తోవ

చీకటి పట్టిన 

గోడపై 

ఓ 

ఎర్ర గీత

వెలుతురు తోవ 

చూపుతూ

ఈ రాత్రి..

ఇప్పుడు మొదలయ్యింది..

ఇప్పుడు 

అంతా నువ్వే అంటూ 

నువ్వూ మేమే అంటూ 

వీధుల్లోకి నడిచి వస్తున్నారు

ఒక చావు ఇన్ని గొంతులుగా 

నినదించడం కొత్త ఆశ కదా!

చంపిన వాడు 

ఏ కలుగులోనో దాక్కొని 

తన చేతికంటిన నెత్తురుని

వదుల్చుకో చూస్తున్నాడు!

కదులుతున్న పాదాల ధ్వని

వాడి గుండెల్లో దడపుట్టిస్తుంది

నీ నెత్తుటి వాసన మట్టిలో కలిసి

నల్లని అక్షరాలుగా మారి 

దుఃఖాన్ని ఎరుపెక్కిస్తున్నాయి!

నువ్ ‌నవ్వుతున్న ఫోటో 

ఈ దేశ చిత్రపటం అవుతోంది!

ఒక్కొక్కరూ నేనే నువ్వంటూ 

సవాల్ విసురుతున్నారు!

యుధ్ధం 

ఇప్పుడు మొదలయ్యింది!!

(గౌరీ లంకేష్ హత్యకు నిరసనగా)

#GauriLankesh

Septmebr 8/2017

నన్ను క్షమించు

మరొకసారి

కొత్త నీరు చేరుతోన్న నదిలా
ఎర్రగా ఆకాశం

అలా ఆ వంతెన దాటుతూ
ఆమె

ఇలా ఈ కొండ పాదం నుండి కదులుతూ
అతడు

ఉప్పనయిన అల ఒకటి
ఇద్దరికీ చేరువగా

వెన్నెల కడిగిన ముఖంతో
సూరీడు

వాన తడిపిన వాయిలాకు
పచ్చగా

రాలిన నక్షత్రాల దోసిళ్ళతో  వాళ్ళకి
ఎదురుగా పసివాడు!!

ఎందుకో మరి..

వాక్యం అతకుపడక
రూపుకట్టడంలేదు

తారీఖులంటూ మిగిలాయా
నెత్తురంటకుండా?

దేహమొక్కటేనా
తెగిపడుతున్నది?

దారిపొడుగునా ఇన్ని
పాయలుగా చీలిపోతున్న
దుఃఖ చారలు

నిలవనీయని
ఎండమావులు కావవి

నువ్వంటావు
నెత్తురు పదం అంటకుండా
రాయలేవా అని
అప్పుడది జీవితమవుతుందా?? 

ఎలా దగ్ధం చేసుకోను?

ఈ పిడికెడు గుండెను
ఎలా దగ్ధం చేసుకోను?

కొన్ని సమూహాల సామూహిక
దహనకాండ మధ్య

కొన్ని ఆకులు రాల్చిన అరణ్యాల
మంటల చివుళ్ళ మధ్య

పాయలుగా చీలి ఇగిరిపోతున్న
నదీ ప్రవాహాల నడుమ

ఈ కన్నులు రాల్చిన నెత్తరంటిన
పిడికెడు గుండెను
ఎలా దగ్ధం చేసుకోను?

తెగిపడిన తల నవ్వుతూ
రేపటిని కలగా
వాగ్దానమిస్తూన్న వేళ

అరచేతుల మధ్య
ఈ పిడికెడు గుండెను
ఎలా దగ్ధం చేసుకోను??