వెలితి
నాన్న వున్నంత కాలం నా వయసు తెలీలేదు
ఇప్పుడు పెద్దవాణ్ణయ్యానన్నది జ్నప్తిలోకొచ్చింది...
తెల్లపంచె కట్టినప్పుడంతా
ఆయన నడకే గుర్తుకొస్తూ
ఆ వెలితి వెన్నాడుతూ
అద్దం ముందు నీడలా నేను...
ముంగిటిలో ఖాళీ అయిన
కుర్చీ నాన్నను గుర్తు చేస్తూ
వెనక్కూ ముందుకూ ఊగుతూ....
దీపం పెడుతూ అమ్మ నుదుటిన
విభూదిగా మిగిలిన బొట్టు
రంగు వెలిసి ముఖాన
వెలుతురు మాయం చేసింది...
అమ్మ ఇప్పుడు
ఒంటరి పక్షై రెక్కలు తెగినట్టు
కళ్ళలో కాంతి కోల్పోయి
మబ్బు పట్టిన ఆకాశమయ్యింది...
బాధ్యత కావిడిగా భుజానెక్కి
భారమైన వేళ...
No comments:
Post a Comment
నిర్మొహమాటంగా చెప్తే సంతోషిస్తా..