కాగుతున్న ఋతువు..

చేతులతో కాసిన్ని ఎండుపుల్లలు పోగేస్తూ నువ్వలా నిప్పు రాజేస్తూ వుంటే కనులలో పడ్డ ఆ కాంతి ఎఱగా మెరుస్తూ చుట్టూ వెచ్చగా పరుచుకుంటూ

అరచేతులను కాపుకుంటూ బుగ్గలపై వేస్తూ లోలోపలికి వెచ్చదనాన్ని పోగేసుకుంటూ మంటను ఎగదోస్తూ వీస్తున్న చల్లగాలిని కాసింత వేడిగా మార్చుకుంటూ

ఈ చెట్ల మద్య రాలిన ఆకులను యిలా కాగబెడుతూ కరుగుతున్న మంచు బిందువులను వేలితో తాకుతూ చెంపలపై రాస్తూంటే ఝుమ్మన్న నాదం గొంతులో ఒలికిపోతూ

ద్వైతం అద్వైతంగా మారుతున్న క్షణాల మద్య రాకాసి బొగ్గులా మండుతున్న ఒంటరితనమేదో మెదడు గోళంలో పగులుతూ ఉసుళ్ళమంటను చీలుస్తూ

రెండు దేహాత్మల మద్య కాగుతున్న నిశ్శబ్దాన్ని బద్ధలుకొట్టే సమయం దూరమవుతూ కాలం చీకటి పొరల మద్య ఒదిగిపోతూ

ఆకులు రాలిన శిఖరం...

కొన్ని సార్లు ఆకులు రాలిన
చెట్లను చూస్తూ వుండి పోవాలనిపిస్తుంది

వర్షించని మేఘాలు తరలి పోతుంటే
రెప్పవేయకుండా ఆర్తిగా చూస్తూన్నట్టు

ఎక్కడో దాగిన వేరు నీరును తోడుతున్నట్టు
లోలోపల నెత్తురు చిమ్ముతూ

పడుతున్న వేటును పరాకుగా తప్పుకున్నట్టు
చేతులు అలా వడిసిపడ్తూ

గొంతు పెగలని రాగమేదో ఆలపిస్తున్నట్టు
చుట్టూ నిశ్శబ్ద సంగీతమావరిస్తూ

అక్షరమొక్కటే తలెత్తుకు నిలబడినట్టు
ఆ శిఖరం ఆకాశాన్ని తాకుతూ చిగురిస్తున్నట్టు!

(అసంపూర్ణం)

ఏదో ఒకటి చెప్పాలని
చూడకు

ఏదో ఒకటి రాయాలనీ
చూడకు

గాయాన్ని కాస్తా సున్నితంగా
తాకరాదూ

వద్దులే
చీలికల మద్య
పేడులా అతుకు నిలవదు

మనసు
విప్పడానికి
ఉల్లి పొరలులా
చినిగిపోతూ వీడదు కదా!

దేనికదే
ఒక్కోటీ
తన తన
అభావాన్ని
కప్పుకుంటూ
పేలిపోనీ

దాయలేనితనమెప్పుడూ
పత్తి పువ్వులా
విచ్చుకుంటూనే
వుండాలి కదా!

అతకనితనమే
నిన్నూ
నన్నూ
నిలువరిస్తూ
నిప్పులా
రాజేస్తుంది......

పసరికతనం..

 

నాలుగ్గోడల
మద్య
ఊపిరాడనీయని
రంగు
వాసన
నన్ను
నిలవనీయదు!

కాసిన్ని
నీళ్ళు
పోసి
ఈ
మొక్కనలా
తాకితే
పసరికతనమేదో
దేహమంతా
వ్యాపించి
నన్ను
గుర్తు చేస్తుంది!!

అతడు...

అతడెప్పుడూ గాయాల్ని మోసుకు తిరుగుతాడు
దేహమంతా ఓ మూలిక చిగురిస్తున్నట్టు
కళ్ళలో వెలుతురుతో

అతడెప్పుడూ గాయాల్ని గానం చేస్తూ తిరుగుతాడు
అంతరంగంలోని ఆగ్రహాన్ని నినాదంలా మార్చి
అందరి గొంతులో

అతడెప్పుడూ గాయాల్ని తూటాలా మార్చి తిరుగుతాడు
నెత్తుటి బాకీని తుపాకీ మొనకు బాయ్ నెట్ గా గుచ్చి
అందరి భుజాలపై

అతడెప్పుడూ గాయాల్ని ఝెండాలా ఎగరేస్తూ తిరుగుతాడు
మట్టిలోని జ్నాపకాల్ని తవ్వి పోస్తూ
అందరి చేతులలో

అతడెప్పుడూ గాయాల్ని పూలగుత్తులుగా మార్చి తిరుగుతాడు
ఓటమిలోంచి గెలుపు బాటను వేస్తూ
అందరి చిరునవ్వులలో

ఇడియట్ పోస్ట్

 

ఎవరూ రారిప్పుడు
ఓ ఇడియట్ ని చూడ్డానికి

తెలీనితనమో
తెలివిలేనితనమో

పసిమనసో
మసి మనసో

తెలియక చేసిన
తెలిసి చేసినా

ఒఠ్ఠి మూర్ఖత్వమో
ఒంటరితనమో

వదిలెల్తావా
వదిలేస్తావా

ఎంగిలి పంచుకున్న
ఐస్ క్రీమ్ కరగకముందే

రావి ఆకు పై రాసుకున్న
బాసలన్నీ చెరిపేస్తావా

గడ్డకట్టిన ఎదపై
కాసింత నిదురరాని 

మెలకువ కాలేవా??

