ప్రతి దినం
ఒక జాతర ఇలా
మా రైల్వే స్టేసను కాడ
బుజాలకేవో రెక్కలు
మొలిసినట్టు అంతా
ఇలా దూరంగా సాగిపోతున్నారు...
ఊరు దాటి గడప దాటి రాని
మా గంగమ్మ, ముత్తాలవ్వ
సీతారాముల్నాయుడు
ఇలా నెత్తిన సత్తు ముంతల
గోనెతో సాగిపోతుంటే...
ఊరు దెయ్యమేదో తిరుగాడినట్టు
ఊరంతా తలుపులు మూసుకుపోయి
దప్పికకు సెంబుడు
నీళ్ళిచ్చే సెల్లెమ్మ లేక
గొంతు తడారిపోతోంది...
ఎన్ని పథకాలు పెట్టి
ఈ కడుపు మంటను
ఏమార్చ గలరు...
ఇలా మూటా ముళ్ళె
సరుదుకొని సాగిపోతున్న
వారు జన్మతః సంచార జీవులు కాదాయే..
ఇంటి కొచ్చిన అతిథికి
కడుపునిండా తిండి పెట్టి
పంపిన వారే
నేడిలా తమ పేగుల్ని
మెడకు సుట్టుకొని
సాగిపోయే రోజులొచ్చి
పొలాలు బీడులవుతుంటే ..
ఇక్కడ ఎక్కడెక్కడినుండో
వచ్చి బొగ్గు కుంపట్లు రాజేస్తామని
మా సుట్టు సేరిన పెద్దలు
వంతపాడుతున్న
గోడమీద పిల్లులు
ఇలా అంతా
మా బతుకులో
బుగ్గి పోయ జూసినోళ్ళే
మరి వాళ్ళ నోట్లో బుగ్గి పోసేదెప్పుడో...
ఈ వలసలాగి
మా నేల తల్లి
మల్లా పచ్చ సీర కట్టుకొని
నుదుట ఎఱ కుంకుంబొట్టు
పెట్టుకునేదెన్నడో...
No comments:
Post a Comment
నిర్మొహమాటంగా చెప్తే సంతోషిస్తా..