వీడ్కోలు..

2011

వీడ్కోలు నీకు

నా జీవితంలో ఇంత విషాదాన్ని
మిగిల్చిన నీకు వీడ్కోలు...

నన్ను నాన్ననుండి దూరం చేసిన
నీకు కన్నీటి వీడ్కోలు...

నీవు వహించిన తలారి పాత్రకు
నిన్ను నిందించలేను
అలా అని మౌనంగా వుండిపోలేను...

పోరాట పతాకమైన వారిని
పొట్టనపెట్టుకు పోతున్న నీకు
సంతాప వీడ్కోలు...

జ్నాపకాల దొంతరలలో
ఇంత విషాదపు చీకటిని
మిగిల్చిన నీకు
తుది

వీ
డ్కో
లు...

ఆమె.. నేను??

ఎదురెదురుగా రెండు బండరాళ్ళు!

ఆమె..
నేనూ...

ముందుగా ఎవరు కదిలిస్తారోనని
ఒకరికొకరు ఎదురు చూపు...

కరిగిపోవడానికి సిద్ధమై
కూచున్న రాళ్ళు...

కదిపేది ఎవరు?
కదిలించేది ఎవరు??

కాలం మంచుగడ్డై
ఉషోదయం కోసం ఆత్రంగా...

ఇన్ని బలహీన క్షణాలు
కరిగిపోతూ చుట్టూ
పొడిబారిన ఆవరణం...

కదలని దేహాలు
కరగని ఆత్మలు
చుట్టూ వలయాలుగా
పరిభ్రమిస్తూ
విసుక్కుంటూ!

బ్రద్దలవుతుందేమోనన్న
సందేహం వదలని
భేతాళునిలా భుజంపై
వేలాడుతూ
మౌనంగా శపిస్తూ...

ఆ అసంకల్పిత
ప్రతీకార చర్యను
ప్రేరేపించేది

ఎ
వ
రు?

ఎప్పటికి???

నాన్నంటే..

నాన్నంటే నాకు కవచ కుండలాలతో పుట్టిన కర్ణుడిలా అనిపిస్తాడు...
నాన్నంటే నాకు మేరు పర్వతం చూసినట్టుంటుంది....
నాన్నంటే పొద్దు పొడుపులోని సూరీడు గుర్తుకొస్తాడు...
నాన్నంటే గల గల పారే సెలయేటి సవ్వడి వినిపిస్తుంది...
నాన్నంటే సరిహద్దున కాపలా వున్న సాయుధుడు గుర్తుకొస్తాడు...

నిండుకుండను చూసినప్పుడలా నాన్న యాదికొస్తాడు...
పండిన బంగరు రంగు వరి కంకులను చూసినప్పుడల్లా నాన్న మదిలోకొస్తాడు...
ధారగా కురుస్తున్న వానలో తడిచినప్పుడల్లా నాన్న గుండెల్లో పొదివి పట్టుకొన్నట్టుంటుంది...
చలిగాలి రివ్వున వీచినప్పుడంతా నాన్న కుంపటిలో రాజేసిన నిప్పులా వెచ్చగా హత్తుకున్నట్టుంది...

నాన్నా నువ్వు గుర్తుకు రాని క్షణమేదైనా వుంటే నా ఊపిరాగిన తరువాతే....

ఒక్కడే..

ఒక్కడే ఈ నేలంతా కొబ్బరీనెల మాటునుండి వెన్నెలంతా పరచుకున్నట్లుగా
తేజోవంతం చేస్తున్నాడు...

ఒక్కడే అనంత సాగరాన్ని తన బాహుబలంతో ఈదుకొస్తూ పాలనురుగును
ఒడ్డంతా పరుస్తున్నాడు...

ఒక్కడే తూర్పు దిక్కున ఉదయిస్తూ భూమండలమంతా అరుణ కాంతిని
వెదజల్లుతూ వెచ్చబరుస్తున్నాడు...

ఒక్కడే ఈ చివరాఖరున నిలబడి యుద్ధారావం చేస్తూ శతృవుకెదురుగా
మరఫిరంగి వలె పేలుతూ విచ్చుకుంటున్నాడు...

వాడి నెరవేరని కల

ఎప్పుడూ వాడికొకటే కల
తనకు నిద్ర పట్టనివ్వని వాణ్ణి
అంతం చేసేద్దామని...

వేల తుపాకులు భుజానేసుకొని
కవాతు చేస్తూ భయం భయంగా
నక్కుతూ నీల్గుతూ మూల్గుతూ
అడుగులేస్తూ
ఎదురుగా
వెన్నెలతో జలకాలాడుతూ
కోరమీసం మెలేస్తూ
నెగడు చుట్టూ థింసా ఆడుతున్న
వాడి గుండెల్లో తూటా దించేసి
హాయిగా ఊపిరి పీల్చుకుందామని...

కానీ,
నెగడులోంచి ఎగసి పడుతున్న నిప్పురవ్వలు
ఒక్కొక్కటి వేల సూరీళ్ళుగా ఉదయించడం
చూసి మరల నువ్వు
బురదపాములా ఊబిలో కూరుకు పోయావు....

చూసావా
నా అప్రియ శతృవా??

ఖాళీ అయిన కుర్చీ..

ఖాళీ అయిన కుర్చీ..
నేను పాకుతున్న వయసులో
ఆ కుర్చీ చేతులు పట్టుకొనే నిలవడం నేర్చుకున్నా...

ఎప్పుడు చూసినా ఎంతో ఠీవిగా
చిరునవ్వులు చిందిస్తూ వున్నట్టుండేది...

