మునిముని.... మనమడా

శతాబ్ధాలుగా ఈ నేలలో వేళ్ళూనికుని వున్న
నాపై కరకు ఱంపాలతో నిర్దయగా కోస్తూ
నన్ను నా తల్లి గర్భంలోంచి పెకిలించి
నువ్వు పాదుకున్నదేమిటి బిడ్డా?

నీ మునుపటి తరమేదో నీ కన్నులలో మసకబారి పోయిన
మీ తరానికి శాపమౌతున్న నా మరణ వాంగ్మూలమిది బిడ్డా...

కానీ ఈ నేల నాలుగు చెరగులా పరచుకున్న
నా చిగురు కనుల చూపు మేరా
నా జ్నాపకాలు పరుచుకున్నాయి...

చరిత్ర పుటల మధ్య నలిగిన జీవన చిత్రాలను
నా ఎదలోలోపల పొరల్లో దాచుకున్నాను...

ఎన్నెన్నో సంతోషకర ఘటనల
సమాహారం నా బెరడుచుట్టూ పొదువుకున్నాను....

ప్రకృతి మాత పురిటినొప్పులను
నా వేళ్ళ చుట్టూ భరిస్తూ వచ్చాను...

ఎన్నెన్నో రథచక్రాల పదఘట్టనలను
కనుల ఈనెల మాటున కథ చిత్రాలుగా పాదుకున్నాను...

నీ యంత్ర భూతముల కోరలతో నన్ను
పెకలించి నా చావును ఆహ్వానించిన
నీ తరం భవిష్యత్ ఏమిటోనన్నదే నా బెంగ
ముని ముని మనమడా...