(పోరా ఇడియట్ అన్న నేస్తానికి)

నీలం....

ఒక్కో సమయం అలా మూగగా వెదురు చుట్టూ తిరిగే గాలి సమీరంలా ఝుమ్మంటూ ఓ ఆవృతంలో తిరిగినా దరి చేరనితనంతో ఒంటరిగా ఈ గుబురులో దాగి పోతుంది

నువ్వప్పుడు కనుబొమలెగరేస్తూ కళ్ళతో ఓ పాటనలా ఆలపిస్తూన్న వేళ నది నీలంగా మారి ఓ పాయ అలా నీ పాదాల చుట్టూ నీలపు నురుగునద్దుతూ సాగిపోతుంది

అప్పుడలా నువ్వు ఆలవోకగా నీ చేయినలా నీ నల్లని ముంగురులను వెనక్కి నెడుతూ
ఆకాశంలోని కరి మబ్బులను నీ మునివేళ్ళపై ఆహ్వానిస్తూ మెరుపుల విల్లునలా వంచి వాన జల్లుని చివ్వున విసిరి మెలకువను యింత పసరికను పసుపుగా అద్ది పోతుంది

అడవి దారుల ఇప్పవనాల వెంట మత్తుగా నీ మెడ చుట్టూ చేతులు వేసినట్టు ఫక్కున నవ్వుతూ చందమామను ఆ ఇరిడి తోపులోకి నెట్టి నల్లని ఈ మట్టి చెమ్మలో దేహాన్ని ఆరబెడుతూ నగ్నంగా సేదదీరే వేళ ఆకులన్నీ రాలి పసరు వాసన వేస్తూంది.

యుగాలుగా మర్చిపోయిన జ్నానమేదో మేల్కొని భూమిలోకి పాకిన ఈ చిగురు వేళ్ళ గుండా ఓ సుగంధాన్ని వెదజల్లుతూ అనంతమైన ఆవృతాన్ని సృష్టిస్తూ చుట్టూ నీ చుట్టూ యిన్ని దీపపు కాంతులను వత్తులుగా వెలిగిస్తూ మట్టి పాత్రలోకి తోడ్కొని పోతుంది

అప్పుడు ఈ ఇసుకమన్ను కలిపిన దారులలో వేకువ ఝామున ఊదారంగు మబ్బు చినుకునలా దోసిటపట్టి వీడ్కోలు పలుకుతూ కొన్ని పూల రెమ్మలను అలంకరిస్తూంది..

(30-11-13 రా 11.30)

పయనించు...

ఒక్కోసారి
సాదాగా పారే నదీపాయలా

ఒక్కోసారి
ఉధృతమైన జలపాతంలా

ఒక్కోసారి
హాయిగా తాకే సమీరంలా

ఒక్కోసారి
పెకలించే విసురుతనంతో

ఒక్కోసారి
వెచ్చగా కరచాలనంలా

ఒక్కోసారి
భగ భగమండే పర్వతంలా

ఒక్కోసారి
సుతారంగా తాకే పూరేకులా

ఒక్కోసారి
కస్సున దిగబడే ముళ్ళులా

ఒక్కోసారి
కాగితం పడవలా తేలియాడు

ఒక్కోసారి
రివ్వున దూసుకుపోయే తారాజువ్వలా

ఒక్కోసారి
పైకెగిరే గాలిపటంలా

ఒక్కోసారి
నిప్పులు విరజిమ్మే రాకెట్ లా

కానీ
ఎల్లప్పుడూ
మనిషితనంతో పయనించు..

అతడొక్కడే...

విసురుగా వీచే గాలిని అలా
ఒంటి చేత్తో పక్కకు తొలగిస్తూ పర్వతపు అంచున అతడొక్కడే

ప్రళయంలా ముంచెత్తుకొస్తున్న తుఫానును అలా
ఒక్క తోపుతో తొలగిస్తూ అతడొక్కడే

ఉత్త చేతులతో గోచీ పాతతో నేలనలా తన్నిపెట్టి
పగలబారుతున్న భూమినలా కలిపి వుంచింది అతడొక్కడే

చుట్టూరా కమ్ముకొస్తున్న ఇనుప పాదాల
డేగ రెక్కలను ఒక్క వేటుతో ఆపే అతడొక్కడే

ఈ నేలపై యింత పచ్చని పసరిక తివాచీని
తన తడి కాళ్ళతో పరిచిందీ అతడొక్కడే

అవును
అతడొక్కడే
మూలవాసీ
ఆదివాసీ
నీ
పూర్వవాసి

ఊదారంగు దుప్పటి..

