మౌన శిల్పంగా

 ఋజువంటూ ఏం చూపగలను
నువ్వలా విసిరి కొడితే ఉబకని కన్నీటి సింధువుతప్ప..

ఒరిపిడికి గురయిన ఎద రక్త చారికలను
జేబు వెనకాల దాచలేని నిస్సహాయత...

పిలిచినా పలకని వేళ నా మది కుంగిన తీరు
ఆ కురవని మబ్బును తాకి చూడు ఒలికిపోతుంది నీ అరచేతిలో....

గాలి చుట్టూ పరచుకున్న నీ పరిమళం ఉక్కిరిబిక్కిరి చేస్తూ
నా చుట్టూ ఓ అగ్ని వలయాన్ని సృష్టిస్తూ
దహిస్తూ దాహమేస్తుంది ప్రియా...

నువు నవ్వని ఈ రాత్రి కునుకు రాని రెప్పల చివర కురుస్తున్న ధార
నీ ఎద చెంత చేరి నిను మేల్కొలపదా సఖీ...

కరిగిపోనీకు ఈ రేయి వెన్నెలను
నీ మౌన శిల్పంగా....