నేస్తమా..

ఆమె ఉదయించే సూర్యునితో 

నిత్యమూ పోటీపడే పద్మంలా 

వికసించేది 

తనో నవ్వుల చందమామలా 

ప్రతి రేయినీ వెలిగించేది 

తన కనురెప్పల వెనక 

దాచుకున్న కన్నీటి పొర 

కానరాకుండా సెలయేరు

తుళ్లింతలా ఎగసిపడేది 

తన గొంతులో ఏదో తెలియని 

మాధుర్యం చెవులలో మోగేది 

పంచుకున్న భావాలు 

కలిసి పాడిన పల్లవులు 

పాదం పాదం కలిపి తిరిగిన 

సమయాలు 

ఇప్పుడిలా మౌనంగా 

కాలం గడ్డకట్టిన వైనాన్ని 

కమ్ముకున్న చీకట్లను 

మరలా వెలిగించడం సాధ్యమా 

తన అరచేయి వెచ్చదనాన్ని 

ఏ ఋతువూ అందించలేదు 

గుండెల్లో పట్టిన ఈ మబ్బును 

మరలా తనే కదా  

చిర్నవ్వుతో వెనక్కి నెట్టేది 

ఈ ఎడబాటు ఎంత 

దు:ఖించినా తీరేది కాదు 

నేస్తమా నిన్ను త్వరగా 

చేరుకునే సమయం కోసం 

నిరీక్షిస్తున్నా

నాకోసం వేచి ఉన్నావని 

ఆ కాంతి వంతమైన 

నక్షత్రంలో నీ నవ్వు మోము 

కనిపిస్తుందిలే....

(అర్థాంతరంగా వదిలి వెళ్లిన పద్మార్పిత కోసం)