ఒలికిన
రాతిరి
జ్నాపకాలు
సిరా మరకలా
మిగిలి

లోలోపల
ఓ
ఒంటరి
దీపాన్ని
వెలిగించి

నిశ్శబ్ధాన్ని
బాహువుల
మద్య
మిగిల్చి

రాలుతున్న
ఆకుల
మద్య
దూరాన్ని
కొలుస్తూ

రాతిరి
కప్పిన
ఊదారంగు
దుప్పటి

అనామధేయం..

నీ చేతిలో ఓ శిరస్సు మొలకలేస్తోంది
దాని పెదవులపై కత్తిరించబడ్డ చిర్నవ్వు
కనులలో ఒలికి గడ్డకట్టిన నీటి చారిక
గాయపడ్డ గొంతులోంచి పాట నెత్తుటి జీరలా
ఈ నదీ పాయ గుండా ప్రవహిస్తూ
నీలోంచి నవ నాడుల దారులలో
ఉబికి వస్తూ ఉక్కిరిబిక్కిరి చేస్తూ
నువ్విదిల్చినా వదలని ఆ
అముఖం నీలోకి ఇంకుతూ ఇగురుతూ
నిన్ను అనామధేయుణ్ణి చేస్తూ
తొలి దారుల ఆదిమ పూల
బాలింతరపు వాసనతో
నీ చుట్టూ పరివ్యాప్తమవుతూ
కార్యోన్ముఖుణ్ణి చేస్తూ...

అక్షర వృత్తాలు

తలతిప్పగ చుట్టూ చీకటి అరల మద్య
నువ్వో సుక్కలా మెరిసేవు

ఎక్కడో దాగున్న ఆ జ్నాపకాల నీటి పొరలను
చీల్చుకు వచ్చేవు

ఎన్నెల ఎలుగులు ఎక్కడో మాసి పోయినట్టు
ఈ మూల ఒట్టిపోయిన నీటి కుండ

దాహమేయని గొంతులో నువ్వొక చినుకులా
పుష్పిస్తావు ఈ కటకటాల వెనక

మసిరాతల గోడల నిండా అతకని
అక్షరాల వృత్తాల మద్య

బంధించబడ్డ హృదయం నెత్తుటి జాడల గుండా
ప్రవహిస్తున్న జీవ కళిక

ఎక్కడో నూనె మాసిన మల్లెల వాసన
ముక్కుపుటాలను తాకుతూ

మరపు రాని మాటల ముసురులా
ఈ చలి నెగడు చుట్టూ

పాకురు పట్టిన గోడ మీదుగా పాకిన
సన్నని పూల తీగ పసుప్పచ్చగా

నిద్ర మరచిన ఒంటరి కనురెప్పల మద్య
కరిగిపోని కల ఓ రక్త చారికలా!!

(12-11-13 2.49 PM)

రాదారి ఆవల..

వాక్యమేదీ కూర్చబడక
చర్మపు రహదారి గుండా ఓ నెత్తుటి దారమేదో అల్లబడుతూ

ఒకింత బాధ సున్నితంగా గాయమ్మీద మైనపు పూతలా
పూయబడుతూ రాలుతున్న పూరెక్కలను కూర్చుకుంటూ

ఒడిలోకి తీసుకున్న తల్లి తన నెత్తుటి స్తన్యాన్ని అందిస్తూ
బాధ ఉబకని కనులు మూతపడుతూ జీవమౌతూ

చిద్రమైన దేహాన్ని సందిట్లో ఒడిసి పడుతూ మురిగిన
నెత్తుటి వాసన వేస్తున్న పెదాలను ముద్దాడుతూ ప్రాణమౌతూ

చితికిన వేళ్ళ మద్య ఎముకల పెళపెళలతో కరచాలనమిస్తూ
కాసింత దప్పిక తీరా గొంతులో పాటలా జారుతూ

ఏదో మూయబడ్డ రహదారిగుండా ఒక్కో రాయీ రప్పా
తొలగిస్తూ తొలుస్తూ వెలుతురినింత దోసిలిలో వెలిగిస్తూ

సామూహిక గాయాల మద్య ఎక్కడో అతికీ అతకని
రాతి జిగురు కర కరమని శబ్దిస్తూ కలుపుతూ

ఈ ఇసుక నేలగుండా పాయలుగా ప్రవహించిన జీవధార
ఇంకిన జాడలను వేళ్ళ మద్య తడిని వెతుకుతూ

దీపం కాలిన వాసనేదో దారి చూపుతూ ఒకింత
ఆశపు వత్తిని ఎగదోస్తూ చమురు ఇరిగిన రాదారిలో పయనమౌతూ

గమ్యం అగోచరమయ్యే వేళ ఓ తీతువేదో గొంతు పగిలిన
రాగదీపమౌతూ రెక్క తెగి నేలకు జారుతూ

ఈ నెత్తుటి చిత్రాన్ని ఆవిష్కరించే సమయం
యింకా ఫ్రేం కాలేక రాతిరి ముడుచుకుంటూ ఆకు దోనెలో దాగుతూ

(20/10/2013 - 8.29PM)

సారంగ లో ప్రచురితం

దుఃఖ దీపం..