అటువైపు చూసినప్పుడంతా మరచిపోయిన
హోంవర్కు గుర్తొచ్చి కాళ్ళు వణికేవి...

ఒప్పచెప్పాల్సిన పాఠాలు గుర్తొచ్చి
అమ్మ కొంగు వెనక చేరిపోయేవాణ్ణి
అప్పుడు చూసి నవ్వుతూ లాలనగా
తన ఒడిలో కూచోపెట్టుకొని అక్షరం
విలువ చెవిలో ఉపదేశిస్తూ నుదుటిపై ముద్దుపెట్టేది.....

౨
తన చుట్టూ వనమూలికల సువాసనలతో
పరిమళిస్తూ రోగులకు స్వాంతననిచ్చే
ధన్వంతరీలా ఎప్పుడూ ఆయుష్షునందిస్తుండేది...

కాలం కరిగిపోతున్నా ఆ చేతులు అలా
ఎంతోమంది మనసులను చక్కదిద్ది
ఆనందంతో నింపి కరుణతో స్వాంతననిచ్చేది....

౩.

నన్ను దగ్గరకు తీసుకుని అప్యాయంగా
నా నుదుటిపై ప్రేమగా తాకే ఆ చేతులు
కానరాక హృదయమంతా శూన్యమావరించింది...!!

నవ్యలో నా కవిత..

నవ్య వీక్లీ (౯/౧౧/౧౧) లో

నెత్తురోడుతున్న చందమామ

కలల అంచులు
కత్తిరించుకుంటూ
నీ చుట్టూ పాతుకున్న
కంచె ముళ్ళు గుచ్చుకుంటూ
నెత్తురోడుతున్న చందమామ
గాయానికి ఇంత నవ్వుల
వెన్నపూత పూస్తావని
ఆశగా ఇంకా ఎదురుచూస్తూ...

సింహనాదం...

నిర్బంధాలు కూల్చివేయబడనీ...
నిషేధాలు నిర్జింపబడనీ...
విద్రోహాలు పాతరేయబడనీ...
నీడల చారలు వెలుగుతో నింపబడనీ...

దేహమే ఉక్కుపిడికిలై
సింహనాదం చేస్తూ
విజయకేతనం దిగ్దిగంతాలు ఎగరనీయి....

ఆదివారం వార్తలో నా పద్యం

దీపమైన నాన్న

తన నుదుటిపైన ముద్దుడితూ నాన్నా
అని నేను ఆక్రోశిస్తున్నా నన్ను నిర్దయగా
విడిచి దీపమైన నాన్న....

నా అరిపాదం గాయపడకుండా
తన గుండెలపై ఆడించిన నాన్న..
తన ఒడిలో కూచుండబెట్టి అక్షరభ్యాసం
చేయించిన నాన్న....

ఎప్పుడూ నీడలా వెన్నంటి వుండి
తన మాటల బాట వెనకే
నడిపించిన నాన్న....

నేడు నా చేత పసుపు నీళ్ళ స్నానానికి
ఒదిగిపోయిన క్షణాలు...

ఆ పాదాలను చివరిసారిగా కన్నీటితో
కడిగిన క్షణాలు...

చివరిసారిగా తన చుట్టూ చుట్టిన కాషాయ వస్త్రం కాంతులీనుతూ
ఒడలంతా విభూది పూసి పవిత్ర పత్రాల మధ్య
తేజోవంతమైన దేహం సజీవంగానే ఒరిగిన క్షణాలు....

నా గుండెకింత నిబ్బరమెక్కడిది???

ఇది ఆయన చివరిగా గట్టిగా ఒత్తిన స్పర్శకదా???

ఆమెకు వందనం

ఆమెను చూసినప్పుడల్లా
లోలోన గుండెనరం
ఒక్కసారిగా బాధగానో సంతోషంతోనో
మెలికపెడుతూంది....

పురిటి వాసనేస్తూ పురా జ్ఞాపకాల్నీ
ఒక్కసారి పేగు బంధంలా చుట్టుముడుతు
ఉక్కిరిబిక్కిరి చేస్తాయి...

నాకై నేను అప్పుడే చంటి పిల్లాడిలా మారి
అల్లరి చేసి చీవాట్లు తినాలనిపిస్తుంది!
విసుగు రాదే తనకి....

అల్లంతలోనే ఎప్పుడో నాకు దూరమైన
దేవత నా కనులముందు ప్రత్యక్షమై
నాలోలోపలి అలజడినంతా
తన వెచ్చని చేతిలోకి తీసుకొని
హ్యారీ పోటర్ లా విశ్వాంతరాల అంచులలోకి
తోడ్కొని పోయి
వెన్నెల లోని చల్లదనమంతా
తన చూపులలో వర్షించి
నన్ను కాంతిమంతం చేస్తూ
పరిమళభరితం చేయిస్తుంది....

ఆ స్త్రీ మూర్తికి వందనం....

జనకేతనం

 

ఇటు అటూ ఏవో కాంతులీనుతూ
ప్రజ్వరిల్లుతూ
పదం పాడుతూ
కదం తొక్కుతూ
కదులుతున్నది దండు....

కుర్చీల కింద నేల బీటలు వారుతూ
నెత్తిపై కిరీటాలు నేలరాలుతూ
రాజముద్రలు అంతరిస్తూ
జైలు గోడలు బద్దలౌతూ
జన కేతనం రెపరెపలాడుతూ
స్వేచ్చా విపంచిక
నింగినంతా పరుచుకున్న వేళ...

