ఆమె నవ్వుతోంది
ఎదురుగా కూర్చొని కాసిన్ని
పల్లీలు నములుతూ నీవు
లేకుండా వుండలేను అంటే...
ఆమె నవ్వుతోంది
కాలికింద ఇసుకను కోస్తూ
ఓ అల అలా వెళ్ళిపోతుంటే
చూస్తూ...
ఆమె నవ్వుతోంది
విసురుగా వచ్చిన గాలి
ఆమె ముంగురులను తాకి వెళ్తే
అసూయగా చూసిన నా కళ్ళలోకి చూస్తూ...
ఆమె నవ్వుతోంది
నువ్వు నా చేయి వదిలితే
సూరీడుతో పాటు అలా ఆ కొండ
వెనక్కి చేరుకుంటానంటే....
ఆమె నవ్వుతోంది
కాసింత వెన్నెలని దోసిలితో పట్టి
నీ నుదుటనలంకరిస్తానంటే....
ఆమె నవ్వుతోంది
ఊపిరాగిన క్షణం కూడా
నీ పేరే తలుస్తానంటే...
ఆమె నవ్వుతోంది
నా చేతులలోంచి
జారిపడిన ప్రేమలేఖ చూసి...
ఆమె నవ్వుతోంది
ఒంటరిగా నే నడిచి
వెళ్తుంటే....
nice andi
ReplyDelete@తెలుగు పాటలు గారుః Thanq
Deleteఎవ్వరా మదిని దోచిన చిన్నది?:-)
ReplyDeleteనవ్వుతూ నీడలా మీవెంట ఉంది:-)
ఇంక మీకేల ఈ ఒంటరితనమంది:-)
@పద్మార్పిత గారూ మీ కవితాత్మక ఆత్మీయ స్పందనకు ధన్యవాదాలు.ః-)
Deletemmmmm aame navvadaa mari nee pirikithanam chusi ....hahaha love urs j
ReplyDeleteధాంక్యూ జె..
Deleteఆ నవ్వులు సదా మీ
ReplyDeleteఎద కనుమల్లో ప్రతిద్వని౦చాలి
@దర్పణం గారూ మీ అభిమాన స్పందనకు ధన్యవాదాలు...
Deleteచాలాబావుందండీ .
ReplyDeleteThank u లలిత గారూ
Deletebagundi...
ReplyDeleteThank u సాయి
Deleteనవ్వదా మరి అప్పుడుకూడ పల్లీలు తినటం మానకపోతే....ఆదొక్కటీ తప్ప కవిత అంతా భావుకత్వం పొంగిపొర్లింది సర్.ఆమె నీడసైతం మీకు ప్రేమస్ఫూర్తిదాత అవ్వాలని కోరుకుంటున్నా.
ReplyDeleteపల్లీలు తింటే కొలెస్టరాల్ పెరుగుతుందనా..పర్వాలేదు వాసుదేవ్జీ...ఏదో కాస్తా లైవ్లీగా వుంటుందని మొదలుపెట్టా అలా...మీ ఆత్మీయతకు ధన్యవాదాలు...
Deleteకాసింత వెన్నెలని దోసిలితో పట్టి... పదాలుగా చిలకరించి.. మనసున వెన్నెల కురిపించారు కుమార్ గారు
ReplyDelete