 

నీ చుట్టూ కొన్ని ప్రమిదలు వెలుగుతు
గాలి నిన్ను కూచోనివ్వదు

నీ అరచేతులు చాలనప్పుడు లోలోన
దిగాలు ఒక్కసారిగా అసహనంగా

ఈ ప్రమిదలలోని నూనె ఒలకనీయక
దీపపు నీడ దాపెట్టే విఫలయత్నం

నీ చుట్టూ ఇన్నిన్ని క్రీనీడల సయ్యాటల
భయ దృశ్యం అల్లుకుంటూ

నీ చుట్టూ ఓ దీప తీరం వలయంలా
అల్లుకుంటూ అచేతనంగా

ఈ కాంతి రేఖల రాక పోకల
వ్యవధి మధ్యలో ఎన్ని మిణుగురుల ఆశలు

చిక్కనవుతున్న చీకటి పాట
గాలి అలలనలా కోస్తూ

అచేతనంగా అభావమౌతున్న
రూపం ధూప కలికమవుతూ

నీ ఒక్కడివే ఈ గదిలో
ఒంటరిగా ప్రమిదలో దు:ఖ దీపమౌతూ…

(ఈ వారం కవిత వాకిలిలో )

నువ్వొక్కరివే...

 

ఇన్ని అపరిచిత ముఖాల మద్య నువ్వొక్కరివే

దోసిలిలోని నీళ్ళను అలా ముఖంపై చల్లుకొని దుఃఖాన్ని కడిగే ప్రయత్నం చేస్తూ

రాలిన పూలకు అంటిన నెత్తురిని తుడుస్తూ

తెగిన రెక్కను సవరిస్తూ

పలాస్త్రీలాంటి నవ్వుతో

నవ్వులాంటి వెలుగుతో

వెలుగులాంటి వెన్నెలతో

కాసింత పలకరింపు పసుపుదనంతో

ఈ సాయంత్రాన్ని ఆరామంగా మారుస్తూ

నువ్వొక్కరివే....

ఋతువు....

అప్పుడే శీత గాలి వీస్తోంది
పావురాయి గూట్లో కుర్ కుర్ మని కలియదిరుగుతూ

ఒక్కో ఆకూ నేలదారి పడుతూ
తురాయి కాయలు వంకీలుగా కత్తిలా వేలాడుతూ

చర్మం మొద్దుబారుతూ పెళుసు బారుతూ
క్రీముల అడ్వర్టైజమెంట్ల గోల మొదలవుతూ

రగ్గులన్నీ దులుపుతూ ఆవిడ మళ్ళీ ఒకసారి
అలమరా అరలు సర్దుకుంటూ

తలుపులేని ఇంటికి తడికయినా లేక
ఆ ముసలి అవ్వ అలా నులకమంచంలో గొణుగుతు

ఋతువేదైనా జీవితం నిండుగా ఇన్ని మడతల
మద్య చినిగిన దుప్పటిలో గాలి చొరబడుతూ వెక్కిరిస్తూంది కదా!!

అయినా...

రాయివైతే మాత్రమేంటి
నీళ్ళు నీకో ఆకారాన్నిస్తున్నాయి కదా?

పూవువైతే మాత్రమేంటి
రాతి గుండెను కోస్తున్నావు కదా?

నల్ల కుందేలు పిల్ల..

నీ చుట్టూ పొడారినతనం మద్య ఇక్కడో చెలమ వూట వుబికితే బాగుణ్ణని
ఎంతలా చేతులు చాచి ప్రార్థించావు...

అరిగిపోయి మొండిబారిన నీ వేళ్ళు గరకుగా నా మొఖంపై యింత తడితనాన్ని
రుద్దుతూ నువ్వు కళ్ళలోకి చూస్తుంటే తూనీగ రెక్కలపైనుండి మళ్ళీ బాల్యంలోకి గెంతువేసినట్టైంది...

నీ మాసిన మసిబారిన కొంగును వేళ్ళకు చుట్టుకుంటూ నీ చుట్టూ అటూ ఇటూ
కాళ్ళ మద్య తిరుగుతూ నువ్వు విసుక్కోకుండా ఆగరా అంటూ యింత ప్రేమని ఉండగా చుట్టి
జేబులో కుక్కిన మరుక్షణం మాయమయి పరుగులెట్టిన క్షణాలన్నీ అప్పుడే యింత తొందరగా ఓ తుఫానులా అలా గాలికి ఒడ్డుకు చేరినట్టు నెరిసి నెర్రెలు బారిపోవడం ఎండమావే కదా??