ఈ నేల పులకరిస్తూ
ఊరి చివరి ఖండితుని శిరస్సు
ఫక్కున నవ్వుతూ
వెలుగులు విరజిమ్ముతుంది.....

అసంపూర్ణ పద్యం...

జ్నాపకాలన్నీ గోడలో
మేకు వేసి వేలాడగట్టలేని నిస్సహాయత...

అలా తెరచాప చిరుగులతోనే నావలో పయనం
విరిగిపోతున్న తెడ్డు అలా ముందుకు నెట్టుతూ...

గాలి ఊసులేవీ వినబడనీయక ఉక్కపోతవేస్తూ
సంద్రం మధ్యలో దాహంతో నాలుక పిడచకట్టుతూ...

గొంతులో పాట సుళ్ళు తిరుగుతూ మూలుగుతూ
విరిగిన పాళీ రాయలేని ప్రేమలేఖ జేబులో సగం ముక్కలా...

మబ్బులన్నీ ఒక్కసారిగా దండుగా విసురుగా వస్తూ....
కంటిపై రేఖా మాత్రంగా విద్యుత్ కాంతి మసకబారుతూ....

కలలన్నీ సగానికి విరిగిపడుతున్న అలలై తీరాన తలబాదుకుంటూ...

వెలిసిన రంగులద్దిన ఆకాశం మసక చీకటిలో వెలవెలబోతూ
ఇదో అసంపూర్ణ పద్యంలా కరిగిపోనీయని మంచుగా యిలా....

స్వేచ్చా...

కంచెలల్లికలేవీ
నా ప్రస్థానాన్ని
అడ్డుకోలేవు..

నేను
గగనాన
సాగిపోయే
స్వేచ్చా
విహంగాన్ని

భారం

ముప్పిరిగొన్న ఆలోచనలు!
మదిలో కమ్ముకున్న కారు మేఘాలు....

ఏదో కీడు శంకిస్తూ మనసంతా బాధగా మూలుగు
జవసత్వాలన్నీ సడలి ప్రాణం గిలగిలలాడుతున్నట్టు...

కాలం అక్కడే ఆగి వెక్కిరిస్తున్నట్టు...
గూడు అల్లిక మాని సాలెపురుగు కంట్లోకి చూస్తున్నట్టు...

ఉబకని కన్నీటి చుక్క కంటిపాపకు అడ్డంగా...
కాలికింద నేల బద్దలౌతూ లాక్కుంటున్నట్టు...

పండిన ఆకు నేలరాలజూస్తున్నట్టు
గాలి నిశ్శబ్ధాన్ని బిగబట్టి ఆగిపోజూస్తున్నట్టు....

గుండెలపై భారంగా ఏదో అణచిపెట్టినట్టు
ఇలా ఈ దినం ముగియనీ...

ఆదర్శం....

దేహమంతా గాయాల మయమైనా
పాడే వేణువు ఆదర్శం కావాలి....

నిర్బంధం ఎంతగా ఉక్కుపాదం మోపినా
గొంతు చించుకు వచ్చే నినాదం కావాలి...

నిషేధాలు ఎన్ని ఇనుప తెరలల్లినా
పొద్దు పొడుపులా పొడుచుకు వచ్చే వాక్యం కావాలి....

పెడరెక్కలు విరిచికట్టి కళ్ళలో గుండు సూదులు గుచ్చి
గుండెల్లో గురిపెట్టినా సత్యం వాక్కు కావాలి....

పాటల పల్లవిలో ప్రతి చరణంలో
నీ హృదయం నిక్షిప్తమై అజరామరం కావాలి....

(ఇలా రాసి చాలా రోజులయ్యింది...)

నాన్న మళ్ళీ బాల్యంలో

నన్నింత వాణ్ణి చేసి
ముందుకు నడిపించిన చేతులు
నేడు నిస్సహాయంగా
అచేతనంగా....

సైకిల్ తో స్కూలుకు దింపి
నాలుగక్షరాలు నేర్పించి
నాకు తోడూ నీడగావుండి
మనిషిగా నిలబెట్టిన కాళ్ళు
నేడు వడలిన కలువ కాడలులా
అచేతనంగా....

చిన్న పిల్లాడైన నాన్నకు
కథలు చెప్తూ తినిపిస్తున్న
చెల్లి అమ్మలా అగుపిస్తోంది...

నాన్న మళ్ళీ బాల్యంలో!
అమ్మ కన్నీటి సాగరంలో!!
మేము గూడు చెదరిన పక్షులులా...

(అనారోగ్యంతో ఆసుపత్రిలో చేరిన నాన్నగార్ని చూసి)

పోస్ట్ కార్డ్..

ఓ చిన్న చిట్టీ నిండా
ఇన్ని కబుర్లు నింపి
నీ అంతరంగాన్నంతా
మధించి కాసిన్ని
అమృతపు చుక్కలు జల్లి
రాసిన ఆ నాలుగు
మాటలు
ఓ స్నేహితుడా క్షేమమా!
అన్న నీ పలకరింపు
ఎంత పులకరింతగా వుండేది...
ఆ ఎదురు చూపుల
తీయదనం తిరిగి రాదేమి?
మడత పెట్టి జేబులో
గుండెకు దగ్గరగా వుంచుకొని
మధ్యలో తడుముకుంటూ
నీ వెచ్చని స్పర్శను
అనుభూతిస్తూ నడిచే వేళ
ఆ మమకారం కళ్ళలో
వెలుగును నింపేది...
ఎక్కడ దాగిపోయాయివన్నీ??

