నాకింకా...

నాకింకా అతడి చేయి నా భుజంపై
వున్నట్టే వుంది..

అతడు నేనూ కలసి ఆ దారులు లేని
రాదారిలో నడుస్తున్నట్టే వుంది...

అతడు చురుకైన చిరుత చూపులతో
జింకలా రాళ్ళ గుట్టల్ని సుతారంగా
తొక్కిపెడుతూ యెక్కుతుంటే..

నాకింకా అతడి చేయి నా భుజంపై
వున్నట్టే వుంది..

అతడు ఆప్యాయంగా చేయందిస్తూ
నవ్వుతుంటే ఆకాశంలో చందమామ
అందినట్లే వుండేది..

నాకింకా అతడి చేయి నా భుజంపై
వున్నట్టే వుంది...

అతడు మాటాడుతుంటే తను చేస్తున్న
వ్యవసాయం పట్ల రైతుకు వున్న
నిబద్ధత కలిగిన ప్రేమ వ్యక్తమై
గుండెను తాకేది...

నాకింకా అతడి చేయి నా భుజంపై
వున్నట్టే వుంది...

అతడు అలసటను మరపిస్తూ నన్నగా
స్మృతి గీతమాలపిస్తుంటే
నడకలో దూరం తెలియనితనం...

నాకింకా అతడి చేయి నా భుజంపై
వున్నట్టే వుంది...

అతడు ఓ రహస్య ప్రేమికుడిలానో
స్నేహితుడిలానో కనిపించి
గొప్ప ఓదార్పునిచ్చేవాడు..

నాకింకా అతడి చేయి నా భుజంపై
వున్నట్టే వుంది...

అతడి గుండెల్లో దిగిన తూటా
నవ్వుతూ పిడికిలెత్తిన
ఆ రూపం నీకెన్నటికీ
నిద్రపట్టనీయదు
నా ప్రియ శతృవా...

నాకింకా అతడి చేయి నా భుజంపై
వున్నట్టే వుంది...

(18 ఏళ్ళకే అమరుడైన కా.కిరణ్ స్మృతిలో)

లాంగ్ మార్చ్

 

ఇప్పుడంతా నవ్వులే
అలా నవ్వుతూ
తుళ్ళుతూ
ఒకరి భుజంపై బరువు
ఒకరు మార్చుకుంటూ
చెట్టపట్టాలేసుకొని
ఒకరి వెనుక ఒకరు
ఒకరితో ఒకరు
చిన్నగా మాటాడుకుంటూ
ముసి ముసిగా నవ్వుతు
చీకట్లో వెన్నెల పూత పూస్తూ
రాదారులే లేని నేలపై
చీమల బారులా
అలా సాయుధంగా
సాహసంతో
సావాసంగా
ఉల్లాసంగా
ఉత్సాహంగా
ఉత్సవంలా
ముందుకు
మునుముందుకు...

కొండలు శిఖరాలు
నదీ నదాలు
వాగులు వంకలు
సెలయేళ్ళు జలపాతాలు
రాళ్ళూ రప్పలు
ముళ్ళూ తుప్పలు
ఏవీ అడ్డంకావు
ఆశయ సాధనకై
కదలబారడమే...

నేలరాలుతున్న
మోదుగు పూలను
ఏరుకుంటూ
జ్ఞాపకాలన్నీ
వలబోసుకుంటూ
తీర్చాల్సిన బాకీలు
తీర్చుకుంటూ
గమ్యంవైపు
వెన్ను చూపక
సాగుతున్న
లాంగ్ మార్చ్..

మన్నించు నేస్తమా

నీ పరిచయంతో
ఎన్నో వేసవిల తరువాత
కురిసిన వాన చినుకులలో
తడిసినట్టుగా గుండే ఝళ్ళుమన్నట్టై
ఎన్నటికీ వీడని స్నేహ బంధంగా
బాసలు చేసుకుంటూ
పయనిస్తున్న వేళ
ఓ చిరు మాటతో
నిన్ను నేను
బాధించాను...

నాలుక జారిన మాట
వెనక్కు తీసుకోలేనిది...

అయినా
పుడమి వలె ఓరిమి
సొంతమైన నీవు
క్షమిస్తావని
ఆశగా
ముకుళిత హస్తాలతో
నీ ముందు...

నైవేధ్యం...

నువ్వు నిర్మించిన
ఆకాశపు నిచ్చెన
చేరలేని
ఈ నిస్సహాయత
వెనకే
నీడలా
వెంటాడుతోంది...

అహర్నిశలూ
నీకంటూ
ఏమీ మిగుల్చుకోని
క్షణాలతో
నీవల్లిన
ఈ గుజ్జనగూళ్ళు
నిర్లక్ష్యపు
చెదపట్టి
ఒట్టిపోయినాయి...

చేతుల్బార్లా జాపి
నీ భుజాన
ఈ భారాన్నంత మోస్తూ
నీవీదిన
ఈ అనంత సాగరం
నీ మనోబలం ముందు
చిన్నబోయినాది...