దుఃఖాన్నంతా ఆకుదోనెలో మడిచి మాయ చేసినట్టు నీ కన్రెప్పల నల్ల వలయాల సుడిగుండాలలో దాగి
యిన్నేళ్ళ తరువాత కూడా మాంత్రికత ఏదో మింగివేసినట్టు వెదురు పొదల మాటున దాగిన నల్ల కుందేలు పిల్లలా కనబడనీయక మాయం చేస్తావు!!

అమ్మా నాకింత బాల్యాన్ని ప్రసాదించవూ మళ్ళీ మళ్ళీ పుట్టాలనుంది ఆ బాలింతరపు పరిమళం ఒక్కటే మరల మరల మనిషిని చేస్తుంది కదా??

నదిలో పాదాలు..

 ఒక్కో గీతా చెరిపేస్తూ సున్నా చుట్టేస్తూ
నీ వంక అలా బేలగా

ఒక్కో రేకూ తుంచుతూ ఖాళీగా
నీ వంక అలా వొట్టిగా

ఏమౖందో నదిలో పాదాలు తుళ్ళిపడి
మునివేళ్ళనుండి బిందువులుగా

వాన వెలసి రంగులన్నీ విల్లుగా మారి
నీ వైపు తొంగి చూస్తూ

నువ్వలా కాలం రెక్కల మాటున
పావురాయిలా నిశ్చింతగా

నేనిలా ఈ చివర లేని వంతెన
మీదుగా ఆఖరుగా...

పూల రెక్కల పాట..

నువ్ పాడిన తత్వమేదో
ఈ గాలి వీస్తూ
వెలుగు దారుల గుండా
అడుగు జాడలౌతూ...

జీవన తాత్వికత యేదో
మార్మికమౌతూ
పరిమళాన్నద్దిన 
పూల రెక్కల పాట వాకిలి ముందు...

కనుమరుగవుతున్న
కాల్పనికత ఒక్కోటీ
కనులముందు
ఆవిష్కారమవుతూ...

విరిగిన పాళీ...

చీలికలైన ముఖంలోంచి
సున్నితమైన భాగాన్ని తీసుకోగలవా?

గాయాన్నింత కారం పొడి చల్లి
కళ్ళలోకి చూస్తూ ఆరిపోగలవా?

కాగల కార్యాన్నెవడో చేస్తాడులే
అని విరిగిన పాదంతో నక్కి పారిపోతావా?

సగం కాలిన గుడిసెలో
విరిగిపడుతున్న వెన్ను వానకారుతూ

అచ్చంగా అలాగే అదే తీరులో
విరిగిన పాళీతో మళ్ళీ మళ్ళీ రాసే విఫలయత్నం..

వస్తున్నా.......

ఒకరికొకరం ఎదురుపడనంత కాలం
ఇద్దరమూ నిజాయితీపరులమే

మామూలుగా మాటలల్లికల్లేని
పదాలతో మాటాడుకున్నామా?

ప్రశ్నగా కొడవలి ముందు
తలవంచాలా మనం

నువ్వూ నేనూ కవలలమా కాదే!
నీవో వైపూ నేనో వైపూ నిలబడ్డామే

బరిగీతల వెనకాల ఒక అడుగు
వెనక్కే నీ నా పాదాలు

మరి ఈ పెదాలకంటిన ప్లాస్టర్ని
ఊడబెరికే వేరే చేయికోసం ఎదురు చూస్తావెందుకు?

నీకు చేతి దూరంలోనే పేర్చిన
ముళ్ళ కంచెను దాటి రాలేవా?

పాదాల కింద అదనపు చర్మపు
పొర తగిలించుకున్న స్పృహ లేదా?

గాజు పాత్రనిలా భళ్ళున పగిలిన
శబ్ధం నీ చెవిటి చెవికి చేరి వుండదులే!

అందుకున్న మధుపాత్రను నీ
పెదవి చివర ఎంగిలి కానీయక అందించగలవా?

రాలేనన్న తుఫానును ఆహ్వానిస్తూ
ఒడ్డున కూచున్న నీ జపం దేనికోసం?

దేహమంతా పాకిన రాచకురుపు బాధ
ఇంకా నీ కన్నులకి పాకలేదనా?

ఎవరొస్తారులే అడగడానికి అన్న నీ
ధీమా నీ పెదవి చివరి నవ్వు వెక్కిరిస్తోంది

నాలోంచి నిన్ను పెకళించి
ఓ అక్షరం చేయగల శక్తి ఇంఅా నిద్రపోలేదులే

ఈ బరిగీత దాటి కత్తి దూసి కూత మరవని
పట్టు ఇంకా గొంతు పెగలి వస్తోంది

ఏ చిహ్నమూ లేని నదీ పరిష్వంగంలో
కాసింత వెన్నెలనిలా దోసిలిలో పట్టి

వస్తున్నా.....

