That last stanza

కొన్నంతే 

అలా దోసిట్లోకి వచ్చినట్లే వచ్చి 

ఇసుకలా జారిపోతాయి

ఖాళీలెప్పుడూ పూరింపబడవు 

ఆ గాలి కోత ఎప్పుడూ గాయాన్ని మాన్పదు

పచ్చిగా సలపరమెట్టే నెత్తుటి మరక చుట్టూ

ఓ సాలీడు గూడు

రాతి పగుళ్ళ గుండెలో దాగిన ఊట 

భ్రమ కాదా

ఈ చలి బీటల మధ్య 

కాసింత రహస్య సంగీతం

చెమ్మలేని ఈ ఊట 

జారిన ఇసుకలో ఇగిరిపోతూ

ఓ వర్ణరహిత చిత్రాన్ని 

మిగిల్చి పోతుంది

స్పృహ లేని 

స్పర్శరహిత దేహం

మట్టి పోతగా ఒరిగిపోతు....

(August 17/2015)