ఆఖరి పేజీ..

కాలెండర్ ఆఖరి పేజీని చించేస్తావు

కానీ 

అది మిగిల్చిన జ్ఞాపకాన్ని 

గాయాన్ని మరిచిపోగలవా?

నువ్వంటావు 

ఇన్ని నీళ్ళు కుమ్మరించుకో

అవే కడిగి వేస్తాయని

కానీ గాయం నెత్తురంటినది కదా!

నీలి పూలు

ఒక్కో కాలంలో ఒక్కో రీతిన తగులబడిపోతాను 

ఈ చలి మంట వేళ నీ చేతి వేళ్ళలో ఎండు పుల్లలులా

అంతలో నువు మంత్రించిన దుఃఖ జలమేదో చల్లి 

కనులు తుడిచి బూడిదలోంచి మరల జన్మనిస్తావు

ఈ మంచు దుప్పటి కరిగి నీలి పూలన్నీ విచ్చుకుంటాయి

.

.

.

......

అపరిచిత వాక్యంలా...

ఎప్పుడో ఒక్కసారైనా అలా ఓ గాలి కెరటం విసురుగా తాకి 

ముసురుకున్న కారు మబ్బులను తొలగిస్తాయా

కాసేపలా ఈ క్రీనీడల మాటున మరిచిపోయిన ఊసులేవో 

పోగు చేసుకుని పొత్తిళ్ళలో దాచుకుందాం

వద్దులే మరల మరల ఇవే మాటలు 

నీకూ నాకూ విసుగు తెప్పిస్తాయి 

ఇలా ఖాళీగానే అపరిచిత వాక్యాలుగా 

మిగిలి వెంటాడి వేధించనీయ్

ఇదేదో అలవాటుగా మారి 

గాయంపై బొబ్బలా ఉబికి చిట్లి సలపరమెట్టనీయ్

. . . . . . . . .

రాతి బింబం

చల్లగా ఒక మృత్యు స్పర్శలా ఈ చలి 

కంతల దుప్పట్లో దూరి ఎముకలను కొరుకుతూ 

గజగజా వణికిస్తూ మలేరియాలా

మనసు కుంపటిలో రాజేయని నిప్పులా 

కఫన్ కప్పుకున్న దేహం అచేతనంగా 

రాలుతున్న ఆకు స్పర్శ లేక

ఈ కదలని రాతి బింబం చుట్టూ 

పొగ మంచు తెర అల్లుకుంటూ 

దగ్ధమవుతున్న నెలవంక

నెత్తుటి పుష్పం..

నీ చుట్టూ ఇన్ని కాగితప్పూలు 

ఎరుపు పసుపు నీలం వర్ణాలలో

కమిలిన నీ అరచెతులలో 

రాలిన పూరెక్కలు ఓదార్పుగా

సరే నువ్వంటావు ఈ నిదుర పట్టని కనులకు 

కలల మోహం వీడదే అని

ఈ గోడపై అలికిన ముగ్గు రంగు వెలిసి పోతూ 

గూటిలోని దీపం మసిబారి సూరీడి కంట కన్నీరొలుకుతూ

రాత్రి నీ పొత్తికడుపులో బలంగా వాడు తన్నిన బాధ మెలిక పెడుతూ 

నేలపై మొకాళ్ళ మధ్య లుంగలు చుట్టుకు పోయిన దేహం

గుండెలో వాడి బూతులు సూదుళ్ళా గుచ్చుతూ 

నోటిలో ఉప్పగా నెత్తుటి ఊటై

గాట్లు పడ్డ రొమ్ముపై ఒరిగిన లేత పెదాల కోసం 

లేని శక్తిని కూడగట్టుకొని 

మరల ఈ దినం ద్వారబంధం ముందు నువ్వొక నెత్తుటి పూవులా

ప్రజాశక్తి 'సోపతి'లో నా కవిత 'గురి చూసే పద్యం కోసం'

చీకటి గోడకు...