బాబూ పోస్ట్
అన్న పిలుపే కరువై
పసుపురాయని గుమ్మంలా
వెల వెల బోయింది....

చప్పుడు (నానోలు)

అద్దం
ముందు
అంతా
దోషులమే

కన్నీళ్ళు
చనుబాలు
కలుషితం
కారాదు

నచ్చిన
సంగీతం
గుండె
చప్పుడు

కాళ్ళు
రెండూ
నేలపై
స్థిరత్వం

కనులకు
మించిన
కాగడా
లేదు

(నానోలు రాద్దామని)

నీవా? నేనా??

కుప్ప బోసిన కలల్లోంచి
ఏరుకుంటున్న జ్ఞాపకాలు....

తడిగా నెత్తురంటిన శిశువు దేహంవలె
పురిటి వాసనేస్తూ
తల్లి పేగులా మెడ చుట్టూ...

తెగిపడని ఆలోచనల సంకెలలోంచి
ఒక్కో మెలిక గట్టిగా ఒరుసుకుంటూ...

గురుతుల చేద వేస్తున్నా అందని నీళ్ళ బావిలా
లోతుగా....

నల్ల మబ్బుల లోంచి సగం కోసిన వెన్నలలా
తొంగి చూస్తూ...

కాగితంపై ఒలికిపోయిన రంగుల లోంచి
గాడంగా ఓ చెరిగిపోని చిత్రం....

నీవా? నేనా?

వెన్నెల దోసిట పట్టి....

ఇంత పున్నమి వెన్నెలను దోసిట పట్టి
ఈ చివర నేను ఆవలి ఒడ్డున నువ్వు కలవని సరళ రేఖలులా...
ఎన్నాళ్ళైనా అతకని గాజు పెంకులా గాటొకటి మిగిలిన చోట...
నెత్తురోడుతున్న అక్షరాల మాటున దాగిన
వేదన......

ఇక్కడో...

ఇక్కడో గులకరాయి వుండాలి!
ఎవరో విసిరేసినట్టున్నారు...

ఇక్కడో ఏటి పాయ ఒరుసుకొని పారుతూ వుండాలి!
ఎవరో మింగేసినట్టున్నారు...

ఇక్కడో వట వృక్షం పిట్టల గుంపుతో కిలకిల మంటూండేది!
ఎవరో నరికేసినట్టున్నారు...

ఇక్కడో తీగ చుట్టుకొని విరగ కాస్తూ పరిమళిస్తుండాలి!
ఎవరో తుంచేసినట్టున్నారు...

ఇక్కడో పాక కడుపునిండా యింత అన్నం పెట్టేది!
ఎవరో పీకి పారేసినట్టున్నారు...

ఇక్కడో బడ్డీ కొట్టుండేది
నోటినిండా తాంబూలం ఇచ్చి వాసన పండిచ్చేది!
ఎవరో ఎత్తుకుపోయినట్టున్నారు....

ఇక్కడో ఆసుపత్రి గాయాలకు పలాస్త్రీ రాస్తూ వుండేది!
ఎవరో దొంగిలించినట్టున్నారు....

ఇక్కడో బడిగంట మోగుతూ వుండేది
అక్షరాభ్యాసం చేయిస్తూ నాలుగు పద్యాలు పాడేది!
ఎవరో జేబులో పెట్టుకు పోయినట్టున్నారు...

ఇక్కడో గుడి గోపురం ఠీవిగా నిలబడి వుండేది
గంట మోగుతూ నేనున్నానని పిలిచేది!
నేల మాళిగలో కలిసినట్టుంది...

ఇక్కడో పావురాల గుంపు ఎగురుతు వుండేది
పచ్చని ఆకు ఈనెలపై నెల వంకను పూసేది!
ఎవరో తవ్వి పారేసినట్టున్నారు....

ఇక్కడో కుర్రాడు సైకిల్ చక్రం తిప్పుతూ
పరిగెడుతుండేవాడు...
ఎవరో బొమ్మగీసి ఎత్తుకు పోయినట్టున్నారు...

దేహమే ఓ నేత్రమై...

ఇక్కడేదో పోగొట్టుకున్నాను అనుకొని ఒక్కటే మనసులో గుబులు...
ఎక్కడ వెతికినా కానరాదేమీ......

పోగొట్టుకున్నదేదో తెలియనిదే ఏమని వెతకను.....
అయినా ఆగదే వెతుకులాట......

చేతిలో లాంతరు పొగ మారి మసక బారుతున్నా దేహమే ఓ నేత్రమై వెతుకుతున్నా....

లోలోపల గాఢ మైన సాంద్రమైన సంద్రంగుండా అలల తెప్పలపై కదులుతూ....
అమేయమైన దీర్ఘ నిర్నిద్ర రాత్రుల గుండా చీకటి సాలెగూడు తెరలను తెంపుకుంటూ.....

నేతగాని మునివేళ్ళ మధ్య గుండా విడిపోతున్న దారాల ముడులులా....
సుడిగుండాల మధ్య నుండి పైపైకి దూసుకు వస్తున్న వేటగానివోలె......

ఇంతలో సన్నని వెన్నెల కిరణమొకటి దారుల గుండా వెలుతురు నింపుతూ.......

(అసంపూర్ణం)

ఇప్పుడో వాక్యం కోసం వెదుకుతున్నా.....

ఇప్పుడో వాక్యం కోసం వెదుకుతున్నా....

మనసులోని వ్యాకులతను పారదోలి
వెలుగును నింపే వాక్యం కోసం...

