మింగుడు పడలే...

మొన్నటి విజయం
నిన్నటి ఘోర తప్పిదంతో
మసకబారి
నీకు మొఖం చూపబుద్ధి కాలేదు..

ఏదో బాధ నరం గట్టిగా
మూలుగుతోంది..

ఖండితమైన భాగాల దృశ్యం
వెంటాడుతోంది...

నీకు గూడైన వారు,
బువ్వైన వారు,
రేపు నీతో నడిచేవారూ కావచ్చు...

గురి తప్పిన బాణం
మిత్రుని వెన్నులో దిగిన క్షణం
అది నీ గొంతులో దూరినట్లు లేదూ?

ఎందుకో
యిది మింగుడు పడలే...

(నిన్న దంతెవాడలో జరిగిన సామాన్యుల బలి దృశ్యాలు చూసి)

ఒంటరి పయనం..

ఖాళీ
గుండె గది మూలల్లో
మెదడు జ్ఞాపకాల పొరల్లో
అలా తెరలు తెరలుగా
తేలియాడుతూ వస్తున్నా గబా గబా
గాభరాగా ఎవరో తరుముతున్నట్లుగా
గాలి ఏదో తోసుకుపోతున్న మబ్బుల మల్లె
ఏదీ ఆగకు౦డా పయనమవుతూ
ఒంటరిగా ఈ గది మూలన నన్ను
వదిలి...

రాజుకుంటున్న జ్వాల పైకెగిరినట్లే
ఎగిరి మాయమవుతున్నది
తర౦గాలుగా లేస్తున్న ఆలోచనలు
ఒక్కమారు కుప్పకూలి
నన్నీ అగాధంలో తోసివేస్తూ...

మూతలు పడుతున్న రెప్పలు
ఎంతకీ తెగని సుదీర్ఘ అసంపూర్ణ
స్వప్నాన్ని తె౦చలేక
అలసిన దేహాన్ని ఇలా
ఈ గదిమూలలో ఒ౦టరిగా ...

నాన్న కళ్ళు మట్టిలో కలిసిపోయాయా?

అమ్మ పేగు తెంచుకుని పడ్డప్పటి నుంచి
నాన్న చేతులలోనే పెరిగిన వాణ్ణి
పాకేటప్పుడు ముడుకులు గీర్లు పడితేనే
కళ్ళ నీళ్ళు పెట్టుకున్న నాన్న
నిలబడేందుకు తన వేలి ఆసరా యిచ్చిన నాన్న
నడక నేర్పి, పరుగు నేర్పి
సైకిలు నేర్పి, ఆటలలో తానూ ఒకడై
తన కంటి పాప కన్నా నన్నే
ఎక్కువగా చూసిన నాన్న
పెన్సిలు చెక్కి బొమ్మ గీయడం నేర్పిన నాన్న
తన బొమ్మను నా పిచ్చి గీతలలో చూసి విరగబడి నవ్విన నాన్న
తర తరాలుగా తన రంగు పడ్డ వేదనను
బోధించి నా అక్షరం ద్వారా తన విశ్వాశ ప్రకటన
గావించిన నాన్న
జై భీం అంటూ ధమ్మ పథాన్ని మార్గంగా నడిచి
నడిపించిన నాన్న
నా కంట్లో నలుసు పడితేనే తన కళ్ళ సెలయేళ్ళు పొంగిన
నాన్న కళ్ళూ మట్టిలో కలిసిపోయాయా...

(కవి రాం మొన్న రాత్రి యిటీవల పరమపదించిన తన తండ్రె జ్ఞాపకాలతో యిలా అడిగి నన్ను ద్రవింపచేసినందుకు)