ఖాళీ 

చేతుల్నిండా ఓ గాలి తిమ్మెరను ఒడిసి పట్టుకొని 

నేనింకా ఈ వంతెన చివర ఆగివున్నా

కన్రెప్పలపై 

ఓ మంచు బిందువు జారి ఉప్పగా 

పెదాలను తాకి నిన్నొకసారి గుర్తు చేస్తుంది

నువ్వంటావు 

నీవన్నీ ఒఠ్ఠి మాటలే కదా అని 

గాలికెగిరిపోయే ఎండుటాకునని

నిజమే

రోజూ మొలిచే విత్తులా 

ఆశగా ఎదురు చూపుల ఎండమావి చివర దాగివున్నా

కరిగిపోతున్న 

వెన్నెలనింత దోసిలిలో పట్టి ఈ నల్లని చీకటి గోడకు వేలాడదీసి 

చినిగిపోతున్న ఈ పేజీల మధ్య వేచివున్నా..

ఇసుక వర్ణ చిత్రం..

ఈ కాలుతున్న వెన్నెల వేళ 

చిలకరించిన కాసింత చీకటి రేఖల మధ్య

దొంగిలించిన నవ్వునద్దుకొని 

గులక రాళ్ల పగుళ్ళ జాడలలో

ఓ అసంపూర్ణ ఇసుక వర్ణ చిత్రాన్ని అద్దుతూ

పగిలిన కలల అద్దంలో

గాయం ముఖాలుగా విడిపోతూ

నెత్తుటి దోసిలిలో

ఒలికిపోతూ!!

నిరామయం

నీకంటూ ఓ ఆకాశం వేలాడుతూనే వుంది

కానీ నేనింకా ఈ గరకు నేలపైనే కదలాడుతున్నా

నాదంటూ ఇక్కడ ఏమీ మిగలక 

ఎండిన రావి ఆకు ఈనెలపై ఒక్క మాట రాసి

ఈ నేల తడి మడతలో దాచి 

వీడిన పూరేకును అలంకరించి

ఈ రాతి పగుళ్ళ మధ్య

కళ్ళనిలా వేలాడదీసా!

చినుకుల దీప హారం

ఏదో ఒక చివురున వేలాడే ఒక్కో చినుకును దీపపు మాలగా చేసి 

ఈ రాతిరి నీ మెడలో హారంగా వేయాలని

అక్కడక్కడా కొన్ని పూరెమ్మలను అతికించి 

కాసింత పరిమళాన్ని అద్దాలని

ఈ ఐ మూల ఈ నూనె వత్తిని కాసింత పైకి లాగి 

ఆరి పోకుండా అడ్డుపెట్టిన అరచేతులగుండా వెలిగే ఖాళీని

కాసింత పొదివి పట్టుకొని 

నీముందు కురవనీ

నివేదన..

శూన్యాన్ని ఒకింత ఒడిసిపట్టుకొని

మౌనాన్ని కాసింత ఆలపించనీ

ఈ వెదురు ఆకుల సవ్వడిని 

మోదుగు పూల రంగుని 

కొండ పాదాన్ని తాకే మబ్బు తునకని

ఒకింత దాచుకొని

మరికొద్ది కాలం

చరించనీ

ఈ 

పచ్చిక 

మొలకలపై

..............

ఇప్పుడిలా....