అక్షరారణ్యంలో లేలేత చిగుళ్ళుగా
విచ్చుకునే వాక్యం కోసం.....

మడుగులోంచి విచ్చుకునే స్వచ్చమైన
పద్మంలాంటి వాక్యం కోసం....

ఆలోచనల సాలెగూడును తెంచుకు వచ్చే
దివిటీలాంటి వాక్యం కోసం....

ఎదనిండా నిబ్బరాన్ని నింపే
స్నేహితుని లాంటి వాక్యం కోసం....

రారమ్మని హృదయమంతా ప్రేమ నింపే
ప్రేయసిలాంటి వాక్యం కోసం....

నరాలలో లావాను పరుగులెత్తించే
అగ్నిపునీతలాంటి వాక్యం కోసం....

కోటి నినాదాల హోరును వినిపించే
కాంతిపుంజంవంటి వాక్యం కోసం
వెదుకుతున్నా...

.....

సూరీడుపై నల్లని గుడ్డ...

నా కళ్ళలోని ప్రశ్నల సూరీడుని
నల్లని గుడ్డతో కప్పి
నా గొంతు పాడే విముక్తి గీతాన్ని వినబడకుండా
నువ్వు నా మెడ చుట్టూ తాడు బిగించి
నా మెడ ఎముకను విరిచి
పిడికిలెత్తిన నా చేతులను
వెనక్కి విరిచికట్టి
నా కాలి బొటన వేళ్ళను తాడుతో బంధించి
నన్ను గోతిలో పడేసి నీ అహంకారాన్ని
శాంతింపజేసుకొనవచ్చు....

కానీ ఇప్పటికే ఆలశ్యమైపోయింది........
నా పాటల పల్లవులు
కోటి గొంతులలో ఉప్పెనలా
నినదించుకుంటూ
నీ ఖైదు గోడలను బద్ధలు చేస్తూ
వెలుతురు పిట్టల
సమూహమొకటి నిన్ను
తరుముకుంటూ ముంచుకు వస్తుంది....

ఇంక నిన్నే రక్షణ మాళిగలూ
కాపాడలేవు....

(జార్ఖండ్ సాంస్కృతిక కళాకారులు జితేన్ మరాండీ మరి ముగ్గురి ఉరిశిక్షలకు వ్యతిరేకంగా)

పాప నా కంట్లో కరగని ఓ కన్నీటి కల..

మనో వినీలాకాశంలో
నీ బోసి నవ్వు
ఓ జాబిలి సంతకం..

నీవు వదలి వెల్లిన జ్ఞాపకాలు
గుండె గదిలో ఎన్నటికీ పదిలం...

నీకో పేరు పెట్టి పిలుచుకొని మురిసిపోక ముందే
తెంచుకున్న పేగుబంధం
ఎప్పటికీ తరగని విషాదం...

నీ లేలేత పాదాలు
నా గుండెలపై నాట్యమాడకుండానే మాయమయ్యాయన్న గురుతు
వెంటాడుతూనే వుంది కన్నా...

నీ గుండెలపై వాలిన ఆ నీలి రాక్షసి
ఎవ్వరో నన్ను మిగిల్చి ఎంత తప్పు చేసిందో....

పాపా!
నీవు నా కంటి రెప్పల మాటున
దాగిన కరగని ఓ కన్నీటి కలవు...

(ఈ దినం మమ్మల్ని విడిచి వెళ్ళిన చిన్నారి జన్మదినం)

చాలదా నేస్తం...

ఇంత మౌనం అవసరమా??
కాస్తా వీడరాదూ..

మబ్బుల మాటున దాగిన వెన్నెల
అలా పైపైకి చేరి విచ్చుకుంటున్న వేళ
ఎంత హాయిగా వుందోకదా!

అలా కాదు
ఇలా రేయమ్మ ఒడిలో
దాగిన పూవులా నిదురోయి వుంటే ఎలా?

చిరునవ్వుల విరిజల్లులో అలా ఒక్కమారు
కలల తేరుపై విహరిద్దామా?

మాటల మూటలు విప్పి మనసు లోలోపల దాగిన
కతలన్నీ కలబోసుకొని తేటపడ్డ ఎదలో ఓ అమూర్త అజరామరమైన భావం
చాలదా నేస్తం....

నిన్నటి సాక్షి ఫన్ డే లో నా కవిత..

తడి ఆరని జ్ఞాపకం...

నిన్న మొన్నటి జ్ఞాపకం
నా కంటి తెరచాపల మాటున కదలాడుతోంది...

ఉబికిన కన్నీళ్ళు ఉగ్గబట్టుకున్న దు:ఖం
సుడులు తిరుగుతుండగా యిప్పటికీ
మీ కరచాలనపు స్పర్శ వెచ్చగా
గుండెల్లో దాగి వుంది..

పండు వెన్నెలలాంటి మీ నవ్వు
వాన వెలిసిన రాత్రి మబ్బులు వీడిన
చంద్రుని మోములో ప్రతిఫలిస్తుంది...

గలగల పారే సెలయేళ్ళు
మీ మాటల ఊసులు విన్పిస్తున్నాయి...

వడివడిగా పారే వాగులు
మీ నడకలోని వేగాన్ని గుర్తుకు తెస్తున్నాయి...

పచ్చటి వరిచేలు యూనిఫాంగా మారి
మిమ్మల్ని గుండె గదిలో దాచుకుంటాం రారమ్మని
పిలుస్తున్నట్టుగా వున్నాయి...

ఎత్తైన శిఖరాలు మీ నిబ్బరానికి
శిరసు వంచి నమస్కరిస్తున్నాయి...

