నా మది తలపుల తలుపు తెరచి
స్వాగతిస్తున్నా...
కనురెప్పల వాకిలిలో
ముద్ద మందారమై విరబూయవా...
మంచు తెరలు కరిగి మల్లెల పరిమళమై
సన్నని విరజాజి తీగలా అల్లుకుపోవా...
నీ నడుము వంపున పారే
సెలయేరునై కరిగిపోనా,,,,
సఖీ
చెలీ
ప్రియా
నీ అలకల ఎర్ర గులాబీ రేకుపై
నా ఎద ఊసుల లేఖ రాయనా...
కను గీటున నీ మెడ వంపున చేరి
మరుజన్మ లేని వరమీయవా...
స్వాగతిస్తున్నా...
కనురెప్పల వాకిలిలో
ముద్ద మందారమై విరబూయవా...
మంచు తెరలు కరిగి మల్లెల పరిమళమై
సన్నని విరజాజి తీగలా అల్లుకుపోవా...
నీ నడుము వంపున పారే
సెలయేరునై కరిగిపోనా,,,,
సఖీ
చెలీ
ప్రియా
నీ అలకల ఎర్ర గులాబీ రేకుపై
నా ఎద ఊసుల లేఖ రాయనా...
కను గీటున నీ మెడ వంపున చేరి
మరుజన్మ లేని వరమీయవా...
"నీ అలకల ఎర్ర గులాబీ రేకుపై
ReplyDeleteనా ఎద ఊసుల లేఖ రాయనా..."
ఇంతందంగా రాస్తానంటే ఎప్పటికీ అలిగే ఉంటుండేమో.....జాగ్రత్తండి:-)
అలిగి ఆ వరమిస్తానంటే అలకా మంచిదే కదా పద్మార్పిత గారూ...
Deleteమీ కవితల్లో వేదన, వేడుకోలు కూడా చక్కగా పండిస్తారు.
ReplyDeleteధన్యవాదాలు సృజన గారు..
Deleteమీరు ఇలా బ్రతిమిలాడితే అలాగే నెత్తికెక్కుతారేమో:)
ReplyDeleteఅంతేనంటావా అనికేత్.. అయినా తప్పదు కదా...:-)
Delete