చుట్టూ పరచుకుంటున్న వెన్నెల
నా గదిలోకి మాత్రం క్రీనీడగానైనా
రాక గుండెల్లో పరచుకున్న
చీకటి భయం....
కాళ్ళు మునకేసుకొని గొంతు వరకు
ముడుచుకున్నా రాని కునుకు...
నీడలైనా కానరాక ఒంటరితనపు
గుబులు....
టక్ టక్ బూట్ల శబ్ధం తప్ప
వినపడని మువ్వల శబ్ధం....
వెచ్చని స్పర్శ కరవై
బరువెక్కిన కంబలి...
ఆత్మీయతనిండిన పలకరింపుతో
పాటు ఓ వెచ్చని కరచాలనపు
స్పర్శకోసం ఆర్తిగా...
తొలిపొద్దు కిరణపు వెచ్చదనం
కోసం ఈ బిడారిలో
కంటిపాపల చుట్టూ పాతబడిన ఇనుప
చువ్వల గుండా ఎదురుచూపు....
ఎగిరే పిట్టను చూసి
రెక్కలు లేని నిస్సహాయత
అరికాళ్ళను భూమిలో సజీవంగా
పాతిబెడుతూ నిర్వికారంగా.....
రోజూ మనుషుల లెక్కింపుతో
తెల్లారుతూ పొద్దుగుంకుతూ
సజీవ సమాధి....
(జైలు పక్షులకు ఆవేదనతో..)
No comments:
Post a Comment
నిర్మొహమాటంగా చెప్తే సంతోషిస్తా..