మీ అమరత్వపు అరుణిమను అద్దుకొని
నెత్తుటిముద్దైనాడు సూరీడు...

మిత్రులారా
నా గుండెల్లో దాగిన చెమ్మ ఎప్పటికీ మీ
త్యాగాన్ని మరువనివ్వదు

మీరెత్తిపట్టిన ఝెండాను
ఒరగనివ్వదు....

(1998 ఆగస్ట్ 09 న జరిగిన కోపర్ డంగ్ ఎన్ కౌంటర్ అమరుల స్మృతిలో- ప్రచురణ ఏప్రిల్ 2002-అరుణతార)

ఆదివారం ఆంధ్రజ్యోతిలో నా కవిత..

ఇక్కడ చూడొచ్చు

స్నేహాభిషేకం...

అవసరాలకాదుకునేదే స్నేహమా?

రెండు హృదయ సంభాషణల మధ్య చిగురించిన వసంతాన్ని
ఇంతలా కుదించగలమా?

తనువులు వేరైనా మనసులు ఒకటిగా మసలే
రెండు జీవుల సహవాసం స్నేహంగా గుర్తించలేమా?

పారే ఏటి నీటిలోని తెల్లదనంలా
స్నేహం ప్రతిబింబించాలి..

అద్దం ముందు అబద్ధమాడలేనితనం
కళ్ళలో ప్రతిఫలించాలి.....

పసిబిడ్డ బోసినవ్వులోని స్వచ్చత
ప్రస్ఫుటించాలి....

స్నేహమా ఏ షరాబు నిన్ను వెలకట్టలేడు....

ఆ స్నేహానికి దేహమంతా చేతులై
అలాయి బలాయి చెబుతున్నా...

మిత్రులారా స్నేహాభిషేకంకు ఆహ్వానం....

కాసింత విశ్రమించనివ్వండి

కాసింత విశ్రమించనివ్వండి..

సెల్ మోతల ట్రింగ్ ట్రింగ్ లనుండి
అనవసరపు సందేశాల దాడులనుండి
కాసింత విశ్రమించనివ్వండి...

నవనాడులూ కుంగదీసినట్లు
వినిపించే రణగొణ ధ్వనుల మధ్యనుండి
కాసింత విశ్రమించనివ్వండి...

కనులముందు కదలాడుతున్న
రక్త సిక్త గాయాల నుండి
కాసింత విశ్రమించనివ్వండి...

ముప్పిరిగొన్న మానసిక స్థితి నుండి
కాసింత విశ్రమించనివ్వండి...

కనులలోయలో కరిగిపోని కలలనుండి
కాసిన్ని కలవరింతలనేరుకొని కతలు గుచ్చ
కాసింత విశ్రమించనివ్వండి...

నరాలనన్నీ కూడదీసుకొని
వింటినారిలా సంధించి మరలా గురిచూసి
కొట్టడానికి కాసింత విశ్రమించనివ్వండి...

విషాద సమయం..

యిప్పుడింక
మట్టి తన గురించి తనే మాటాడుకోవాలి!
నీరు తానే పల్లవై పదిమందికి పంచుకోవాలి!
అడవి తానే పాటై నలుగురికి వినపడాలి...

ఎవరికి వారే గొంతు విప్పాల్సిన సమయమిది
గోడు వినిపించాల్సిన సమయమిది
కతలు కలబోసుకోవాల్సిన కాలమిది

రాజ్యంతో పాటు కాలం కూడా తలారి పాత్ర
యింత నిర్దయగా నిర్వహిస్తున్న సమయంలో
ఇంకెవరికోసమో వేచి వుండాల్సిన
కాలం కాదిది...

రా నేస్తం
మన దారి మనమే వెతుక్కుంటు
జీవన పోరాటాన్ని సాగిద్దాం...

(’మో’ అస్తమించారన్న వార్తతో విశాఖలోని రమక్కతో పంచుకున్న విషాదం)

దూరమయ్యిందెవరు??

నీవు నాకు దూరంగా వున్నావన్నది
నీ ఊహ మాత్రమే..

నీ అడుగుల లయ నాకు వినిపిస్తూనే వుంది నేస్తం
నిశ్శబ్ధంగా నా చెవులకు...

మరి దూరమయ్యిందెవరు???

కొత్త చొక్కా....

ఎప్పుడు సంక్రాంతి పండగొస్తుందా
నాన్నకొత్త చొక్కా కొంటారా అని ఆశ...

సంసార సాగరాన్ని ఈదే ప్రయత్నంలో
ఏడాదికి ఒక కొత్త చొక్కా మాత్రమే కొనగలిగే స్తోమత...

అప్పుడప్పుడూ సంక్రాంతి రోజులులోనూ వాయిదా పడేది!
మళ్ళీ పుట్టిన రోజుకేసుకుందువులే అన్న మాట..
ఓ చిన్న ఏడుపు రాగంతో మనసు తేలికపడేది...

వేసుకున్నప్పుడు ఆ కొత్త చొక్కా వాసన
హృదయమంతా నిండి గాల్లో తేలిపోయే వాణ్ణి...

ఎవరన్నా బాగుందిరా అని అనరా అని
మనసు చుట్టూ చూసేది...

ఏమైనా కొత్త చొక్కా మజాయే వేరు కదా!
అందుకే వుతకడం వారం వాయిదా...
ఉతికితే పాతదే కదా మరి...

మళ్ళీ ఏడాది ఆగాలి కదా...
యిప్పటికీ అలవాటు మారలేదు మరి....

