కర్ణుడినే..

అమ్మా!

నీ దేహంపై ఇన్ని శుక్ర కణాలు
విసిరేసి పోయాడు వాడు

నీ నిశ్శబ్ద రోదన ఎవరి
చెవికీ చేరలేదు కదా

పేగు తెంచుకు పుట్టిన నన్ను
దోసిట్లోంచి ఇలా నీళ్ళ పాలుజేసావు

కాలమనే మొసలి నోట చిక్కి
నాకు నేనే కర్ణుడనయ్యాను

అడిగిన వారికి కాదనక
అర్పించే బుద్ధి నీదే కదా

ఒక్కొక్కడూ నన్ను
చీల్చుకు తిన్నవాడే

కులమూ గోత్రమూ అప్పుడడ్డు
రాలేదు వీళ్ళ సిగ్గులేనితనానికి

చివరకు చనుబాలివ్వని నీకూ నా
ప్రాణాలే వరమయ్యాయి

అమ్మా యింక
మరల మరల మమ్మల్ని కనొద్దు

భూమ్మీద పడ్డ క్షణం నుండీ
క్షత గాత్రున్నే కదా?

అయినా నీ ఎద దోసిలిలో
నేనెప్పటికీ కర్ణుడినే కదా??

(నా హీరో కర్ణుడే)

ఒక సమయం..

పక్షి రెక్కల టప టపల నుండి 

రాలిన చినుకుల రంగు 

దేహమంతా

సీతాకోక చిలుక రెక్కల నుండి

జారిపడిన పుప్పొడి 

కనురెప్పల మీద

వరి పైరు మీదుగా వీచిన

గాలి పచ్చగా 

పరిసరమంతా

తడిచిన మట్టి పరిమళం

కోనేటి మీదుగా 

అలలు అలలుగా

రంకె వేస్తున్న కోడెద్దు కాలి

గిట్టల నుండి ఎగిరిన

ధూళి ఎర్రగా

సుదూరంగా వెదురు వనాల 

నుండి గాయపడ్డ 

రాగమేదో కోస్తూ

పడమటి కొండ గొంతులో

భారంగా సూరీడు

ఆత్మహత్య

ముఖం చూపలేని వెన్నెల 

దు:ఖాన్ని దోసిలిలో 

ఒంపుతూ

సొతంత్రమొచ్చేసిందోచ్...

మీ వారసత్వం
కొనసాగుతూనే వుంది
నెత్తురింకిన నేలలో
ఇంకా తడిగా
జిగటగా

నాటి డయ్యర్
నేడు రాజయ్యాడు
తెలుపు నలుపుల
మిశ్రమంలో

కుట్ర కేసులూ
కొనసాగుతూ....నే
వున్నాయి

కోవర్టులు
అప్రూవర్లు
గిరీశాలు
మా చుట్టూ
కొలువుదీరే
వున్నారు

పేదరికం
పరారయిందని
వెన్నుకంటిన
కడుపుతో
గట్టిగా
చప్పట్లు
చరుస్తాం

ఆరోగ్యశ్రీలు
ఉపాధి హామీలు
ఆధార్ కార్డులు
పెన్షన్లు
రేషన్ కార్డులు
కేస్ట్ సర్టిఫికేట్ల
కోసం
మోకాళ్ళపై
నిలబడతాం

వాడి
కరకరమనే
ఖద్దరు
చొక్కా
ముందు
తలపాగా
నడుముకు
చుట్టి చేతులు
జోడిస్తూనే
వున్నాం

సూది బూట్ల
వైట్ కాలర్
వాడి ఎదుట
జీ హుజూరంటూనే
వున్నాం

మా
దేహమంతా
నిరోధ్
తొడుక్కునే
వున్నాం

ఏదేమైనా
ఏమైపోయినా
ఎవడు చచ్చినా
చంపబడినా
నడిరోడ్డుపై
అత్యాచారం
జరిగినా
మా
గూడు
పదిలంగా వుంటే
పదివేల
దణ్ణాలు

తిరుపతి
వెంకన్నకు
ప్రతి ఏడాది
మొక్కు చెల్లిస్తూనే
వున్నాం

ఏమైనా
ఎవరైనా
ఈ బతుకేందిరా
అంటే గింటే
మిడిల్ క్లాస్
కదటోయ్
ఇంతకంటే
ఏంజేయగలమని
హ్హి హ్హి హ్హి అని
పళ్ళికిలించేస్తాం

అప్పుడప్పుడు
మా సిగ్గులేని
ముఖాలతో
మీ ముందుకు
ఇలా
ఒక్కసారి
అని
తృప్తిపడనివ్వు
......
సొతంత్రమొచ్చేసిందోచ్!!!!
జై భారత్
ఇంక్విలాబ్ జిందాబాద్...