నీడలో దాగిన ముఖం...

విసిరేసినతనమేదో
ఒంటరిగా దెయ్యంపట్టులా
మదిగుబురులో వేలాడుతూ

అందిన చేయి
పొడిగా గరకుగా
అరచేయి చాళ్ళగుండా
ఏదీ ప్రవహించలేనితనంతో

మాట కూర్చలేని దారంగుండా
జీవితపు సూది బెజ్జంలోంచి
కన్ను మూగగా రోదిస్తూ

ఒక్కసారిగా మీదపడ్డ
నల్ల దుప్పటి నేలమాళిగలో
నన్ను ఓదారుస్తూ
పాడుతున్న లాలి పాటలా

అసంతృప్తిగా అరాచకంగా
అబ్సర్డ్ గా గోడపై బొగ్గుతో
రాస్తున్న నినాదం ఊచల
నీడలో దాగిన ముఖం పై నువ్
చేసిన నెత్తుటి గాటు

అతకని పదాల మధ్య జిగురుగా
కాసింత ఉమ్మనీటినలా ఒలకనీ...

(తేదీ: 11/10/2013 - 7.30PM)

చినుకునలా...

ఈ
చినుకునలా
రాలనివ్వండి

నేల
ఒడిలో
సేదదీరి
ఇంకి
ఇరిగి
తిరిగి
తన
మాతృ
గర్భంలో
చేరనివ్వండి

కొన్ని
పూవులనలా
పుష్పించనివ్వండి

రెక్కలు
రంగులు
తొడిగి
ఇంద్రధనస్సును
వంచి
నేలకు
దిగనివ్వండి

ఈ
గాలినలా
వీయనీయండి

వెదుళ్ళ
వనంగుండా
ఓ
సున్నిత
రాగాన్నలా
గొంతులో
పల్లవిస్తూ
దిక్కులన్నీ
విననివ్వండి

ఈ
పాదాలనిలా
నడవనివ్వండి

అలుపెరుగని
పయనంలో
ఆరేడు
ఋతువులగుండా
వెలుగు
నీడల
మెరుపుల
మద్య
ఇన్ని
కన్నీళ్ళను
తుడవనీయండి
(తే 09-10-2013 దీ 7.57PM )

కర్ఫ్యూ......

ఇప్పటికిక తెరలు అవనతం చేద్దాం రండి ఇన్ని రాళ్ళ గాయాల మద్య స్రవించని నెత్తుటి బొట్లను చిదుముకుంటూ విరిగిన కొమ్మలను అతుక్కుంటూ రేగిన జుత్తును సవరించుకుంటూ రంగును కడుక్కుందాం

మరో మారు ఉదయాస్తమయాల సంధి సమయంలో ఊదారంగు సూర్యున్ని రక్త వర్ణ చంద్రున్ని దూలానికి వేలాడగట్టి ఒకింత పసుపు ముద్దను గుమ్మానికి పూసి అందరినీ ఆహ్వానిద్దాం

ఎవరో తెగ్గోసిన నాలుక చేతపట్టిన యువకుడు పళ్ళ మద్య బాధను బిగుతుగా కరచిపట్టి పాదాలను మెట్లకానకుండా ఎక్కుతూ వస్తూ పాట పాడుతున్నాడు

మీకింక వినబడదులే ఎందుకంటే అతని కనులనెవరో పెకలించి వెనకకు విసిరేసారు రాతిరింత చిక్కగా ఓ గాజుముక్కను అతుక్కుంటూ రొప్పుతూ తన చివరి డైలాగు నెవరో చెప్పకముందే చెప్పాలని ఆత్రంగా వస్తున్నాడు

ఆగండి మరో మారు నరకబడ్డ విదూషకుని చేతులలోని అతుకుల కఱ పటక్ పటక్ మంటూ మీ పిరుదులపై చరుస్తూ మీ చేతుల నిశ్శబ్ధ చప్పట్లను గాల్లోనే ఒడిసి పడ్తూ వేదిక నిండా నవ్వులు పరుస్తున్నాడు

ఈ కర్ఫ్యూ వాసనింకా వేస్తూనే వుంది బాలింతరాలి నెత్తురి స్రావంలా ఆగకుండా అన్ని వీధుల్లోనూ కురిసిన రాళ్ళ వాన మద్య కు(య్ కు(య్ మంటూ నెత్తురోడుతున్న కుక్కపిల్ల దైన్యపు చూపులా ఆ వీధి లాంతరు వెలుగుతూ

ఊరి చివర ఎత్తు కానాల బ్రిడ్జి వెనక చింత చెట్టు కొమ్మకో వేలాడుతున్న యువకుని దేహం మిమ్మల్ని ప్రశ్నిస్తూ వుండడాన్ని సహించలేని తనంతో చెప్పులొదిలి మీరంతా పగిలిన గాజు పెంకులపై పరుగు పెడుతూ

ఆగండి ఈ తెరనింక చించేద్దాం ఈ రాత్రికి మీరు నాలుగు వాలియం .5 మాత్రలు మింగి ప్రశాంతంగా నిద్దరోయి విరిగిన మంచంపై నుండి శుభోదయం కోసం పడమర తిరిగి ఆర్ఘ్యం వదులుదురు...

