దేహ కుంపటి..

మబ్బు కుండ పగిలి
జోరున వాన కురుస్తూ...

కనులలో ఉబికిన నీరు
చినుకులో కలగలిసిపోతూ...

పగిలిన నేల గుండెలో
పడి ఆవిరవుతూ...

కంటి అద్దం ముందు
అబద్ధమౌతూన్న నిస్సహాయతతో...

కొలిమంటుకున్న దేహ కుంపట్లో
తడి ఆరని మేఘం...

లాంతరు..

చేతిలో లాంతరు మసకబారుతూ

కనుల ముందు చీకటి తెరలు తెరలుగా...

వీధి మలుపులో తెల్ల తెల్లగా దూది ముద్దలులా

నంది వర్థనం పూలు తడిగా...

విసురుగా వీచిన గాలికి అవిసె చెట్టు

కొమ్మలనుండి వాన నీరు కుమ్మరింపు...

దూరాన గాయపడ్డ రాగమేదో

దు:ఖానలాన్ని సన్నగా మండిస్తూ...

కొండ పోడులో రాజుకుంటున్న

నిప్పు పొగ కమ్ముకుంటూ...

అవ్వ చేతిలో ఎర్రటి అంబలి

గిన్నెలో వణుకుతూ...

కాలం దేహపు నడి రోడ్డుపై

నెత్తురు కక్కుకుంటూ...

నిప్పు హృదయం..

నిన్నంత సున్నితంగా
ఈరోజు లేవు

మౌనం ఓ రంపంలా
తరుగుతూంది

కదలని కాలం
కాళ్ళ కింద పందిర్రాటలా

నిశ్చలమైన విన్యాసం
తాడు మీద నడక

రెప్పలపై రాలుతున్న
ఇసుక క్షణాలు

దోసిలి నిండా నిలవని
వాన బొట్లు

కాలుతూన్న
నిప్పు హృదయం

సారంగలో నా కవిత 'సమాధుల్ని శుభ్రం చేయాలిప్పుడు'

ఇప్పుడెందుకో ఒక్కో సమాధిని శుభ్రం చేయాలనుంది

రాలిన పండుటాకుల్ని వాడిన పూల రేకుల్ని పేరుకు పోయిన ధూళిని

మట్టిని నేలనుండి పాకిన చెద పుట్టలను చుట్టూ పట్టిన నాచును

చిగురు వాడిన మొక్కలను గడ్డి దిబ్బలను

దీపపు సమ్మెకింద అంటిన నూనె జిడ్డును

సున్నితంగా తొలగిస్తూ సమాధిని శుభ్రం చేయాలనుంది

మిగతాది సారంగలో చదివి మీ అభిప్రాయం చెప్పండి..

తరగని దూరం...

నీ మౌనాన్ని గుండెలో ఒంపుకొని
పాట కట్టలేని నిస్సహాయత...

గుమ్మం దాటుతూ నీ రెప్పమూయని కంటిపాప
వెనక దాగిన చిత్రం దాచుకుంటూ...

తడి ఆరని చెక్కిలిపై సన్నగా తాకిన సమీరం
దిగులుగా మరలి పోతూ...

తాకీ తాకని అరచేతుల మద్య ప్రవహించి 

ఒదిగిపోయిన పలకరింపు...

వెళ్ళొస్తానని వాగ్ధానమీయ లేని అసహాయత
నన్ను నేలలోకి కుంగదీస్తూ...

చెరో దారం కలుపుతూ ఎగరేసిన గాలిపటం
ఎక్కడో చిక్కుముడి పడుతూ...

తరగని దూరాల మద్య తీరం దాటని
నావలో పయనిస్తూ...