ఓ గురుతు

ఓ గురుతు

నిన్నో మొన్నో చూసినట్టుగా వుందిప్పటికీ...

ఆ నవ్వు అమావాస్య వేళ ఓ వెన్నెల
సంతకం

మాటాడుతుంటే సెలయేళ్ళ గల గలలకే అసూయపుట్టేలా కతల
ఊట...

చుట్టూ పూల రేకుల నవ్వుల
వాన....

గొప్ప నమ్మకమిచ్చే ఆ కరచాలనపు
స్పర్శ....

కలల పందిరి కింద వెన్నెల క్రీనీడల
సరాగం....

మనసంతా కమ్ముకున్న ఓ ఆనంద
తాండవం....

సన్నద్ధమౌతూ...

దూరంగా సుదూరంగా
గాలిలో అలా తేలియాడుతూ
వస్తున్న వేణు నాదం
పర్వత సానువులన్నీ చెవివొగ్గి ఆలకిస్తున్నాయి

గూడెంలో ఈ మూల లయగా
మోగుతున్న తుడుం...

చలిని దహిస్తూ
ఎర్రగా కాలుతున్న కొరకంచు.....

వెన్నెల దీపం చుట్టూ పదం పాడుతూ
జతగా కదులుతున్న పాదాలు.....

గుండెల్లో బాధను ఆత్మీయతను కలగలిపి
సన్నగా విడుస్తున్న ఊపిరి స్వరం తోడుగా...

రేపటి ఉదయానికి
వింటిని సవరించుకుంటూ అతడు....

ఉక్కపోత!

ఉక్కపోత !
లోనా బయటా ఒకటే ఉక్కపోత...

ఒక చల్లని గాలితిమ్మెర కోసం
ఆత్రంగా కలియదిరుగుతున్నా...

మైమరిచి పోయేంతటి గాఢత కోసం
పలుచని పొరలన్నీ కోసుకుంటూ వెలుతున్నా...

అక్షరాలను అటూ ఇటూ పేరుస్తున్నా ఏ
రెండూ కలవక విరిగిపోతున్న వైనం కలవరపెడుతోంది...

నరాల దారాలగుండా వడుకుతూ అల్లుతున్న
సన్నని వస్త్రంలో గాలి దూరక ఉక్కపోత...
తప్పని ఉక్కపోత.....

వానలో

చూరునుంచి వర్షం ధారగా...
మదిలో ముసురులాంటి ఆలోచనలతో
కమ్ముకున్న తెల్లని పొగ....

ఒక్కొక్కటి కాగితపు పడవలా
ఈదుకుంటూ మునిగిపోతున్న చోట
అలా తడుస్తున్న జ్నాపకాలు....

ఎవరో కుర్రాడు తపక్ తపక్ మంటూ
గుంటలో బురద స్నానం చేస్తున్నాడు...

వీధికుక్క కూచుందామన్నా కసురుకుంటున్న
మనుషులతో తడుస్తూ మూలుగుతుంది...

ఎక్కడా ఆగేందుకు లేక తడిచిన రెక్కలతో
బరువుగా ఎగురుతూ ఓ కాకి....

హఠాత్తుగా వచ్చిన వానతో ముద్దగా తడిచిపోయిన
పాత చెప్పులను సంచిలో కూరుకుంటూ
ఓ మూలకు చేరిన చమారీతాత....

డొక్కలో పేగులన్నీ పంటి బిగువున లాగి పట్టి
తడుస్తూ రిక్షా తొక్కుతూన్న రామయ్య...

ఆరిపోతున్న బొగ్గులను చక్రం తిప్పుతూ రాజేస్తూ
చాయ్ కాస్తున్న రహీమ్ భాయి....

ఇంతలో ఓ ఇంద్ర చాపం...
పరికిణీలో ఓ పిల్ల వానలో కూనిరాగం తీస్తూ
శుభా ముగ్దల్ ను మరిపిస్తూ....

అతడు

అతడెప్పుడూ ఒంటరి కాలేదు

అతడు సమూహ గానంలో స్వరమైనవాడు..

అతడు నడిచినంతమేరా
ఆకు పచ్చని వెన్నెల పరచుకుంది...

అతడి పిలుపుకు అడవి తల్లి
పులకించి ఎర్ర పూల వనమైంది....

అతడి నవ్వు గాయపడ్డ హృదయాలకు
వెన్నపూసై స్వాంతననిచ్చింది....

అతడు అందరి హృదయాలలో
పదిలమై పాటై గొంతులో జీరాడుతున్నాడు....

ఆమె ఆదివారం

ప్రతిదినం సూరీడుతో పోటీ పడుతూ సాగే ఆమె
ప్రయాణం ఈ రోజు కాసింత నిద్ర కోరుకుంది....

నా టీ నేనే కాచుకున్నా
ఇందులో ఏదో తక్కువైంది...

పర్వాలేదు...
ఈ రోజు ఆమె విశ్రాంతి కోరుకుంది...

అలసిన దేహంతో పాటు
మనసుకూ కాసింత విరామాన్నిద్దాం...

కాసేపు నిశ్శబ్ధాన్ని పాటిద్దాం

కాసేపు నిశ్శబ్ధాన్ని పాటిద్దాం
అక్కడెవరో రంగుల్ని కలుపుతున్నారు
బొమ్మను పూర్తి చేయనివ్వండి...

కాసేపు నిశ్శబ్ధాన్ని పాటిద్దాం
ఆయనెవరో ఉలిని చేతుల్లోకి తీసుకుంటున్నారు
రాతిని బొమ్మగా మారనివ్వండి...

