ఒక్క క్షణం...

అవును
ఒక్కోటి
అలా విడిచి వెళ్ళాలనుంటుంది...

మూసిన ద్వారాలన్నీ

భళ్ళున తెరుస్తూ....

గానుగెద్దులా కళ్ళకు గంతలు కట్టుకొని
ఈ నూనె బావి చుట్టూ తిరుగుతూ
ఇదే జీవితమంటూ నిలబడేకంటే...

ఎవడన్నాడు
ఇది బాధ్యతా రాహిత్యమని??

ఎవరికి వారే ఒక గాలిపటంలా
ఎగరాల్సిన చోట
అంతా తోక కత్తిరించినట్టు
ఎటూ ఎగరలేనితనంతో...

తరగని దూర తీరాల వెంబడి
ఇసుక తిన్నెల మూపురాలను కూలుస్తూ...

గుండె నిండా
స్వేచ్చా గాలులు శ్వాశిస్తూ...

చెలమ ఊటల దోసిలి పడుతూ
దాహం తీరా ఆస్వాదిస్తూ....

గొంతెత్తి దిగ్ధిగంతాలను ఏకం చేస్తూ
నాభిని చీల్చుకుంటూ వచ్చే
ఆదిమ రాగాన్ని ఆలాపిస్తూ....

దాగి వున్న
అనేకాలను ఏకంచేస్తూ
ధవళ వర్ణ కాంతులను
విరజిమ్ముతూ...

నింగి నుండి
ఉల్కలా భగ బగ మండుతూ...

ఒక్క క్షణం
ఒకే ఒక్క క్షణమైనా జీవించనీ....