...

కళ్ళకద్దుకోనూ లేక
తడి ఇంకిపోతూ...

చివరిగా తిరిగిన ఆ మలుపు
వంతెన విడిపోయిన చోట...

కాసేపలా సంధ్య ఎరుపు
పూసుకుంటూ తెల్లబడ్డ వెన్నెల...

ఈ చల్లదనం
మృత్యు స్పర్శలా తాకుతూ....

వదలిన కాగిత్తప్పడవల్నిండా
ఇన్నిన్ని జ్నాపకాలు మునుగుతూ...

కాలమిక్కడ ఓ కాలమిస్టులా
పెన్సిల్తో ఆకాశంపై నలుపు చేస్తూ...

నేలపై ఇన్నిన్ని
బలి పీఠాలను నిర్మిస్తూ....

గోరీలన్నీ ఒకే పేరుతో చెక్కి
ఓ గడ్డి పూవుతో అలంకరిస్తూ...