మిగలనీ కాసింత కన్నీళ్ళనీ చిగురంత చిర్నవ్వునీ...
అప్పుడప్పుడూ హృదయాన్ని శుభ్రపరచే వసంత మారుతాన్ని శ్వాశించనీ.... బిగబట్టిన ఊపిరిని నీ ఒడిలో ఉప్ మని వదిలి
సేదదీరనీ... ప్రియమైన నీ శతృత్వంలో స్నేహజగడాలలోంచి మాధుర్యాన్ని వెదకనీ.... కట్టుకున్న ఈ కలల నేతల గిజిగాడి గూడు గదులలో పారాడిన నీ కాలి అందెల సవ్వడితో తెలవారనీ... ప్రియమైన శతృవా నీ పెదవి చిగురున నాటిన గాయం తేనెలూరుతూ బాహుబంధంలో నన్ను బందీకానీ.... ఈ జగడం జీవిత కాల ఖైదుగా నీ చెంత మిగలనీ....
sorry, ila gurtukoccindi...
ReplyDelete---------------------------
నా మరణశయ్య పక్కనుండి నువ్వెళుతున్నప్పుడు
వో పుష్ప గుఛ్చాన్ని వుంచుతావేమోనని ఆరాటపడ్డాను.
నీ స్పర్శతో పునరుజ్జీవనడవుతాననే
ఆశతో నీ వైపు దీనంగా చూశాను.
నీ కన్నీటి స్పర్శ నన్ను అమరుణ్ణి చేస్తుందని
నీ కంటి నుండి వొక్క చుక్కైనా రాలుతుందేమోనని
నిస్తేజంగా నీ వైపు చూశాను.
జాలిలేని నీ హృదయాన్ని యింకా యింకా కోరుకోవడం
మృత్యువుని నా దగ్గిరనుంచి యింకా యింకా దూరం చేస్తోంది.
నాకు వూపిరాడకుండా వుంది యీ సగం చావుతో.
నాకింక పొద్దు పొడవని గాఢమైన నిద్ర ఎపుడు లభిస్తుంది?!
@Sridhar: మీ కవితామయ స్పందనకు జోహార్లు సార్...
ReplyDelete