Friday, August 28, 2009

ఎర్ర కలువ


నిటారుగా నిలబడి గుండెలనిండుగా
ఊపిరి పీల్చుకొని
కాళ్ళు రెండూ నేలపై బలంగా అదిమి
మీ కళ్ళలో కళ్ళుపెట్టి చూడాలన్న
నా కోరిక ఈ తరానికి సాధ్యమా?

తరతరాలుగా నా భూమిని
నా సర్వాన్ని నీ హక్కుభుక్తం చేసుకొని
కోటి పడగల నాగుబామువై
భూమండలాన్ని చుట్టేసుకున్నావు...

అనాదిగా బానిసత్వపు సంకెళ్ళను
నా మెడలో వేసి నన్ను పాతాళంలోకి
నెట్టివేసి అధికారాన్ని అనుభవిస్తున్నావు...

కానీ...
అణచబడ్డ నా తరం అంతరంగ సునామీలోంచి
ఉద్భవించే పెనుతుఫాను తాకిడికి
నీ అధికార పీఠం తలకిందులవుతుంది...

అవమానాల ఊబిలోంచి
ఎర్రకలువ పూస్తుంది!

Monday, August 17, 2009

అతడు అక్షరానికి మాతృదేశం

త్రిపురనేని శ్రీనివాస్ తెలుగు సాహిత్యంలో ఒక సంచలనం. తన కవితా దాహంతో జీవితమంతా ్జీవించినవాడు. ఎన్ని విమర్శలనెదుర్కొన్నా తన కవితాయాణాన్ని కొనసాగించి తెలుగులో ఒక సంచలనాన్నే సృష్టించినవాడు. అకాల మృత్యువాతకు గురై మనలందరిని ఒంటరివాళ్ళను చేసి పోయాడు. ఆయన కవితా పాదాలు కొన్ని స్మరించుకుందాం.

ఒకరి వెనుక నడవటం చేతకాదు
నీడ కింద ఆలోచన కదలాడదు
లోపల సరస్సులున్న మనిషి
బయట సముద్రాల్ని సృష్టిస్తాడు
ఆకాశానికి ఆలాపన నేర్పుతాడు
అతడు ఎవరి వెనుకా నడవడు.

.అస్తమయం తర్వాత నేను నిజంగా మనిషిని
శత్రు శిబిరం వెనుక మాటువేసిన శరీరాస్త్రాన్ని
ఆఖరి సూర్యకిరణం భూమిని చేరిన క్షణం
నిలువెత్తు శోకధాత్రిని రహస్యోద్యమమై వేటాడుతాను

. కవిత్వం కావాలి కవిత్వం
అక్షరం నిండా జలజలలాడిపోయే
కవిత్వం కావాలి కవిత్వం

అలా ఒక వాక్యం చదవగానే
శత్రువు ఠారెత్తిపోవాలి
అమాయకుడు ఆయుధమై హోరెత్తిపోవాలి

తుప్పల్ తెప్పల్ మాటల్ రాల్చి కవిత్వమని మొరాయించకు
కవిత్వాన్ని వంచించకు
వచనమై సోలిపోతావ్ ...

. అవును నిషేధించిన అక్షరం మీదే నాకెప్పుడూ మోజు
తపనతో కాలే మెదడుకి అవే స్వప్నాలు...
ఆంక్షలో విజృంభణ నాకు కొత్తకాదు!

. మౌనం నిస్త్రాణకాదు
నివురుగప్పిన వ్యూహం
మౌన పరీవృత శిల్పి చెక్కిన నిశ్శబ్ద సవ్వడి
సంస్పందనాంతరమ్లోకి నైరూప్య వాక్యాలాపన
మొఉన పరాజయారణ్యరోదన కాదు
మాటలు లేని ఎడారి మైదానంలో అగ్నివృక్షం
రూపరహిత ప్రస్థాన సారాంశం
మౌనం అవ్యక్త మరణం కాదు
భాషా ప్రమేయం లేని నిగూఢ భావ హర్మ్యావరణం
విశ్వాంతర్గోళ ఆదిమ వ్యాకరణం.

౫.అరచేతికి రక్తం అంటకుండా చేసిన హత్యే ఆత్మహత్య
ఆత్మహత్యలన్నీ హత్యలే.

౬. సముద్రం నుంచి
పల్చటి నీటిపొర కత్తిరించి
ఆకాశమ్లోకి విసిరేస్తే
ఒక మబ్బు
ఒక వాన
ఒక తొలకరి

బాధ నుంచి
బరువైన విశ్వాసాన్ని మొసుకొచ్చి
మనుషుల్లోకి విసిరేస్తే
ఒక కవిత్వం
ఒక తిరుగుబాటు
ఒక మార్పు.

౭. కొత్తగా ఊహింనిదే నేనెప్పుడూ జీవించలేదు
అద్దాలను బద్దలు చేయనిదే నేనెప్పుడు విశ్రమిచను

వెన్నెల కురిసినా చంద్రుడిని ప్రేమిచలేను
దగ్ధమైనా సూర్యుడినే కౌగలించుకుంటాను..

౮. ఎవరి రెక్కలతో వారు ఆకాశాన్ని లొంగదీసుకోవాలి
సాక్షాత్తు సూర్యుడి గుండెలపై తప్పతడుగులు వేయాలి
....
ఎవరి రక్తచలనంతో వారు ఖద్గచాలనం చేయాలి.

Wednesday, August 12, 2009

వెన్నెలదారిలో....