ఇప్పుడిలా మాటలు వినిపిస్తున్నాయి నిశ్శబ్దంగా 

ఎవరో కొద్ది మంది మోకాళ్ళపై వంగి గుస గుసలాడుతున్నట్టు

గుండెపై చేతులేసుకొని కళ్ళపై కఫన్ కప్పుకొని

ఖాళీ పాత్రచుట్టూ మూగి మూగగా రోదిస్తున్నట్టు

ఏదో పరిచయమున్న వాసననేదో మోసుకొస్తూ గాలి

ఇక్కడ సుళ్ళు తిరుగుతూ దుఃఖిస్తున్నట్టు

వానలు కాలి బూడిదైనట్టుగా ఈ ఏటి గట్టునుండి

ఇసుక మేఘం పొలాలను కప్పిపెడుతున్నట్టు

నిండు గర్భంపై మదపుటేనుగేదో తొక్కిపెట్టి

శిశువు గొంతు నులిమి పెకిలిస్తున్నట్టు

కాలమంతా ఓ చీపురుకట్టగా రూపాంతరం చెంది

నీ కనులను పెకిలిస్తూ చరిత్రను తుడిచిపెడుతున్నట్టు

ఇప్పుడిలా మాటలు మండుతున్నాయి ఉసుళ్ళుగా 

పేలుతూ పేగులన్నీ కాలి నిప్పు ఇనుముగా మారుతున్నట్టు

(తే 05-10-2014 దీ)

కొన్ని సమయాలు...

కొన్ని నెత్తురింకిన సమయాలు దోసిళ్ళలో ఇమడవు

కొన్ని ఇసుక గూళ్ళుగా మారి కూలిపోతాయి

కొన్ని రాతి పొరలలో దాగి పొక్కిలిగా కరుగుతూ చారికలవుతాయి

కొన్ని మైనపు పొరలలో దాగి ఉక్కిరి బిక్కిరి చేస్తాయి

కొన్ని చీకటి అరలలో వెలుగును కప్పుకుంటాయి

కొన్ని భూమి పొరలలో లావాలా ఉడుకుతుంటాయి

కొన్ని రాజేయబడని అగ్ని శిఖలా పొగలూరుతాయి

కొన్ని రాజీపడలేని ముళ్ళుగా మారి నిత్యమూ హెచ్చరికలవుతాయి

కొ
న్ని
స
మ
యా
లు

వెంటాడే రంపపు కోతలా ఎదురవుతూనే వుంటాయి....

దుఃఖ నది

ఔను 

ఇప్పుడు ఒక్కొక్క వాక్యమూ తడిని కోల్పోయి 

రాతి నాలుకతో పొడిబారిపోతోంది...

కొత్తగా క్రొంగొత్తగా మొదలెడుదామని 

నీ గీతేదో నీ పోలికతో వుండాలని

ఆశగా క్లోనింగ్ చేయగలవా...

ఈ సామూహిక మరణ తాండవం చేస్తూ

గుట్టలు గుట్టలుగా నీ బొటనవేలికే 

అన్ని వేల్ల తాళ్ళూ మెలికపడి వున్న వేళ...

. . . . . .

రహస్యంగా అతి రహస్యంగా ఒక రావి ఆకును  

తుంచి పేజీ మధ్యలో దాచుకుని ఆ ఈనెల 

గుండా ప్రవహించిన క్షణాలు...

ఈ కొండ పాదం అంచున మూలికలన్నీ తాకి 

ప్రవహిస్తూన్న నదీ జలాన్ని దోసిట పట్టి

దాహంగా స్వీకరిస్తున్న ఘడియలు...

మరల మరల నిన్ను ముసురుకుంటున్న 

సామూహిక దు:ఖమేదో మేల్కొలిపి 

నిన్నో ఝెండాగా మార్చి ఎగరేస్తుంది...

గాయపడ్డ వెన్నెల

ఆకునలా తేనె ముత్యంలా వేలాడే నీటి బొట్టు

పలవరింతల ఖాళీల మధ్య ఏదో నిశ్శబ్దంగా

వెదురు పూల శోభ నేల రాలుతూ

ఓ పక్షి హఠాత్తుగా రెక్కల టప టపల మధ్య విరిగిపడుతూ

దోసిలిలో ఠప్ మని నెత్తుటి బొట్టు

నేల పాయల మధ్య మౌనంగా ఏటి నురుగు

సుదూరాన లయగా ఓ తుడుం మోత

గాయపడ్డ వెన్నెల సవరన్న గూటిలో నూనె దీపంలా 

వే

లా

డు

తూ

నీ కోసం నిరీక్షించే క్షణాలు...