ఒకసారి....

మాటాడుకోవాలి మనం
కాలాన్ని కారు మేఘమేదో
కమ్మేయకముందే

నగ్నంగా
దేహాంతర్భాగంలోని
ఆత్మో నిశ్శరీరమో
యిరువైపులా
మోకరిల్లి
గుహాంతర్భాగంలోని
పులి చంపిన
నెత్తుటి తడినింత
పూసుకొని
చావు వాసనేదో
కమ్ముకుంటున్న
క్షణాల మధ్యనుండి
చిట పట చిట పటమని
ఎగసిపడుతున్న
జ్వాలా రేఖల చివుళ్ళ
మధ్యనుండి
రాలిపడుతున్న
బూడిదనింత
పూసుకొని
ఎదురెదురుగా
కూచుని
మాటాడుకోవాలి

కరవాలాలన్నీ
ఒరలో సర్రున
జారుతూ
పక్కటెముకలను
తెగ్గోస్తున్నా
నవ్వుతూ
మాటాడుకోవాలి

అనంత
సాగర ఘోషనెవరో
పుక్కిట బంధించి
ఒక్కసారిగా
కొమ్ము బూరలోంచి
యుద్దారావం
చేయకముందే
ఒకసారి
మాటాడుకోవాలి

(తే 1-10-13దీ రా.11.11)

ఖాళీగా........

 

...........
ఖాళీగా
మరింత
ఖాళీగా
..........

కరచాలనమూ
కరవై
...........

పెళుసుగా
మారుతూ
..........

చెరోవైపు
చీలిక
మద్య
పేడులా
..........

ఖాళీగా
అవరోహణా
క్రమంలో
........

మొలక 

రాని
విత్తులా
.........

గాలి 

చొరవని
గదిలా
.........

గుండెనుండి
వెలి అయి
ఖాళీగా
........

నువ్వొక
దాహపు
గొంతువలె
..........

నేనీ
గది
బయట
..........

వెదుళ్ళ
వనంలో
రొప్పుతూ
ఖాళీగా
..........

ఒక్కో సారంతే...

 

అలా నడుస్తూ వుంటాం
గట్ల మీదుగా దుక్షిణిపుల్లల విత్తులంటుకోని వదలనట్టుగా
అర చేతులకు గీర్లు పడుతూ

చెప్పులతో పాటు అరికాళ్ళనిండా ఇంత ఒండ్రు మట్టి అంటుకొని
ఎన్ని నీళ్ళతో కడిగినా ఏదో జిగురుగా ఇంకా వదలనట్టుగా
ఒక ఎఱని చార అగుపడుతూ

అర చేతులగుండా వేళ్ళ మధ్యనుండి జారుతున్న దారాన్ని ఆసరాగా
ఎగరేసిన గాలిపటం ఆకాశపుటంచులు తాకుతున్న సమయంలో
తెగిపోయిన తోకచుక్కలా నేలరాలుతూ

కిల కిల మని బాతులగుంపొకటి చెరువునిండా ఈదుతూన్న సమయంలో
ఒక్కసారిగా గండిపడి ఇంకిపోయిన చెరువు గర్భంలో
బురదలో కూరుకుపోతూ

కళ్ళ ముందు పరచుకున్న పచ్చదనం ఒక్కసారిగా ఎడారైనట్టు
గుండెలోతుల్లో ఏదో బెంగ.. కూతురు తన వేలి చివర వదిలిపెట్టి వెళ్తూ
ఇంత పిరికిదనాన్ని మూటగడుతూ

కొన్ని సమయాలు కొన్ని ఏకాంతాలను కలగలుపుతూ యింత ఒంటరితనాన్ని
గుంపులోంచి తీసి మీద జల్లి చినుకులన్నీ ఆవిరయి నల్ల మబ్బేదో
కళ్ళ మద్య కలల్ని కత్తిరిస్తూ

(తే 27-09-2013 దీ రాత్రి 11.11)

విశ్రమించనివ్వండి...

అక్కున చేర్చుకోవాలన్న అక్షరాలే మరల మరల దూరంగా నెట్టేస్తుంటే
ఖాళీ అయిన వేళ్ళ మద్య ఇంత ఒంటరితనం ఒలికిపోతూ

చీకట్లను కప్పుకున్న గాలి తెరలు తెరలుగా వీస్తూ
నగ్న దేహాన్ని పూడ్చి పెడుతూంది

కాసింత ఖాళీ జాగాలో కూరుకు పోతూ
ఒకింత విశ్రమించనివ్వండి...

