కర్ణుడినే..

అమ్మా!

నీ దేహంపై ఇన్ని శుక్ర కణాలు
విసిరేసి పోయాడు వాడు

నీ నిశ్శబ్ద రోదన ఎవరి
చెవికీ చేరలేదు కదా

పేగు తెంచుకు పుట్టిన నన్ను
దోసిట్లోంచి ఇలా నీళ్ళ పాలుజేసావు

కాలమనే మొసలి నోట చిక్కి
నాకు నేనే కర్ణుడనయ్యాను

అడిగిన వారికి కాదనక
అర్పించే బుద్ధి నీదే కదా

ఒక్కొక్కడూ నన్ను
చీల్చుకు తిన్నవాడే

కులమూ గోత్రమూ అప్పుడడ్డు
రాలేదు వీళ్ళ సిగ్గులేనితనానికి

చివరకు చనుబాలివ్వని నీకూ నా
ప్రాణాలే వరమయ్యాయి

అమ్మా యింక
మరల మరల మమ్మల్ని కనొద్దు

భూమ్మీద పడ్డ క్షణం నుండీ
క్షత గాత్రున్నే కదా?

అయినా నీ ఎద దోసిలిలో
నేనెప్పటికీ కర్ణుడినే కదా??

(నా హీరో కర్ణుడే)