నువ్ రోజూ కూచున్న చోటులోనే
ఏ ఎండ పొడా పడని ఆ దిక్కులోనే
తడి యిగరని ఆ ఐమూలలోనే
వాడి వాలిన పూరేకును దోసిలిలో పట్టి
నీకూ తెలుసు కదా
యిది సమయం కాదని
దాగివున్న కన్నీటి బొట్టేదో వేడిగా
జారిపడి వాడినదేమో కదా
పసి వాళ్ళ నెత్తుటి బొట్టేదో ఎర్రగా
ఈ చివురునంటి తుపాకీ మందు వాసనేస్తూ
ఆసుపత్రి పైనా ప్రేమికులు కలిసి వున్న చోటుపైనా
వాడొక్క తీరే మందుగుండు వేయగలడు
నువ్వూ నేనే కదా అప్రమత్తంగ లేక
యీ తునాతునాకలైన దేహపు గాజు ముక్కలనేరుతూ
యీ దిక్కుగా గాయాల సలపరంలో నవ్వుతున్నది
నవ్వు వాడినెప్పుడూ భయపెడుతుంది...
వాడి వేటకు బలైనది జీవితాలు కాదు హృఉదయాలు,
ReplyDeleteకఫన్ చాటున కప్పబడిన నవ్వులు....అద్భుతంగా ఉంది సర్, ఇలా మీరే రాయగలరు.
mee abhimaana spandanaku dhanyavaadaalu Fathimaaji..
Deleteమీ అక్షర తూటాలకు ప్రేమగా మనసులో ఒదిగిపోవడం బాగా తెలుసునండి వర్మగారు.
ReplyDeleteమీ ఆత్మీయ స్పందనకు ధన్యవాదాలు ప్రేరణ గారు..
Delete"వెన్నెలకెరటం" సాహిత్య బ్లాగుకు సభ్యత్వనమోదుకు ఆహ్వానం
ReplyDeletehttp://vennelakeratam.blogspot.in/p/blog-page_4312.html
మీ కవితల్లో తెలియని ఆవేదన
ReplyDeleteమీ ఆత్మీయ స్పందనకు ధన్యవాదాలు తెలుగమ్మాయి గారు..
Deleteకవిత బాగుంది కుమార్ వర్మాజీ
ReplyDeleteThank you Yohanthji..
Deleteసర్...మీకు తెలిసినంతగా గాయాల సలపరాలు, నెత్తుటిబొట్ల మాటలు మరెవ్వరికీ తెలియవనుకుంటాను.
ReplyDeletemeerannadi vetakaarama pogadto? yemainaa chadivi spandinchinanduku thanks Aniketh..
Delete