నీ కోసం నిరీక్షించే క్షణాలు 

మిగిలి వుండడం నిన్ను బతికిస్తుంటాయి

అప్పుడప్పుడూ తడి అంటిన పాదాలు 

ఇసుకలో కూరుకు పోతున్నా ఇగిరిపోనివ్వవు

వాన వెలిసాక నిర్మలమైన ఆకాశాన్ని 

ఈదే పక్షిలా నీ రెక్కల బలం తొడుక్కుంటావు

ఆ క్షణం వీచే గాలి మట్టి వాసనద్దుకుని 

సంజీవినిలా నిన్ను తాకుతుంది

ఒడిసిపట్టిన ఆ కాలానికి రంగులద్దకుండా 

ఓ వర్ణ చిత్రాన్ని గీసే ప్రయత్నం చేస్తున్నా...

Like

గాయపడ్డ చనుబాలు

ఒకింత రాతిరి దుఖాన్ని కడుక్కొని 

నిన్ను నువ్వే మేల్కొలుపుకొని

నీకు నీవే శక్తిని కూడదీసుకొని 

లేమ్మా గాయపడ్డ చనుబాలను 

పుండైన కాయాన్ని

కాసిన్ని టీ నీళ్ళతో 

వెచ్చబర్చుకొని 

ఈ లోకం ముఖంపై 

ఎర్రగా ఉమ్మివేద్దువుగాని...

గాల్లో తేలినట్టుంది...

నాకు ఈరోజు ఓ గొప్ప అవార్డు దక్కింది. ఎన్నాళ్ళుగానో ఎందుకురా పుస్తకమేసావు అని రోజూ బాధపడుతూ వుండేవాడిని. ఈ మూల వుండి పుస్తకం అచ్చేసుకుని వేసిన వాటిలో ఓ నూట ఏభై కాపీలు పైగా పంచుకొని మిగిలినవి అటకమీద పడేసి వాటిని చూస్తూ ఇంక పుస్తకాలు వేసుకోకూడదు అనుకుంటు మొన్న ఒకసారి మోహన్ రిషి పోస్ట్ చూసి రాసుకున్న ఈ చిరునామాకు పంపించా. దేవులపల్లి క్రిష్ణమూర్తి గారితో ఈ పరిచయమే తప్ప తనతో ముఖాముఖీ మాట కూడా లేకపోయినా అంత సీనియర్ కథకులు నవలాకారులు అయి వుండి ఇన్ని ప్రేమ వాక్యాలు నాకోసం రాస్తూ నా పుస్తక ముఖచిత్రాన్ని కూడా కార్దు పై వేసి తమ ఆత్మీయతను ఇలా పంపినందుకు ఈ రోజు గాల్లో తేలినట్టు వుంది.

ఆయన వాక్యాలివిః

ప్రియమైన కెక్యూబ్ వర్మగారికి నమస్కరిస్తూ..

పార్వతీపురం నుండి ఈ రోజే దిగింరో 'రెప్పల వంతెన'
వెంటనే దానిపై నుండి మీ లోకాన్ని వీక్షించాను.
ఎంత అందమైన కవిత్వం. చాలా కాలానికో మంచి కవితా సంకలనాన్ని ఆసాంతం చదువగలిగాను.

ఈ మధ్య కాలంలో చదువాలంటె ఒక బంగిన ముందుకు సాగనివ్వటం లేదు. ఈ కవిత్వం అట్లాంటిది మొదలుపెట్టి చివరిదాకా చదివించింది మీ రెప్పల వంతెన. ముఖ్యంగా 'వాన' లో ప్రతి మూడు పాదాలు ఓ రేఖా చిత్రంగా కన్పించినయి.

కాసేపు నిశ్శబ్దాన్ని పాటిద్దాం
అడవి అంతా వెన్నెల పరచుకొంటొంది
కాసింత దోసిలి పట్టండి

ఎవరో నిశ్శబ్ద గీతాన్ని ఆలపిస్తున్నారు
గుండె గది తాళం చెవి తీయండి.

