వీడ్కోలు..

2011

వీడ్కోలు నీకు

నా జీవితంలో ఇంత విషాదాన్ని
మిగిల్చిన నీకు వీడ్కోలు...

నన్ను నాన్ననుండి దూరం చేసిన
నీకు కన్నీటి వీడ్కోలు...

నీవు వహించిన తలారి పాత్రకు
నిన్ను నిందించలేను
అలా అని మౌనంగా వుండిపోలేను...

పోరాట పతాకమైన వారిని
పొట్టనపెట్టుకు పోతున్న నీకు
సంతాప వీడ్కోలు...

జ్నాపకాల దొంతరలలో
ఇంత విషాదపు చీకటిని
మిగిల్చిన నీకు
తుది

వీ
డ్కో
లు...

ఆమె.. నేను??

ఎదురెదురుగా రెండు బండరాళ్ళు!

ఆమె..
నేనూ...

ముందుగా ఎవరు కదిలిస్తారోనని
ఒకరికొకరు ఎదురు చూపు...

కరిగిపోవడానికి సిద్ధమై
కూచున్న రాళ్ళు...

కదిపేది ఎవరు?
కదిలించేది ఎవరు??

కాలం మంచుగడ్డై
ఉషోదయం కోసం ఆత్రంగా...

ఇన్ని బలహీన క్షణాలు
కరిగిపోతూ చుట్టూ
పొడిబారిన ఆవరణం...

కదలని దేహాలు
కరగని ఆత్మలు
చుట్టూ వలయాలుగా
పరిభ్రమిస్తూ
విసుక్కుంటూ!

బ్రద్దలవుతుందేమోనన్న
సందేహం వదలని
భేతాళునిలా భుజంపై
వేలాడుతూ
మౌనంగా శపిస్తూ...

ఆ అసంకల్పిత
ప్రతీకార చర్యను
ప్రేరేపించేది

ఎ
వ
రు?

ఎప్పటికి???

నాన్నంటే..

నాన్నంటే నాకు కవచ కుండలాలతో పుట్టిన కర్ణుడిలా అనిపిస్తాడు...
నాన్నంటే నాకు మేరు పర్వతం చూసినట్టుంటుంది....
నాన్నంటే పొద్దు పొడుపులోని సూరీడు గుర్తుకొస్తాడు...
నాన్నంటే గల గల పారే సెలయేటి సవ్వడి వినిపిస్తుంది...
నాన్నంటే సరిహద్దున కాపలా వున్న సాయుధుడు గుర్తుకొస్తాడు...

నిండుకుండను చూసినప్పుడలా నాన్న యాదికొస్తాడు...
పండిన బంగరు రంగు వరి కంకులను చూసినప్పుడల్లా నాన్న మదిలోకొస్తాడు...
ధారగా కురుస్తున్న వానలో తడిచినప్పుడల్లా నాన్న గుండెల్లో పొదివి పట్టుకొన్నట్టుంటుంది...
చలిగాలి రివ్వున వీచినప్పుడంతా నాన్న కుంపటిలో రాజేసిన నిప్పులా వెచ్చగా హత్తుకున్నట్టుంది...

నాన్నా నువ్వు గుర్తుకు రాని క్షణమేదైనా వుంటే నా ఊపిరాగిన తరువాతే....

ఒక్కడే..

ఒక్కడే ఈ నేలంతా కొబ్బరీనెల మాటునుండి వెన్నెలంతా పరచుకున్నట్లుగా
తేజోవంతం చేస్తున్నాడు...

ఒక్కడే అనంత సాగరాన్ని తన బాహుబలంతో ఈదుకొస్తూ పాలనురుగును
ఒడ్డంతా పరుస్తున్నాడు...

ఒక్కడే తూర్పు దిక్కున ఉదయిస్తూ భూమండలమంతా అరుణ కాంతిని
వెదజల్లుతూ వెచ్చబరుస్తున్నాడు...

ఒక్కడే ఈ చివరాఖరున నిలబడి యుద్ధారావం చేస్తూ శతృవుకెదురుగా
మరఫిరంగి వలె పేలుతూ విచ్చుకుంటున్నాడు...