కాసేపు నిశ్శబ్ధాన్ని పాటిద్దాం
అనంత సాగరం ఆకాశంతో మొరపెడుతోంది
చెవి ఒగ్గి వినండి...

కాసేపు నిశ్శబ్ధాన్ని పాటిద్దాం
రాతిని కోసుకుంటు సెలయేరు ప్రవహిస్తోంది
గలగలలను వినండి....

కాసేపు నిశ్శబ్ధాన్ని పాటిద్దాం
అడవి అంతా వెన్నెల పరచుకుంటోంది
కాసింత దోసిలి పట్టండి....

కాసేపు నిశ్శబ్ధాన్ని పాటిద్దాం
అక్కడేదో విత్తనం మొలకెత్తుతోంది
చిగురును కాపాడండి...

కాసేపు నిశ్శబ్ధాన్ని పాటిద్దాం
ఎవరో విముక్తి గీతాన్ని ఆలపిస్తున్నారు
గుండె గది తాళం చెవి తీయండి....

చెల్లి..

కొన్ని గురుతులు అలా
కోనేటి గట్టున కోవెల గూట్లో దాక్కున్న
పావురం కువకువలులా మది గూడులో
ఎప్పుడూ పిలుస్తూనే వుంటాయి....

వెనక్కి పరుగెత్తలేని నిస్సహాయత
ఓ నిట్టూర్పులా విసురుగా రాలేక
గుండె పొరలలో సుడి తిరుగుతూనే వుంటుంది...

తను నా తరువాత పుట్టిందన్న మాటే గానీ
మా నానమ్మ ప్రతి రూపమన్న అయ్య మాటతో
నేలను దింప బుద్ది కాక చంకలో పీతికాయలు మొలిచాయి...

తను మారాం చేస్తే ఏంజేయాలో తెలియని తనంతో
అమ్మతో తిన్న చీవాట్లు....
అంత ముద్దు చేయకురా అది ఎవరి మాటా వినకపోతే
తిడతారురా నన్ను అంటూ విసుక్కునే అమ్మ మాటే వినపడ లేదు...

వున్నంతలోనే తనని ఒక ఇంటి దానను చేసేయాలన్న
తొందరతో కట్టబెట్టి పంపినప్పుడు మా ఇంట్లోనే కాదు
నా కళ్ళలో కూడా దీపాలు ఆరిపోయాయి...

తానిప్పుడు ఆరిందలా పెద్దరికంతో మాటాడుతుంటే
మళ్ళీ మా నానమ్మ గుర్తొచ్చి
కళ్ళు వెలుగును నింపుకున్నాయి....

అంతర్లీనమయ్యే మహాకాయుడు..

నాన్నంటే నమ్మకమే కాదు
వెన్నంటే నేస్తం కూడా...

నిరంతర శ్రామికుడు..
తనకంటూ ఒక శిఖరాన్ని అధిరోహిస్తున్నట్లు
కనిపించే ఓ అమాయకపు ప్రాణి...
అది తాను చూపించే బాట మనకు...

నీ అసహనానికి, జుగుప్సకు బలి అయ్యే ఓ నిర్వేదపు సాక్షి...
ఎదగడం చేతకాని తీగకు తుది ఊపిరున్నంత వరకు
పందిరయ్యే పిచ్చి మాలోకం...

తన సరదాల ప్రపంచంలోంచి విడివడి
నీ అడుగుల సవ్వడిలో లీనమైన మహా స్రవంతి...
నీ నీడలో అంతర్లీనమైన మహా కాయుడు...

అన్నపూర్ణా....

అన్నపూర్ణా అన్నపూర్ణా
ఏడ దాగినావమ్మా...

రైతై పుట్టిన పుణ్యానికి
ఈ నేలమీద మీసం మెలేయలేక పోయినా
కడుపు నిండా యింత వన్నం తిందామన్న
ఆశతో వేసిన పంట చేతికి రాక
అప్పుల ఊబిలోంచి ఎలా బయటకు దూకాలో కాన రాక
కాలూ చేయీ ఆడక
పురుగుల మందే పరమాన్నమైనట్టు తిని
తాను మమ్మల్నిలా వొంటరి చేసి పోతే
ఇలా మిగిలిన పాపం వీరిదా?
నాదా?

కిటికీ..

కిటికీ పక్కన కూచొని ఎన్నాళ్ళయిందో...

అలా తెరిచిన కిటికీ ఓ బుల్లితెరలా
మారి ఎన్నెన్ని దృశ్యాలతో నిండుకుంటూ
ఖాళీ అవుతూ ఓ ఆబ్ స్ట్రాక్ట్ పెయింట్ లా
గజిబిజిగా మారి మస్తిష్కంలో
అటు యిటూ తెలియని రంగుల పూతలా...

ఎక్కడో మాసిన నూనె గుడ్డ కాలిన వాసన...
మబ్బు కమ్మిన సగం కోసిన వెన్నెల క్రీనీడ
ఊచలలోంచి వచ్చి చినిగిన చేతి సంచిపై పడుతోంది...

అట్ట వూడిన పుస్తకం అంచులు
కొరుకుతూన్న పురుగు రెక్కలొచ్చి
పక్కకు ఒరిగి పోయింది....

కాలిన సిగరెట్టు వేలి చివర చురుక్కు మంటూ
కాగితంపై పడ్డ నుసి నల్లని మరకను పూసింది...

చివరి సిరా చుక్క రాయనంటూ
కాగితం అంచున ఒలికిపోయింది...