మానని గాయమేదో సలపరమెడుతూ చారలు దేరిన
నెత్తుటి పగుళ్ళ మద్య గడ్డకట్టిన జిగటగా వేలాడుతూ

చుట్టూ పలుచనవుతున్న జీవావరణంలోంచి తనను
తాను వెతుక్కునే లాంతరు కోసం ఆత్రంగా వేచి చూస్తూ

ఉరితాడు పేనిన చేతుల మద్య ఒరిపిడికి విరిగిన
మెడలో మూలుగు చెప్పిన రహస్యమేదో తెలియాలిప్పుడు

కాసింత ఖాళీ జాగాలో ఒరిగి పోతూ
ఒకింత విశ్రమించనివ్వండి...

రావా....

దూరాన్ని టుప్ టుప్ మని దారప్పోగులా తెంపి
నువ్వొక్కసారి కనులముందు నిలవగానే
మా ఇంటి ముంగిటి గులాబీ నవ్వుతూ ఎరుపెక్కింది...
 

 తడిచిన ఆకుల చివుళ్ళనుండి నీపై కురిసిన 

చినుకుల తుంపరతో నువ్వొక్కసారి నవ్వుల వానవయ్యావు...

కాసిన్ని జాజులు కొన్ని మల్లెలు కలగలిసిన 

గమ్మత్తు నైట్ క్వీన్ సువాసనేదో కమ్ముకుంది  పరిసరమంతా...

వాన వెలిసాక ఇంద్రధనస్సులా ఒక్కసారిగా
వర్ణాలన్నీ ఏకమై నేతంచు జరీలా  చుట్టూ విరబూసాయి...

రావా నేస్తం!
మరలా ఒక్కసారి ఈ ఆత్మను కోల్పోయిన దేహంలోకి
కాంతిపుంజంలా మరో జన్మ ప్రసాదిస్తూ...

పద్మార్పిత గారికి శుభాకాంక్షలు...

  

 అంతరంగంలోని 

అంతర్ముఖాన్ని 

పద  కవితా చిత్రాల ద్వారా

అందంగా

ఆనందంగా 

ఆత్మీయంగా 

ప్రేమగా 

ఆవిష్కరిస్తూ

300ల భిన్న విభిన్న

జీవన  కోణాలను 

అనతికాలంలోనే ప్రచురించిన 

పద్మార్పిత గారికి శుభాభినందనలతో..

పచ్చబొట్టు..

నీ గురుతులన్నీ
గుండెపై పచ్చబొట్టులాయె

నీ మాటలన్నీ
తేనె చెలమలాయె

నీ పద ముద్రలన్నీ
పూల గుత్తులాయె

నీ నవ్వులన్నీ
ముత్యాల సరాలాయె

నిన్నెన్నటికీ
వీడని నీడ నేనాయె...

కవిత్వంతో నా పయనం...

కవిత్వంతో నా పయనం:

కవిత్వం నన్ను నేను సంభాళించుకొని సంగ్రహించుకొని కొనసాగడానికి ఉపకరణమవుతోంది. 

కాస్తా నిశ్శబ్ధాన్ని ఏరుకొని పొదువుకొని పొదగడానికి వీలు కల్పిస్తుంది. 

చుట్టూ వున్న వాతావరణంలోని జీవావరణంలోని రణగొణధ్వని కృత్రిమత్వం అమానవీయత అసహజత్వంలనుండి దూరం కావడానికి నా రాతల ద్వారా మిత్రులతో సంభాషించడానికి ఇదొక సాధనంగా మాత్రమే నేను చేస్తున్నా.

పశుల కాపరిగా వున్న ఒంటరి పిల్లాడు తన ఒంటరితనాన్ని దూరం చేసుకునేందుకు చేతిలోని వెదురు కర్రను ఊదుతూ తనను తాను మరచినట్టుగా.

లే...

 

నిర్మలంగా ఉన్న ఆకాశాన సూర్యుడు ఇంత నెత్తురిని ఉమ్మేస్తూ
వడి వడిగా వస్తుంటే నిన్నింకా నిద్రపొమ్మని ఎలా చెప్పను నేస్తం...

లే...
ఈ కాసిన్ని ఉప్పు నీళ్ళతో ఈ నెత్తుటి మరకను శుభ్రం చేద్దాం...

ముసురు...

ఆలోచనల తేనెటీగల ముసురు

పట్టులో మాయ మవుతున్న తేనె

ఆకు చివర చీమల ఉసుళ్ళ పట్టు

పగలని గుడ్డులో పిల్ల చీమ విల విల

తెలవారని రాత్రిలా రోజు దీర్ఘ నిశ్వాశ

ఎగబాకుతున్న చెద మెదళ్ళని తొలుస్తూ

బొంత కుట్టులో కప్పని చిరుగు పోగు

రాలిపడని పండుటాకు చివర నీటి బొట్టు

అసంగత సంగతాల మేళవింపు