దేహాకాశం

 ఒక్కో రాతిరి మంచుతనంతో
శిల్పమౌతూ కరిగిపోతూ...

గుండె లోపల గని ఏదో
తవ్వుకుపోయినట్టు వెలితిగా...

దూరం దూరంగా వెలుగుతు
ఆరుతున్న వీధి దీపంలా...

మసక బారిన వెన్నెలతో
దేహాకాశం చిన్నబోతూ...

సంధ్యవేళ గుంపునుండి వేరై
ఒంటరైన పక్షిలా ఎగురుతూ...

బాట పక్కనే పెళ పెళమంటూ
ఎగసిపడుతున్న చితి మంటలా...

సొరంగమేదో తవ్వబడని
జైలు గదిలా...

నీరెండిన దిగులు బావిలా
దాహ తీరంలో...

భుజంపై ఒంటరితనం
చిరుగుల దుప్పటిలా వేలాడుతూ...