నేను కేర్ మన్నంటనే
నా గొంతులో
అమృతపు చుక్కలు పోసి
పొత్తిళ్ళలో సేదదీర్చిన
నిన్ను ఎలా మరువగలనమ్మా
నీ వేళ్ళను అందుకొని
నీ అడుగులో అడుగునై
నేర్చా నీ నడక
అమ్మా అన్న బీజాక్షరాలలోంచే
భాష నేర్చుకొన్నాను
నీ లాలిపాటల్లోని
కరుణామయ
పల్లవులే నా కవిత్వం
నీ కష్టానికి ప్రతిరూపమీ
దేహం
నీవు కన్న కలల్ని ఆవిష్కరించడానికి
నేను సాయుదునిగా
తరలిపోయాను
నీలాంటి వీరమాతలెందరో
tama గుండెల గూడుల్లో దాచుకొని
గమ్యానికి చేరువగా
సాగనంపుతున్నారు
రేపటి సూర్యోదయం కోసం
నేడు నేను గున్కిపోక తప్పదు
తోలి వెలుగు రేకల్లో
గోదూలినై నిన్ను
చేరుకుంతానమ్మా
సెలవు....
No comments:
Post a Comment
నిర్మొహమాటంగా చెప్తే సంతోషిస్తా..