కొకూన్స్...

ఇప్పుడంతా ఎవరి చేతులలో

వాళ్ళు బంధీలే

ఎవరి కౌగిలిలో వాళ్ళు ఊపిరాడక 

ఉక్కపోతతో ఉరితనంలో

బిగియని బాహువుల మద్య గాలి 

చొరబడక తల్లడిల్లుతూ ఊరడిల్లుతూ

సలపరమెట్టే గాయమే హాయిగా

పెచ్చులూడూతూ పగిలిపోతూ

ఒంటరి దాహార్తితో చౌరాస్తాలో

ఏకాకిగా పాదం పాతుకుపోతూ

రాలే ఆకుల నడుమ గూడు కూలి 

గుడ్డు పగిలి ఎగిరిపోయిన 

జంట పక్షి ఒంటరిగా నేల రాలుతూ...

వాన రేక...

వెలుతురునింత 

పిడికిట్లో పట్టి 

కళ్ళకద్దుకుని

బలంగా 

ఆకాశంలోకి 

విసిరా

నలుదిశలా

మిరుమిట్లు

గొలుపుతూ

ఇన్ని 

అక్షరాలను

వెదజల్లింది

హృదయమంతా

పరచుకుంటూ

దేహం 

గాలిపటంలా మారి

తోకచుక్కలా

దూసుకు

పోతూంది

వాన రేక 

తడితో

విచ్చుకున్న

విత్తనం

నేలమ్మా

నీ 

ఒడిలో

చేరిన 

ఈ 

మొలకనిలా

చివురించనీ

వెలుగు వంతెన

నిరీక్షించే నీ కనులలో 

వెలుగు వంతెన కానా??

ఈ మలుపులో 

ఆశల దారం కానా??

మబ్బు తునకను తుంచి

చినుకునై కురవనా??

వెన్నెల నురుగును అద్ది

చెక్కిలిపై మెరవనా??

మౌనపు శూన్యాన్ని మింగి

రాగాల పల్లకి కానా??

పాదాలనంటిన చెమ్మను తాకి

ఎదపై ముద్రను కానా??

పాలపిట్టలో 'రెప్పల వంతెన' పై సమీక్ష..

పాలపిట్ట ఏప్రిల్ - జూన్ 2013 సంచికలో గోపగాని రవీందర్ గారి సమీక్ష..

పత్ర రహస్యం..

ఆకునలా 

చేతుల్లోకి 

తీసుకుని

విప్పి 

చూసావా?

ఈనెల

మద్య 

నిడివి 

ఒక్కోటీ

విడిపోతున్నట్టే

కలిసిపోతూ

ఆ 

చెమ్మదనం

లేతదనం

పచ్చదనం

గుండెల్లోకి

ఇంకపట్టు

మనిషిలోకి

జారుకుంటావు

సూర్య 'అక్షరం' లో నా కవిత 'మెలకువను మింగిన రాత్రి'

సూర్య పేపర్ (తే 29-07-2013 దీ) అక్షరం పేజీలో నా కవిత 'మెలకువను 

మింగిన రాత్రి'

రాతి బొమ్మల కొలువు...

మాటలన్నీ నిశ్శబ్దాన్ని కావలించుకొని

గొంతు దాటని స్వరమేదో మూగగా ఆలపిస్తూ..

పారుతున్న నదీ పాయ ఒక్కసారిగా

ఇసుక తిన్నెలోకి జారిపోతూ...

అరచేతుల గుండా ప్రవహించిన

విద్యుత్ వేలి చివరనే ఆవిరవుతూ...

ఒక్కో క్షణం వానలో తడిసిన

మట్టి గోడలా కరిగిపోతూ..

ఎండుటాకును తాకిన వాన

తడి జారిపోతూ…

జ్నాపకాలేవి మిగుల్చుకోలేని

నీ నిస్సహాయత...

నీ మౌనపు భారాన్ని మోయలేని

నా అసహాయత...

ఎదురెదురుగా కూలబడ్డ

రాతి బొమ్మల కొలువు...

(వాకిలి ఈ-పత్రికలో ప్రచురితం)