కాసింత విశ్రమించనివ్వండి
కనుల ముందు కదలాడుతున్న
రక్తసిక్త గాయాల నుండి
కనుల లోయలో కరిగి పోని కలల నుండి
కాసిన్ని కలవరింతలనేరుకొని కలబోసుకోవడానికి

ఎంత మంచి భావన. బాగుంది

స్థూపం మీది పేర్లు-

ఇవి పేర్లు మాత్రమేనా, వెయ్యేళ్ళ యుద్ధనావను నడిపిన సరంగుల ఆనవాళ్ళు
రేపటి సూర్యోదయానికి అరుణిమను పూసింది.
ఎంత బాగుంది. చక్కటి భావన

ఈ రెప్పల వంతెన అంచున నిలబడి ఒక్కో దారప్పోగును పేనుతూ, అక్షరాల అల్లికలల్లుతూ మీరు వ్రాసిన ఈ కవిత్వం నన్నెంతో కదిలించింది. మీరు సన్నని తీగలను నిశ్శబ్ధంగా మీటుతూ రక్తజ్వలన సంగీతాన్ని ఆలపించిన గీతాలను విన్నాను.

గోడ ఎక్కడో ఒరిగిపోయిన వీరిని చివరి పిలుపు
గోడలన్నీ నినాదాల గేయాలు
గోడ యుద్ధ నగారా
గోడ ఆత్మీయ చిత్రంగా ఆలింగనం చేసుకొని చేదతీర్చే రావి చెట్టు.

ఎంత మంచి భావన.

నెలవంక వెనకాల నడకలో మీ గూర్చి తెలుసుకున్నాను. ఆనందించాను. అట్,ఏ అలికిడిలేనితనం---
అఫ్సర్ ముందు మాట బాగుంది,

ఎంతో ప్రేమతో పంపించినందులకు కృతజ్ఞతలు---
ఏకబిగిన పుస్తకమంతా చదివాను.
కనురెప్పల వంతెన కింద నల్ల రేఖనై కరిగి పోయా
నెలవంక వెనకాల నడకనయ్యా.
జయహో---

మీ
దేవులపల్లి కృష్ణమూర్తి
07-09-2014.

ఇంతకంటే కవిత్వం నుండి ఏమాశించగలను. ఆ పెద్దాయన ఇన్ని వెన్నెల మాటలను కుప్పగా బోసి ఇస్తే రెండు చేతులూ జోడించి నమస్కరించగలను తప్ప..

ఊదారంగు గౌను..

కొన్ని ఊదారంగు మేఘాలేవో కమ్ముకుంటూ 

ఈ ఒంటరి గోడపై బొమ్మ గీస్తున్నాయి...

ఆమె మునివేళ్ళ చుట్టూ ఏదో వలయాకారంగా 

ఊదారంగు కాంతి పరచుకుంటుంది...

కను రెప్పలపై ఓ ఊదారంగు సీతాకోక చిలుక వాలి 

దిగులుతనాన్ని అద్దింది...

నల్ల గేటు చుట్టూ అల్లుకున్న ఊదారంగు కాగితప్పూలు 

నేల రాలి వాన నీటిలో కరిగిపోతున్నాయి...

ఇంతలో ఊదారంగు గౌను వేసుకున్న పిల్ల నవ్వుతూ 

నీటిని పడవలుగా మార్చి దారి చూపుతూంది...

వాన కడిగిన గోడ

రావి ఆకు చివర వేలాడే నీటి బొట్టు 

స్ఫటికత కనులకింత ఓదార్పునిస్తూ

మొనదేలిన గడ్డి పోచ 

పచ్చగా వాన నీటిలో నిటారుగా ప్రతిఫలిస్తూ

తార్రోడ్డుపై నల్లగా నిగనిగలాడే 

తడితనం రిక్షా టైరుపై మరకలా మెరుస్తూ

తడిచిన కాకి గూడు చేరలేక 

దాగిన బ్రహ్మజెముడు పొద బయటపడేస్తూ

తడిచిన దేహంతో పరుగున 

దూడ తల్లి పొదుగులో దాగిపోతూ

వాన కడిగిన ఈ జైలు గోడపై ఆకాశాన్నింత దోసిట్లో 

పోసి పావురం బొమ్మ వేస్తూ....