ఇక్కడ మాయా లేదు మర్మం లేదు
కుట్రలు కుహకాలు కలికానికి కూడా లేవు
పండు వెన్నెలలాంటి నవ్వులే
కరచాలనాలతో మొదలయిన పరిచయం
కలసి నడిచే జీవనశైలిగా మారుతుంది!

నిరంతరం అలోచనల సంఘర్షణ-ఐక్యత
సూత్రంతో కట్టుబడి వుంటాం
వెన్నంటివుండే ఆయుధానికి పట్టిన
మురికిని వదిల్చే రోజువారీ పని
మా మెదళ్ళతో పాటే మనసుకూ వుంటుంది
అది మితృల చిరునవ్వులపై ప్రతిఫలిస్తుంది

నిత్యం మెడపై వేలాడే కత్తి పదును
మమ్మల్ని అప్రమత్తుల్ని చేస్తుంది

ఇక్కడ మాయాలేదు మంత్రం లేదు
ఆచరణ నుండి అనుభవం
అనుభవం నుండి జ్ణానం
జ్ణానం నుండి ఆచరణ
మా నడతను సరిచేస్తుంటాయి

పారే సెలయేళ్ళ గల గలలు
ఎగిరే పక్షుల రెక్కల కిల కి్లారావాలు
వీచే గాలిలోని అడవి పూల పరిమళం
జీవన సౌందర్యాన్ని ఆవిష్కరిస్తూ
పదం పదం కలిసి సాగే పల్లవి అవుతుంది

ఇక్కడ కాచిన వెన్నెల వృధా కాదు
రేపటి సూర్యోదయానికి భరోసా...

Saturday, August 8, 2009

క్షమించు కన్నా...

అమ్మా అని నోరారా పిలిచేందుకు
నీవు ప్రయత్నిస్తున్నప్పుడే
మమ్మీ డాడీ అనమని నీ
చెవి మెలిపెట్టినందుకు
నన్ను క్షమించు కన్నా..

నీవు బుడిబుడి నడకలు నేర్చుతున్నప్పుడే
నీ వీపున బండెడు బరువుగల సంచి
తగిలించినందుకు
నన్ను క్షమించు కన్నా..

కాన్వెంటు కంచె వెనకాల నిన్ను
విడిచి వచ్చిన క్షణం నీ చూపుల వెనక
దాగి వున్న ఆర్తిని గుర్తించలేని
నా అంధత్వాన్ని
క్షమించు కన్నా...

ఎదిగీ ఎదగని నీ పాదాలను
నల్లబూట్లలో కుక్కి నీ నెమలి
కంఠానికి నల్లని టై బిగించి
విసురుగా నిన్ను రిక్షాలో కుక్కి
పంపిన క్షణం నీవు సాచిన చేయిని
అందుకోనందుకు క్షమించు కన్నా...

తొలిజాములో మెల మెల్లగా నా
గుండెలలో దాక్కుని నిదుర పోయేందుకు
దాగిన నిన్ను మిగిలిన హోం వర్కు
చేసేందుకు నెట్టినందుకు
క్షమించు కన్నా...

ఉత్సాహంతో ఉరకలు వేస్తూ హాయిగా
సాగాల్సిన నీ కౌమారాన్ని
జైలు కంటే ఘోరమైన కార్పొరేట్ కాలేజీ
సెల్ లో వేసి ప్రపంచం తెలియకుండా
చేసినందుకు నన్ను క్షమించు కన్నా...

చదువు చదువు తప్ప లోకం
తెలియని నీ కనుల వెనుక దాగిన
ఒంటరి కన్నీటి చుక్క
నా కోసం దాయమని
వేడుకుంటున్నా....

(ఈరోజు నా సాగర్ పుట్టిన రోజు. వాడికి నా కన్ఫెషన్ ఇలా..)

Tuesday, August 4, 2009

స్తూపం మీది పేర్లు


వాటిని చదువుతుంటే
మీ రూపు కనులముందు కదలాడుతోంది
అవి మీ పేరులు మాత్రమేనా
వెయ్యేళ్ళ యుద్ధ నావను నడిపిన
సరంగుల ఆనవాళ్ళు!
జనం గుండెల్లో గూడు కట్టుకున్న
పోరాట రూపాలు!
ప్రవహించే ఉత్తేజపు అలల సవ్వడి
వినబడుతోంది
మా నరాలలో లావా ఉరకలెత్తుతోంది
మా దేహం సంధించిన బాణమవుతో౦ది

తెగిపడిన మీ క౦ఠనాళాలలో౦చి
కదంతొక్కుతూ పదంపాడుతూ
పదండి ముందుకు అంటూ సాగిన
విముక్తి గీతాలాపన హోరు...

పచ్చని పైరు మీదుగా వీచిన గాలి తిమ్మెర
ఏదో చల్లని కబురు చెవిలో
చెప్పిన అనుభూతి!
మీ నవ్వుల హరివిల్లులు నలుదిశలా
పరుచుకున్న ఆనందహేల!

కొన్ని విజయాలు మాత్రమేనా...
శతాబ్దాల బానిస సంకెళ్ళు తెగిపడిన
జయజయధ్వానాలు!

మీ పేర్లు స్తూపం మీదేనా?
కాదు జాతి విముక్తి పోరాట
చరిత్ర పుటల్లో నెత్తురంటిన
పేజీల నిండుగా!

మీ అమరత్వం రేపటి
సూర్యోదయానికి అరుణిమను
పూసింది...
(ప్రజలకోసం దేశ బానిస సంకెళ్ళను తెగ్గొట్టే పోరాటంలో అమరులైన ప్రజా యుద్ధ వీరుల స్మృతిలో)
Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...