తండ్రీ
నేడు నా
కన్నీటి గూటిలో
ఓ నెత్తుటి చుక్కను
నైవేధ్యంగా
సమర్పించుకుంటున్నా...

నిరీక్షణ...

 

ఈ ఒంటరి వేళ
నా రెక్కలు విరిగి
రెప్పలు బరువయ్యేట్టు
ఎదలో ముల్లు గుచ్చుకొని...

నీ వెండి వెన్నెల నవ్వు కోసం
ఈ అంచున నే వేచేవేళ
ఈ రేయినింక
అమవాస చేయకు...

వెలితి ఎప్పుడూ ఆకాశమంత
విస్తరిస్తూనే వుంటుంది..
ఆశ ఎప్పుడూ నక్షత్రంలా
మిణుకు మిణుకు మంటూనె వుంటుంది....

ఎండిన గొంతును చేరిన
వాన చినుకు తడిపినంత మేరా
మరల ఎండ ఆరబెడుతూనే వుంటుంది...

ఏదో వేడి గాడ్పు వీచిన వేళ
నీ చిరునవ్వొకటి
ఓదార్పునిస్తుంది కదా ప్రియతమా...

అది ఋణమో లేక
సుదీర్ఘ నిరీక్షణా ఫలమో కదా...

కాదా?
ఏవో ఏవేవో సుడిగుండాల
మాటున చినిగిన తెరచాపల పయనం
తీరం చేరక ఒడ్డున ఒరిగిపడిన
జనమ జనమల బంధం...

మరల మరల
ఈ ఎదలోపలి శూన్యాన్ని
పూరింప తన కోసం
ఎన్నటికీ తెగని
ఈ నిరీక్షణ...

నిర్వేదం కానీయక
ఈ వేళ
నా గాయాల మాన్ప
నీ వేణువు పిలుపు కోసం...

నువ్వా? నేనా??
అంటూ
ఈ ప్రశ్నల కొడవళ్ళతో
కాలాన్ని కోయక
నను నీ బంధీని చేయగ రావా
ప్రియా..

లెనిన్...

 

లెనిన్..

ఈ పేరు వినగానే
ఓ నదో పర్వతమో
సంద్రమో
ప్రదేశమో
దేశమో
గుర్తుకు వస్తుందా...

లెనిన్
ఈ పేరు వినగానే
ఎక్కడో ఈ పుడమి
తల్లి పురిటి నొప్పులు
పడుతూ కలలు కన్న
ఓ నూత్న మానవుని
కన్నదన్నది
స్ఫురిస్తుంది కదూ...

ఒక్కడే
అయినట్టు
వినిపించిన పేరు
'లెనిన్'
కోట్లాది మంది
బోల్షివిక్ వీరులందరికి
సర్వనామమయినది...
...

అవును
వాళ్ళంతా కల్సి
నిన్ను ఓ విగ్రహమనుకొని
వాళ్ళ దేవునిలా
రాతిలో వున్నావనుకొని
కూల్చేసి
క్రేన్లతో ఎత్తి పారేసి
ఊపిరి పీల్చుకొని
పేంటు జేబుళ్ళో
చేతులు పెట్టుకు పోయారు...

హహహహహ
నువ్విప్పుడు
ఇక్కడి
గోండు చెంచు
కోందులు జాతాపు సవర్లు
దళితులు ఆదిమ తెగలందరి
చేతులలో ఆయుధమై
గురిచూస్తున్నావని
వాడికెరుకలేక పోవడం
చూసి ముసి ముసిగా
నవ్వుతున్నావు...

లెనిన్
ఆ కాలం వీరుడే కాదు
ఈ కాలం సాయుధుడు కూడా...

జోహార్ జోహార్
కా.లెనిన్...

(కా.లెనిన్ జయంతి సందర్భంగా)

కళ్ళెం వేస్తూ...

ఇలా ఏదో వ్యక్తావ్యక్త
భావనతో... 

మనసును గిలిగింతలు పెట్టినట్టే
అనిపించి
మరల మరల
ముద్ద మందారంలా
ముడుచుకు పోతావు!

ప్రియా!!!
తప్పు ఒప్పు
ఇవి రెండూ
దేనికవే నిలబడలేని
నిలకడలేని సత్యాసత్యాలు కాదా!

మనకొరకు మనం
జీవించలేని
జీవనం సాగిస్తూ...

చట్రంలో ఇరుక్కుపోతూ...

బోనెపెట్టెలో చిక్కుకున్న
ఎలుకలా తప్పించుకోలేనితనం
వెక్కిరిస్తూ నిలుచున్నప్పుడు
నిస్సహాయంగా సంకెళ్ళు వైపు
చేతులు చాస్తూ...

ఒరిసిన గాయం పెట్టే
బాధలోనే రసాన్ని ఆస్వాదిస్తూ...

ఏదీ ఇంకలేదన్న తనాన్ని

గుండెకు అద్ది...

అలా నేలబారుగా ఒత్తిగిల్లి

ఓ దీర్ఘ నిద్రలో కూరుకుపోవడమేనా!