భిక్షా పాత్రలా..

నేనో భిక్షాపాత్రలా నీ ముందు

నువ్వాడే మాట కోసం వేచి చూస్తూ

నువ్వలా విసురుగా వెనుదిరిగి పోతూ తళుక్కుమంటావు

అక్కడే కదా ఆ స్థానంలోనే అలా స్థానువయ్యాను

మరల మరలా నువ్వక్కడే ఆగుతావని

ఓ చినుకులా రాలి దప్పికగొన్న నాలో దాహమౌతావని

ఒక్కో క్షణం లెక్కిస్తూ నేనిలా 

యుగాలుగా నువ్వక్కడలా ఓ వర్ణ చిత్రంలా 

చివరి సంతకంలా 

నే

ని

లా

ఒ లి కి పో తూ....

ప్రార్థన..

ఇప్పుడొకటే ప్రార్థన 

తెగ్గోయబడ్డ గొంతులోంచి 

నెత్తురోడుతున్న వాక్యంగా

ఈ నేలపై ఇన్ని దేహపు మాంసపు ముద్దలలోంచి 

నువు తెంచుకునే పుష్పమేమై వుంటుంది

నీ దోసిలినిండా నీళ్ళు పోసి తాగగలవా

నెత్తురు రుచిగా

కమిలిన పేగులనిండా మందుగుండు వాసనతో

ఆకలి కాలుతుందా?

దేవా!

నువు లేవని తెలిసినా

వుంటే నీ మొండి చేయితో 

వీళ్ళ నుదుటిపై చావు రేఖలను చెరిపేయగలవా?

నెత్తుటి స్పర్శ

నువ్వలా ఒత్తిగిలి పడుకున్న వేళ
నీ గుండెలపైనుండి వేరు పడి పాప నిదురలో ఏదో కలవరింతతో
బోసి నోటితో నవ్వుతూన్నప్పుడు పక్కగా ఓ తుపాకీ మోత

గోడలో దిగబడ్డ బుల్లెట్ చేసిన రంధ్రం పిల్లెట్లు తగిలి
పాప వీపు చీరుకు పోయి నీ అరచేయినంతా నెత్తురు తడి

వీధిలో ఆవు కడుపులో గాయం చేస్తూ వాడు బాయినెట్ మొనపై
రక్తం మరకతో అరుస్తు నిర్విరామంగా కాలుస్తున్నాడు

నీ చేతిలో ఆయుధానికి మానవత్వపు కల వేలాడుతూ
గాయాలకు కట్లు కడుతూ నువ్ రిట్రీట్ అవుతున్న వేళ
హోరున వాన కురుస్తూ పాయలగుండా వెచ్చని నెత్తుటి ధార

ఒకరా ఇద్దరా ముగ్గురా పదముగ్గురు ప్రజా యోధులు
తమనే రక్షణ వలయంగా చేసి ఇన్నిన్ని ప్రాణాలను
ఒంటి చేత్తో కాపాడుతూ ఎదురొడ్డిన ఆ క్షణాలు

యింకా మీ చేతి స్పర్శ వెచ్చగా నమోదయ్యే వుంది

(1998 August 8న కోపర్ డంగ్ లో అమరులైన వారి స్మృతిలో)

యిది సమయం కాదని!!

