ఔను
ఇప్పుడు నిలుచున్న చోటనే
ఓ కందకం తవ్వబడుతోంది...
కట్టుకోని కళ్ళగంతలు
చూపును మూసివేస్తూ
లేని గుడ్డితనం నటిస్తూ...
ఎక్కడికక్కడ సంకెళ్ళు
తగిలించుకుంటూ ఒరిసిన
బాధను ఆస్వాదిస్తు....
ఎవరికి వారే ఓ వల్మీకమై
దాగిపోతూ చెదపట్టుతు...
చెవులలో హోరును
గుండెకి చేరకుండానే
నియంత్రిస్తు...
దేహమంతా కప్పుకున్న
రబ్బరు తొడుగుతో
స్పర్శ కోల్పోతూ....
మీ కవిత హృదయాన్ని మేల్కొలుపుతోంది
ReplyDelete@భావరాజు గారూ మీ స్పందనకు ధన్యవాదాలు..
Deleteనేనూ నాదను వాద౦
ReplyDeleteఅనుక్షణం జపిస్తూ
సర్వం కోల్పోతూ...
@జ్యోతిర్మయిః అక్కా ధన్యవాదాలు...
Deleteఎవరికి వారే ఓ వల్మీకమై.... chalaa baagundandee!!!
ReplyDelete@వనజ వనమాలి gaarudhanyavaadaalandi...
Deleteవల్మీకం
ReplyDeleteవాల్మీకి అయి
జనావళీ యానికి
యానం అయ్యే రోజులు ఎప్పుడు వస్తాయో
జిలేబి.
@Zilebi గారు మన ఆశ ఫలించాలని కోరుకుంటూ ధన్యవాదాలు సార్...
Delete