తెల్ల మందారం..

ఇంటి ముంగిట
గేటు పక్కగా ఏపుగా
పెరిగిన నీలపు
శంఖం పూల తీగె
స్వాగతం పలుకుతూ...

ఆమె వున్నదన్న
గుర్తుగా ఆకులపై
తడి బిందువులు
మెరుస్తూ...

ఆ లేలేత తొడిమలంటిన
నీటి బిందువులను
తాకుతూ
మెల్లగా తెరుచుకున్న గేటు

నైట్ క్వీన్ పరిమళంతో
పాటు బొండు మల్లెలూ
మురిపిస్తుంటే....

పాదాలను చల్లగా
స్పృశిస్తూ
నడచి వచ్చిన
అలసటను
మాయం చేస్తూన్న
పచ్చిక తడిదనం....

ఆ పక్కగా
విరిసిన రేకు మందారం
పసుపుగా
ఆమె పెళ్ళి చీరను
గుర్తుకు తెస్తూ...

మెట్ల పక్కగా
ఎదిగిన సన్నజాజి తీగ
మెడ దగ్గర తాకుతూ
ఆమె ఊపిరి
స్పర్శనిస్తూ..

ఇంతలో
తెరుచుకున్న
తలుపులోంచి
తెల్ల మందారంలా
ఆమె మొఖం...

పాదాల  కింద

వాడి రాలిన 

మల్లియలు

నీలంపూలు....

ఆ పొదరింట

ఒక్కసారిగా 

నేను

నేలలో
ఇంకినట్టై....

బెంగ...

  కలలన్నీ
కుప్పబోసి
పూచిక పుల్లాటలోలా
ఏరుకుంటూ...

ఎన్నటికీ దొరకని
ఆ ఒక్కటీ
ఎక్కడ
దాగుందోనని
వీడని బెంగ...

సీతాకోక చిలుక
తెగిన రెక్కను
వీడని
రంగులా...

వెన్నాడుతూ
వెంటాడుతూ
రెప్పల చాటున
ఓ కన్నీటి
బుగ్గ...

విరిగిన జీవన చక్రం..

విరిగి మూలన పడ్డ
ఈ జీవన చక్రం
ఈ దేశ వెన్నెముక
విరిగిన గుర్తు...

యంత్ర భూతముల
వెంటపడి
కోల్పోయినది
ఈ కఱ, రాతి పనిముట్లేనా?

పచ్చగా పసుపు రాసి
పేడ కళ్ళపి జల్లి
బియ్యపు ముగ్గుతో
కలకలలాడిన పల్లెలు
నేడు ఉపాధి హామీ
మట్టి తట్టల మోతతో
జరుగు బాటు కాక
వలసబాట పట్టి
రంగు వెలిసిన
నలుపు తెలుపు
చిత్రమైంది...

గుండెలో నెత్తురు
గడ్డ కట్టి
నీవిచ్చే ముష్టి పించను
డబ్బులకు అఱులు చాస్తూ
రూపాయి బియ్యం
కడుపు నింపక
వెన్నునంటిన
పేగులను సాగదీస్తూ
నగరం మురికి బాటలో
కుప్పకూలుతోంది...

శివునికి జోహార్లు

 

విప్లవం
శ్వాశించినవాడా..
ఎలుగెత్తి నినదించినవాడా..
గొంతెత్తి గానం చేసిన వాడా...

అమ్మా నను కన్నందుకు
విప్లవాభివందనాలు
తెలిపిన వాడా...

ఊరూ వాడా
ఏకం కావాలని
కలలు కన్నవాడా...

నిరాయుధుల చేతిలో
ఆయుధమై
విప్ప వనాల గాలిలో
తుపాకీ మందు వాసనగా
మారిన వాడా...

నిత్యం
జ్వలించిన వాడా...
పాటల తూటాలను
మాలగా ధరించిన వాడా...

స్వప్నాలను
నెలవంకలను
ఎరుపెక్కించిన వాడా...

ఉద్యమ నెలబాలుడిలా
అడుగులేసి
నేల నాలుగు చెరగులా
విస్తరించిన వాడా...

తుపాకీ గొట్టాన్నే
వెదురు వేణువుగా
మలచి గాయాలకు
పాటల పూత పూసిన వాడా...

నాడు
ఉల్కలా నేల చేరి
నేడు
అరుణతారలా
నింగికి చేరుకున్నవాడా...

దోసిలిలో
కాసిన్ని మోదుగు పూలు
ఇన్ని విప్పపూలు
ఇన్ని మందారాలు
మరికొన్ని ఎర్ర గులాబీ రేకులుతో పాటు
విల్లంబులతో
నీ ముందు నిలుచున్నా...

జోహార్లు
జోహార్లు
అమరుడా
జోహార్లు... 

(కా.శివసాగర్ ఫోటో  తీసినది ప్రఖ్యాత ఫోటోగ్రాఫర్ భరత్ భూషణ్  గారు...)