నువ్ రోజూ కూచున్న చోటులోనే 

ఏ ఎండ పొడా పడని ఆ దిక్కులోనే 

తడి యిగరని ఆ ఐమూలలోనే 

వాడి వాలిన పూరేకును దోసిలిలో పట్టి

నీకూ తెలుసు కదా 

యిది సమయం కాదని

దాగివున్న కన్నీటి బొట్టేదో వేడిగా 

జారిపడి వాడినదేమో కదా

పసి వాళ్ళ నెత్తుటి బొట్టేదో ఎర్రగా 

ఈ చివురునంటి తుపాకీ మందు వాసనేస్తూ

ఆసుపత్రి పైనా ప్రేమికులు కలిసి వున్న చోటుపైనా

వాడొక్క తీరే మందుగుండు వేయగలడు 

నువ్వూ నేనే కదా అప్రమత్తంగ లేక 

యీ తునాతునాకలైన దేహపు గాజు ముక్కలనేరుతూ

యీ దిక్కుగా గాయాల సలపరంలో నవ్వుతున్నది

నవ్వు వాడినెప్పుడూ భయపెడుతుంది...

కొన్ని నవ్వుల మధ్య...

కొన్నిసార్లు మాటలన్నీ పోగులుపడి 

సమయమంతా క్షణాలుగా కరిగిపోయి 

నీ చుట్టూ ఇన్ని వెలుతురు పిట్టల కాంతి పరచుకుంటుంది

దేహాలు వేరైనా కన్నపేగు బంధమేదో నెత్తుటి సంబంధాన్ని 

జ్నాపకాల తెరల పై రంగుల చిత్రంగా ఆవిష్కరిస్తుంది

కాలాన్ని కరిగించి హృదయాలను తెరచి మాటాడుకుని 

దు:ఖాన్ని గొంతులో దాచి కొన్ని నవ్వులుగా వెలిగించే మనుషులున్నందుకు 

మనమింకా బతికి వున్నామన్న స్పృహనిస్తుంది

వాళ్ళకి నీకూ ఉన్న ఋణానుబంధమేదో 

నిన్నెప్పటికీ మనిషిగా నిలుపుతుంది..

నువ్వు - అల

సముద్రమంత మనసు నీది 

ఎన్ని అలలు వచ్చినా పోటెత్తని తీరం దాటని గంబీరత నీది

వెన్నెల అలా నీ గర్భంలో స్నానమాడి 

ఈదులాడి ఆకాశానికి అతుక్కుపోదామనుకోలేదిలా

నువు పిలవని అతిధిలా నీ గుమ్మం ముందు 

చిట్లిన పెదవినంటిన నెత్తుటి చిరునవ్వుతో

నీ కళ్ళలో నైరాశ్యం వలయంలా

నీ కరచాలనంలో విరిగిపడిన 

అసహజ మెలికల మెటికల శబ్దం గుచ్చుకుంటూ

తీరం చేరని అలలా ఒరుసుకుంటూ

వి

రి

గి 

ప

డు

తూ

.

.

.

కలల అంచున...

కనుదోయలో కరగని కలను 

నిశిలో కలవని కలను

ఎక్కడో జమ్మి చెట్టు కొమ్మల మద్య దాచి

కత్తిరింపులేని కలను

సంద్రపు అలల అంచుల చివర్ల

కాగితప్పడవల రెప్పల కొనల 

వేలాడదీస్తూ...

ఆదివారం వార్తలో నా కవిత 'ఒక సమయం'

ఒక సమయం

పక్షి రెక్కల టప టపల నుండి 

రాలిన చినుకుల రంగు 

దేహమంతా

సీతాకోక చిలుక రెక్కల నుండి

జారిపడిన పుప్పొడి 

కనురెప్పల మీద

వరి పైరు మీదుగా వీచిన

గాలి పచ్చగా 

పరిసరమంతా

తడిచిన మట్టి పరిమళం

కోనేటి మీదుగా 

అలలు అలలుగా

రంకె వేస్తున్న కోడెద్దు కాలి

గిట్టల నుండి ఎగిరిన

ధూళి ఎర్రగా

సుదూరంగా వెదురు వనాల 

నుండి గాయపడ్డ 

రాగమేదో కోస్తూ

పడమటి కొండ గొంతులో

భారంగా సూరీడు

ఆత్మహత్య

ముఖం చూపలేని వెన్నెల 

దు:ఖాన్ని దోసిలిలో 

ఒంపుతూ